حسین(ع) و آبرویی که برای بشر به ارمغان آورد + فیلم

در صحبت‌های قبل اشاره کردیم که قیام امام حسین(ع) را مطلقاً نمی‌توانیم به محدوده خاصی محدود کنیم و یک قیام عصری تلقی کنیم. مطلقاً نمی‌توانیم آن را به جهان اسلام محدود کنیم چرا که یک قیام بشری است که با گذشت زمان تازه تازه لایه‌های آن کنار می‌رود و حقیقت‌هایی از آن بیرون می‌آید که باید بگوییم نمی‌شناختیم و نمی‌دانستیم و فهم و مطالعه و تأمل و تحقیق و تحلیلمان خام بوده است.

 

در واقع ما موفق نشده‌ایم از این قیام کشف جمال کنیم و به لایه‌های عمیقی که در آن هست و جزو موارد جهل ما بوده برسیم. ما باید به عنوان شیعه و مسلمان و به عنوان ملتی که به امام حسین(ع) اعتقاد داریم و بخشی از ساختار اعتقادی ما را امام حسین(ع) شکل می‌د‌هد و ما افتخار می‌کنیم که در واقع ماموم آن امامیم، اعتراف کنیم قیام آن حضرت را نشناخته‌ایم.

 

در عاشورا جنبه‌های انصافاً متعالی بی‌نظیری وجود دارد که از دایره نگاه ما خارج مانده است و مورخین ما نسبت به آن نظری نکرده‌اند. انسان‌شناسان باید بیایند و پرده‌هایی را کنار بزنند که  لایه‌های بسیاری دارد و دقیق و عمیق است.

 

در حد خیلی اجمال به یک  نمونه‌ اشاره می‌کنم. در تاریخ مضبوط است و جز مسلمات تاریخ قیام آن حضرت است که وقتی حضرت وارد جغرافیای کربلا می‌شوند، لشکر یزیدی‌ها پا به پای آن حضرت می‌آمدند و در واقع حضرت را  محاصره کرده بودند. در جایی افراد و احشام هر دو گروه آب می‌خوردند. روایت کرده‌اند گروهی از اصحاب به حضرت می‌گویند حالا که تقابلی هست ما اجازه ندهیم طرف مقابل که لشکر حر باشد از آب استفاده کنند. این روایت دقیق تاریخی را فریقین نقل کرده‌اند که حضرت با تمام وجود نسبت به این امر اعتراض کرد و اعلام کرد: ما هرگز چنین کاری نمی‌کنیم. ما هرگز به روی دشمن آب نمی‌بندیم و هرگز هیچ انسانی را از آب محروم نمی‌کنیم.