حضور امام حسن(ع) و امام حسین(ع) در فتوحات ساخته پیروان سقیفه است

به گزارش ایکنا، علی‌اصغر رضوانی، هفتم شهریور ماه در ادامه سلسله جلسات بررسی شبهات مرتبط با امام حسین(ع) به شبهات دوره کودکی امام(ع) پرداخت و گفت: روایات صحیح‌السندی در مورد بارداری توام با اکراه حضرت زهرا(س) برای تولد امام حسین(ع) و وضع حمل با اکراه و ناراحتی وجود دارد و تعبیر قرآن کریم یعنی؛ «حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا» را به ایشان نسبت داده‌اند.

وی افزود: در این باره می‌توان گفت، روایاتی که اشاره به اصل این مطلب دارد یعنی اینکه پیامبر(ص) اشاره فرمودند که امت من فرزند تو حسین(ع) را خواهند کشت، صحیح‌السند است ولی در ذیل این روایت مطلب «فلا حاجة لی» آمده که این کلام ضعف سند دارد؛ همچنین بر فرض صحت سند، چون پیامبر(ص) ابتدا حکمت خلقت امام حسین(ع) را ذکر نکرد آن حضرت پرسیدند پس فایده تولد این فرزند چیست ولی وقتی پیامبر(ص) فرمود که امامت در صلب او تداوم می‌یابد آن حضرت راضی شد؛ روایت داریم که خداوند سه چیز را به امام عطا کرده است؛ اجابت دعا تحت قبه او، قرار دادن امامت در ذریه و شفا در تربت ایشان؛ بنابراین در اینجا اعتراضی از سوی حضرت زهرا(س) نداریم.

رضوانی با اشاره به آیه «و فدیناه بذبح عظیم» و روایات تفسیری ذیل آن، اضافه کرد: مؤسسه وارث الانبیاء کناب مستقلی در مورد این آیه و روایات ذیل آن آورده و گفته شده است که ذبح عظیم، امام حسین(ع) است؛ بنده معتقدم این آیه دلالت بر مقام و عظمت بیشتر پیامبر(ص)  نسبت به حضرت ابراهیم(ع) و امام حسین(ع) نسبت به حضرت اسماعیل(ع) دارد؛ شک نیست که ذبح اسماعیل(ع) امتحان سختی برای ابراهیم(ع) بود که تحقق نیافت. زیرا خدا می‌دانست طاقت او بیش از این نیست ولی برای پیامبر(ص) اسلام، ذبح فرزندش حسین(ع) را تحقق بخشید. پیامبر(ص) در دوره حیاتش از شهادت فرزندش خبر داشت و بر آن گریست ولی تا انتها این امتحان را به پایان برد.

وفات ابراهیم، فرزند پیامبر(ص) و رابطه آن با امام(ع)

استاد حوزه و دانشگاه بیان کرد: در روایات بیان شده که ابراهیم، فرزند پیامبر(ص) از دنیا رفت و ایشان بر آن گریست، برخی گفته‌اند ابراهیم فدایی امام حسین(ع) شد که این درست نیست زیرا اگر او فدایی شد پس فلسفه شهادت امام(ع) چه بود؟ گویا امام حسین(ع) قرار بوده قبل از شهادت در کربلا با مریضی از دنیا بروند ولی ابراهیم فدایی او شد.  

عضو هیئت علمی جامعه المصطفی با بیان اینکه روایت فطرس ملک را نمی‌توان منکر شد، اظهار کرد: توجیه آن ترک اولی است، شبیه چیزی که برای برخی از انبیاء قائل هستیم یعنی این فرشته ترک اولی کرد و به گرفتاری افتاد و پیامبر فرمودند که بال خودت را به گهواره حسین(ع) بمال تا برطرف شود.

رضوانی اضافه کرد: روایاتی در مورد بازی کردن اهل بیت(ع) در سن کودکی داریم، مثلا کشتی گرفتن حسنین(ع) با یکدیگر یا بازی امام عسکری(ع) که در برخی روایات بیان شده است؛ راوی نقل می‌کند من آن حضرت را دیدم در حالی که برخی بچه‌ها باری می‌کردند ولی ایشان گوشه‌ای ایستاده بود و من تصور کردم او را بازی نداده‌اند لذا عروسکی به او دادم تا بازی کند ولی آن امام خطاب به راوی کرد که ای کم‌خرد خلقت ما برای بازی کردن نیست و بعد هم آیه شریفه 115 مؤمنون؛ «أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثًا وَأَنَّكُمْ إِلَيْنَا لَا تُرْجَعُونَ»را قرائت فرمودند؛ مشکل اساسی این است که روایتی از برخی ائمه(ع) داریم که امامان اهل لهو و لعب و بازی نیستند، برای توجیه این موضوع باید ابتدا معنای لهو و لعب را بدانیم، لهو به چیزی گفته می‌شود که هدف عقلایی برای آن وجود نداشته باشد، مثل تسبیح را دست بگیریم از این طرف به آن طرف بچرخانیم بدون اینکه ذکر بگوییم. آیا کارهای اهل بیت(ع) مانند اینکه امام حسین(ع) در نماز بر دوش پیامبر(ص) سوار شد مصداق لهو است؟ کشتی گرفتن هم غرض عقلایی دارد و باعث قدرت و محبت بین دو نفر می‌شود.

نقش مشورتی امام علی(ع) برای مصلحت اسلامی

رضوانی با اشاره به شبهات قبل از امامت افزود: آیا امام حسین(ع) در فتوحات حضور داشت؟ در برخی تواریخ اهل تسنن نمونه‌هایی از مشارکت حسنین(ع) را آورده است؛ تاریخ گزارشی از حضور امام(ع) در جنگ طبرستان در سال 30 هجری و یا جنگ علیه خراسان و فتح آفریقا ارائه کرده است؛ همچنین امام علی(ع) برای صلاح مسلمین در قادسیه به عمر مشورت داد. امام(ع) در فتح ایران خطاب به عمر گفت که لشکری که فرستادی الان به سمت نهاوند در حال حرکت است و وارد دره‌ای می‌شوند که بالای آن لشکر ایرانیان است و هر لحظه ممکن است همه آنها کشته شوند؛ ناسخ التواریخ نقل کرده که عمر به دلهره افتاد و امام(ع) دستش را به گوش گذاشت و فریاد زد؛ «الجبل الجبل»؛ عمر وقتی لشکر برگشت ماجرا را از آنها پرسید و فرمانده لشکر گفت ما در دره گرفتار شدیم و من ناگهان صدای الجبل الجبل را شنیدم و متوجه نیروهای ایرانی بالای کوه شدم  همین ما را نجات داد.

این پژوهشگر با بیان اینکه ضرر فتوحات بیشتر از فایده آن بود، تصریح کرد: در مورد حضور امام حسین(ع) چند جواب داریم؛ ما معتقدیم که جنگ‌های پیامبر(ص) یا دفاعی بود و یا با کسانی بود که مانع تبلیغ اسلام و مروج شرک و فتنه بودند و نمی‌گذاشتند اسلام و آزاداندیشی ترویج شود؛ در دوره خلفا هم ما معتقدیم اگر اسلام درست تبلیغ می‌شد ملت‌های دیگر از جمله ایران تشنه آموزه‌های اسلام بودند، چقدر ملت ایران در آن دوره تحت ظلم حکومت‌های ظالم خسروپرویز و .. بودند. خسروپرویز هزار کنیز برای خود ترتیب داده بود و به همه اقشار ظلم می‌کرد و مردم ایران آماده پذیرش دین اسلام بودند و اگر حکومت بعد از پیامبر به دست ائمه(ع) افتاده بود حکومت عدل جهانی محقق می‌شد و نیازی به این فتوحات نبود. خلفا در برخی از فتوحات جوی خون راه انداختند و غنائم می‌گرفتند و کار فرهنگی و تبلیغی نمی‌شد.

حضور در فتوحات با شان حسنین(ع) سازگار نیست

رضوانی افزود: ما معتقدیم مطالب نقل شده با شان امام حسن(ع) و امام حسین(ع) سازگار نیست و ایشان در فتوحات نبودند. همچنین طبق نهج‌البلاغه، امام علی(ع) به محمدبن حنفیه اجازه حمله و جنگ داد ولی به حسنین(ع) اجازه نداد و فرمود اینها فرزند رسول‌الله(ص) هستند و باید بمانند بنابراین برای حفظ امام حسن و امام حسین(ع) هم که بوده ایشان نباید در این فتوحات باشند؛ ضمن اینکه طرفداران خلفا اصرار دارند بگویند امامان در فتوحات بودند تا مشروعیت آن را توجیه کنند. وانگهی مواردی از سوی عمر به امام علی(ع) پیشنهاد فرماندهی داده شد ولی ایشان نپذیرفت و فقط برای مصالح اسلام، مشورت می‌دادند.

رضوانی با اشاره به شبهات بعد از امامت با بیان اینکه اثبات امامت با چند روش  ممکن است، تصریح کرد: ابتدا عقل؛ ما معتقدیم یکی از ویژگی‌های اسلام، تبیین مرحله‌ای است، ابتدا در سطح کلان یعنی قرآن، بعد تبیین پیامبر و در مرحله سوم تبیین اولیاء الهی وجود دارد تا دین کامل شود؛ دوم اثبات تاریخی؛ ما معتقدیم که اسلام دین خاتم و پیامبر(ص) خاتم انبیاء است؛ در قرآن کلیات بیان شده و نیازمند مبین و مفسر دارد ولی پیامبر(ص) در طول عمر شریفشان به خصوص با آن همه جنگ و مشغله‌ها فرصت نداشتتند به تبیین تمامی آیات بپردازند لذا برای انقلابی که قرار است تا پایان تاریخ بماند وجود ائمه(ع) ضروری است. البته سنی‌ها می‌گویند صحابه کفایت می‌کند ولی صحابه که معصوم نیستند.

استاد جامعة المصطفی(ص) با اشاره به شان ائمه(ع) در قرآن، اضافه کرد: آیاتی که دلالت بر فضیلت ائمه(ع) و امام حسین(ع) دارند فراوان است، از جمله آیه 55 مائده دارد «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ»، که امام صادق(ع) یا امام باقر(ع) فرمودند این آیه در شان تمامی اهل بیت(ع) است. در برخی روایات سخن از 12 امیر برای آینده اسلام آمده که اگر آن را با حدیث غدیر و 12 خلیفه و ثقلین جمع کنیم قابل انطباق با عترت و 12 امام است. به همین دلیل از امام صادق(ع) نقل است که اگر قرآن درست تلاوت شد جایگاه ما را در قرآن خواهید دید.

وی افزود: در تعبیر «لکل قوم هاد» و آیه تطهیر، اولی الامر، آیه اهل الذکر، آیه مودت، آیه مباهله هم همگی بر اهل بیت(ع) تطبیق داده شده است و روایاتی در ذیل این آیات هم دال بر این مسئله است همچنین آیات سوره هل اتی مؤید این مسئله است؛ بنابراین فضیلت بی نظیر ائمه(ع) در قرآن وجود دارد و آنها فضیلت بر تبیین دین را بعد از پیامبر(ص) دارند.