چراغ ادبیات و فرهنگ مشهد با دشواری روشن مانده است

سروش مظفرمقدم، نویسنده و فعال فرهنگی در مشهد، در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان رضوی، پیرامون بررسی جلسات داستان‌نویسی در مشهد، اظهار کرد: در حال حاضر باید گفت که جلسات داستان‌نویسی و نویسندگی در مشهد، آن کارکردی که در سال‌های اخیر داشت را ندارد که امیدواریم و با برپایی مجدد جلسات داستان‌نویسی و جذب مخاطبان رونق خود را به‌دست آورد.

وی افزود: طی یکی دو سال اخیر جسته و گریخته جلسات آموزشی مختلفی برگزار شد که این جلسات تا حدودی توانستند نقش خود را به‌خوبی ایفا کنند، اما برخی نهادهای فرهنگی هم بودند که متأسفانه با وجود اینکه بودجه‌های خوبی داشتند، اما هیچ حمایتی از جلسات ادبی مانند جلسات شعر و داستان‌نویسی نداشتند و به همین جهت بخش خصوصی و هنرمندان مستقل با دشواری و تلاش‌های فراوان سعی می‌کنند چراغ ادبی و فرهنگی این شهر را روشن نگاه دارند.

این فعال فرهنگی تصریح کرد: البته نمی‌خواهم نسبت به این موضوع نگاه بدبینانه‌ای داشته باشم و بگویم همین جلسات هم هیچ تأثیری نداشته، بلکه باز هم توانسته است تأثیر خود را هرچند اندک بگذارد و به لحاظ کیفی، خوب بوده و عده‌ای هم بوده‌اند که در این جلسات شرکت می‌کردند و با انگیزه بالایی می‌نوشتند.

جریان مکتوب مستقلی در مشهد وجود ندارد

مظفرمقدم اظهار کرد: موضوع دیگری که وجود دارد و باعث می‌شود این جلسات در مشهد آنگونه که باید رونق نداشته باشد این است که جریان ادبی مکتوب مستقل و خوبی که مخاطبان ادبیات انتظار آن را دارند در مشهد وجود نداشته و ندارد.

وی ادامه داد: دلیل این امر هم آن است که فضای ادبیاتی در مشهد به گونه‌ای است که افراد از کارگاه‌ها که خارج می‌شوند این دغدغه را دارند که نوشته آنها در کجا منتشر می‌شود و آیا مورد استقبال قرار می‌گیرد یا خیر و همین موضوع باعث سرخوردگی علاقه‌مندان به این حوزه و آن دسته از افرادی که استعداد نویسندگی دارند می‌شود.

این فعال اجتماعی تأکید کرد: با وجود شرایط نامناسبی که در حوزه ادبیاتی مشهد وجود دارد باز هم هنرمندان و افرادی هستند که به واسطه علاقه وافری که نسبت به این حوزه دارند این راه را ادامه داده، دشواری‌ها را برای خود هموار می‌کنند و همچنان با تمام تلاش خود، این چراغ را روشن نگاه داشته‌اند.

مظفرمقدم در بخش دیگری از این گفت‌وگو به کمی و کیفی بودن این جلسات در مشهد پرداخت و بیان کرد: البته این موضوع بستگی به مسائل مختلفی دارد، زیرا برخی کارگاه‌ها و محافلی که برگزار می‌شوند از حداقل استانداردهای این حوزه برخوردار هستند، اما به جهت اینکه تعداد و پراکندگی این کارگاه‌ها اندک است به همین جهت نمی‌توان قضاوت کلی در مورد همه این کارگاه‌ها ارائه داد.

وی افزود: به‌طور کلی باز هم جلسات ادبی آنگونه که باید به لحاظ کیفی، کمی، بار علمی و استقبالی که باید می‌شد، نبوده و در حقیقت صرفاً محافلی بوده‌اند که اهالی ادبیات در آن جلسات شرکت می‌کردند و البته شاید محافلی هم بوده باشند که کلاس تخصصی برگزار می‌کردند و تأثیرات مثبتی داشته‌اند، اما تعدادشان اندک است.

این نویسنده اظهار کرد: در واقع می‌توان گفت که هم چراغ جلسات ادبی در مشهد خاموش نشده و هم آنگونه که باید به لحاظ کیفی نتوانسته است تأثیرات خود را داشته باشد.

مظفرمقدم تصریح کرد: با وجود اینکه در گذشته اساتید خوبی در حوزه نویسندگی در مشهد داشتیم، اما متأسفانه به شهرها و کشورهای دیگری مهاجرت کرده‌اند و تعداد اندکی در مشهد حضور دارند که البته افراد دیگری هستند که به‌جای این افراد فعالیت می‌کنند، اما بیشتر جلسه‌گردان و منتقد هستند و به‌عبارتی تعداد نویسندگان و منتقدانی که به معنای حرفه‌ای در مشهد حضور داشته باشند، انگشت‌شمار است.

وی بیان کرد: در واقع شاید دلیل کمرنگ بودن حضور این افراد به علت مشکلات مختلفی باشد که در جامعه وجود دارد و یا به دلیل کمبود امکاناتی است که در مشهد با آن مواجه هستند.

تأثیرات مثبت کافه‌کتاب‌ها

این فعال اجتماعی با اشاره به راه‌اندازی کافه‌کتاب‌ها در مشهد و عملکردی که دارند، اظهار کرد: این مکان‌ها تأثیر بسزایی برای تشویق جوانان به خواندن کتاب دارند، محافل کوچک روشنفکری و مکانی برای گفت‌وگو هستند و همچنین برنامه‌های مفید مانند نقد و بررسی را برگزار می‌کنند.

وی با بیان اینکه حضور کافه‌کتاب‌ها در مشهد طی چند سال اخیر فضای مشهد را تغییر داد، گفت: در حقیقت این فضاها به نوعی توانسته‌اند بخشی از بار مسئولیت نهادهای مرتبط با حوزه ادبیات را که باید توجه بیشتری به این حوزه می‌داشتند به دوش بکشند.

این فعال فرهنگی در پایان گفت: ادبیات باید همراه با مردم و جامعه باشد و ادبیاتی که جدای از جامعه باشد نمی‌تواند ماندگار شود و امروز با توجه به آنچه که در جامعه رخ می‌دهد نیز نویسندگان ما باید حساس‌تر باشند و هر آنچه را که می‌بینند برای آیندگان و نسل جوان ثبت کنند، چرا که به اعتقادم بخشی از تعهدی که ادبیات دارد این است که با جنبش‌های اجتماعی و فرهنگی همگام شود.