بررسی ابعاد احداث شهر هوشمند عربستان در «سایبرنما»

به گزارش ایکنا، مجله هفتگی «سایبرنما» که به همت مرکز تحقیقات و آینده‌پژوهی سازمان فضای مجازی سراج منتشر شده است، در هفتادوچهارمین شماره به معرفی آخرین و مهم‌ترین رخداد‌های تکنولوژیک دنیا و تبیین اهمیت آن‌ها در آینده بشریت پرداخته است.

قابلیت‌های کلاهبرداری و اعمال‌ نفوذ دیجیتال بر اذهان توسط هوش مصنوعی، تولید نسل با استفاده از رحم‌های مصنوعی، تولید فیبر‌هایی مانند ماهیچه‌های انسان، رگولاتوری مرکز فضای سایبری چین در مورد محتوا‌های رسانه‌ای تولید‌شده توسط هوش مصنوعی و قصد عربستان برای ساخت «شهر هوشمند خط» برخی از عناوین این هفته سایبرنما است.

یکی از عناوین جالب توجه در این مجله، ساخت «شهر هوشمند خط» است که در آن به مسئله رویکرد عربستان اشاره شده است. همچنین بیان شده که؛ برخی از پروژه‌های آینده‌سازانه‌ای مانند شهر The Line بیش از آن که پروژه‌ای واقعی باشند، نوعی آینده‌فروشی هستند. پروژه‌ «شهر خط» (نوام) پروژه‌ای جاه‌طلبانه است که در آن تا سال ۲۰۳۰ یک کلان‌شهر فوق تکنولوژیک به طول ۱۷۰ کیلومتر و عرض ۵۰۰ متر با قابلیت‌ سکنی‌گزینی ۹ میلیون نفر ساخته می‌شود. تا همین هفته‌ گذشته هیچ خبری از این شهر در دست نبود، اما به ناگاه تصاویر ماهواره‌ای و پهپادی از ساخت این شهر منتشر شد که همگان را شگفت‌زده کرد. حال این سؤال بیش از پیش ذهن‌ها را مشغول کرده است که آیا عربستان واقعاً می‌خواهد این شهر عجیب و غریب دراز را بسازد. 

تصاویر ماهواره‌ای نشان می‌دهد که این پروژه ۵۰۰ میلیارد دلاری با سرعتی چشم‌گیر در حال گودبرداری است و هزاران وسیله‌ ساخت و ساز نیز در اطراف خط سیر ساخت این شهر دیده می‌شود. نکته جالب این جاست که تصاویر با کیفیت ماهواره‌ای از محل ساخت این شهر، احتمالاً به دلیل رایزنی مقامات عربستان، از پایگاه‌های داده تصاویر ماهواره‌ای حذف شده‌اند. عربستان با ساختن این شهر یوتوپیایی بی‌گمان خود را به یک برند جهانی «زندگی سایبری» بدل خواهد کرد و «راهبری سایبری منطقه» را نیز تحت اختیار خود قرار خواهد داد.

پرورش کودکان در رحم مصنوعی نیز عنوان دیگری است که توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. چندی پیش بود که یک ویدئو با عنوان «مرکز اکتولایف (Ectolife Facility) سالانه ۳۰ هزار کودک را در رحم مصنوعی پرورش می‌دهد» به یکی از مهم‌ترین ویدئو‌های تکنولوژیک یوتیوب تبدیل شد. این ویدئو یک ویدئوی واقعی نیست و اصطلاحاً یک «طرح مفهومی از آینده» است که هاشم الغیلی (یکی از مشهور‌ترین آینده‌نگاران) آن را عرضه کرده است. با این حال طرح مفهومی هاشم الغیلی یمنی یک طرح مفهومی قابل حصول است.

به راستی می‌توان بچه‌ها را در رحم‌های مصنوعی پرورش داد و آن‌ها را به پدر و مادرهایشان تحویل داد. حتی بر اساس تکنولوژی‌هایی که امروزه در حال توسعه است، یعنی به لطف CRISPER، می‌توان انتظار داشت که با دستکاری‌های ژنتیک قد، وزن و حتی رنگِ چشم‌های نوزادان را نیز انتخاب کرد.

هاشم الغیلی بر این عقیده است که بسیاری از زنان به دلیل مشکلات متعدد (از بیماری‌های ارثی گرفته تا سرطان رحم) نمی‌توانند بچه‌دار شوند و مسیر تکنولوژی لاجرم باید این انتظار طولانی‌مدت بشری را برطرف کند. تنها مشکل، الزامات قانونی و اخلاقی است و جوامع مختلف ابتدا باید به حل چنین مسائلی فکر کنند. روزگاری انکوباتور‌های نوزادان نیز محل تردید‌های اخلاقی و اجتماعی متعددی بودند، اما امروزه همه جهان از آن‌ها استفاده می‌کنند؛ آیا همین اتفاق برای رحم‌های مصنوعی خواهد افتاد؟