بازخوانی یادگاری بهاری «دهقان سامانی»
در بین شاعران چهارمحالوبختیاری توجه به موضوع بهار و نو شدن سال در پی وقوع نوروز باعث شده تا آثار ادبی ارزشمندی از آنان به یادگار بماند که از آن جمله می‌توان به مخمّس «بهاریه» اثر «میرزا ابوالفتح خان دهقان سامانی» اشاره کرد.
بابک زمانی‌پور، رئیس گنجینه آموزش‌وپرورش چهارمحالوبختیاری در گفت‌وگو با ایکنا از استان با اشاره به اینکه منطقه چهارمحالوبختیاری، زیبای خفته در دامان زاگرس میانی از دیرباز موطن شاعران گران‌سنگی از دوران تیموری تا روزگار حاضر بوده است، اظهار کرد: طبع دُرر بار این شاعران نشئت گرفته از زیبایی‌های بی‌بدیل طبیعت آن بوده و باعث خلق آثار منظوم فراوانی در ستایش مواهب خدادادی شده است.
وی ادامه داد: در بین شاعران و هنرمندان این منطقه توجه به موضوع بهار و نو شدن سال در پی وقوع نوروز باعث شده تا آثار ادبی ارزشمندی از آنان به یادگار بماند که از آن جمله می‌توان به مخمّس «بهاریه» اثر «میرزا ابوالفتح خان دهقان سامانی» اشاره کرد.
پژوهشگر تاریخ و فرهنگ چهارمحال و بختیاری با بیان اینکه دهقان سامانی در سال‌های 1222 تا 1287هجری شمسی زیسته است، افزود: میرزا ابوالفتح‌خان ملقب به «سیف‌الشعرا» و متخلص به «دهقان» از شعرای اهل شهر شکوفه‌ها سامان مینو نشان بوده و صاحب و مصنف آثاری چون دیوان اشعار «شکرستان»، مثنوی «سلیمان و بلقیس»، مثنوی «داوود و طالوت و جالوت»، «هزار و یک شب» منظوم و «باستان نامه» است.
به‌مناسبت بهار طبیعت و در آغازین روزهای سال ۱۴۰۳، این بهاریه زیبا از شاعر نامی چهارمحالوبختیاری تقدیم مخاطبان گرامی ایکنا می‌شود.
بر لب جوی در افتاده، کند بی‌هوشی
باغ از سبزه کند دعوی اطلس‌پوشی
راز گوید به عروسان چمن سر گوشی
بلبل آواز بر آورده، کند چاوشی
با چنین حال نباید که به عشرت کوشی؟
به چه کار آید اگر دین و دلت نفروشی
از چه ناری به لبت کف ز می سر جوشی؟
از چه در زمزمه نایی و کنی خاموشی؟
باده تلخ به یاد لب شیرین نوشی
انتهای پیام
