موعود در قرآن کریم

عضو هیئت‌ علمی دانشگاه علامه طباطبایی گفت: ما می‌توانیم بگویم که دوره پایانی یا به تعبیری آخرالزمانی در یک بازه معنایی گسترده از زمان پیغمبر اکرم(ص) شروع شده است و به همین دلیل در متون به حضرت محمد(ص)، پیغمبر آخرالزمان اطلاق شده است.

سید محمدحسن مؤمنی، عضو هیئت‌ علمی دانشگاه علامه طباطبایی و مدرس درس خارج فقه حوزه در گفت‌وگو با ایکنا گفت: تعابیری که قرآن دارد بیشتر از سنخ نور و ظلمت، هدایت و کفر و... است که خداوند متعال در این تعابیر این بشارت را در عین بیان این واقعیت مطرح می‌کند که جنگ بین حق و باطل، درگیری نور و ظلمت و تقابل بین نجات و هلاکت وجود دارد اما خداوند تضمینی داده است که در نهایت (اینکه نهایت کی می‌رسد و با چه تحمل رنج‌ها و سختی‌ها و تدبیری باید به استقبال آن رفت و به چه میزان باید پذیرای حقایق بود بستگی دارد) پیروزی با مؤمنان و نیروی خیر است.

عضو هیئت‌ علمی دانشگاه علامه طباطبایی گفت: بعضی از تعابیر ممکن است در گذشته نبوده باشد یا اگر بوده برای آیندگان فهم نشود ولی ادبیاتی مثل نور، هدایت، رستگاری، سلامت، نجات، توحید، حق و حقیقت همیشه یک معانی پایداری دارند که اقتضائات زمانی این معانی را نمی‌تواند دگرگون کند. ممکن است مصادیق تغییر کند ولی ذات مفهوم یک معنی پایداری است.

انتظار، هم امید می‌بخشد و هم صبر می‌آزماید. این را همه آنهایی که حتی برای مدت کوتاهی چشم‌ انتظار واقعه‌ای بوده‌اند، به خوبی حس کرده‌اند. اما چرا احساس می‌کنیم، انتظار آمدن موعود این همه طولانی شده است؟ آیا این تأخیر، از جنس یک آزمون است، یا ما درک درستی از زمان نداریم؟ حجت‌الاسلام والمسلمین بیابانی‌اسکویی، پژوهشگر کلام اسلامی، با نگاهی قرآنی به بررسی مسئله غیبت و دلایل طولانی شدن این غیبت پرداخته است.

نشست مجازی « موعود در قرآن کریم » از سوی کانون ثقلین دانشگاه قم برگزار می‌شود.