مرگ؛ واقعیتی گریزناپذیر/رام کردن دل با یاد مرگ
گروه معارف ـ آیت‌الله میرعمادی گفت: با توجه به نامه 31 امام علی(ع) در نهج‌البلاغه مرگ برای هر انسانی، یک واقعیت گریزناپذیر است و غفلت از آن، دل را در وادیِ پُرسنگلاخ آرزوهای بیجا، شهوت، تخیلات و توهمات، سرگردان و حیران می‌سازد. فقط یاد مرگ است که دل را مهار می‌کند و از حیرت در وادی ضلالت، باز میدارد لذا یاد مرگ، باید چنان در ما رسوخ کند که قلبمان به کوچ کردن از این دنیا و فانی شدن اقرار نماید.
به گزارش ایکنا از لرستان، آیت‌الله سیداحمد میرعمادی، نماینده ولی‌فقیه در استان و امام جمعه خرم‌آباد در سلسله مباحثی تحت عنوان «درس‌هایی از نهج‌البلاغه» عنوان داشته است: در بخشی از نامه امام علی(ع) به فرزندش امام حسن‌مجتبی(ع) در نامه 31 نهج‌البلاغه امده است: «وَ ذَلِلّهُ بِذِکرِ المَوتِ وَ قَرّرهُ بِالفَنَاءِ؛ دل را به یاد مرگ، رام کن و آن‌را به اقرار به فنا وادار نما» و این بیانگر این مسئله است که قلب انسان به‌واسطه مظاهر دنیوی همچون کبر و خودخواهی، شهوت و هواهای نفسانی سرکش و طغیان‌گر می‌شود، تنها چیزی‌که می‌تواند آن‌را رام کند یاد مرگ است.
قلبی که به یاد مرگ، مهار نشود سرکش است و همچون پلنگ خون‌خوار، انسان را می‌بلعد. این دل، همواره با انسان در جنگ و جدال و ستیز و قیل و قال است، این در حالیاست که بابا طاهر عریان در این رابطه در شعری گفته است: «مگر شیر و پلنگی ای دل ای دل/به مُو دائم به جنگی ای دل ای دل/اگر دستم رسی خونت بریزم/ببینم تا چه رنگی ای دل ای دل».
مرگ برای هر انسانی، یک واقعیت گریزناپذیر است.غفلت از آن، دل را در وادیِ پُرسنگلاخ آرزوهای بیجا، شهوت، تخیلات و توهمات، سرگردان و حیران می‌سازد. فقط یاد مرگ است که دل را مهار می‌کند و از حیرت در وادی ضلالت، باز میدارد.
یاد مرگ، باید چنان در ما رسوخ کند که قلبمان به کوچ کردن از این دنیا و فانی شدن اقرار نماید.با تبکر و اندیشهورزی باید به عمق این آیه شریفه پی ببریم که :«کُلُّ مَن عَلَیهَا فَانِ* وَ یَبقَی وَجهُ رَبَکَ ذُو الجَلالِ وَالاکرَامِ؛ هر که در روی زمین است، دست‌خوش مرگ و فناست و باقی، ذاتِ پروردگاری است که صاحب جلال و عظمت است».
بینا کردن دل با حوادث روزگار
امام علی(ع) همچنین در این نامه ادامه داده است: «وَ بَصِرهُ فَجَائِعَ الدُّنیَا... ؛ دل را به فجایع دنیا، بصیر و بینا کن و او را صولت روزگار و دگرگونی شب و روز، بترسان» که این بیانگر این مسئله است که دیده گشودن به حوادث و فجایع دنیا، انسان را از کوردلی نجات می‌دهد ، از همین رو هر انسانِ هوشیار باید آفت ها و حوادث تلخ دنیا را در برابر چشمِ دل قرار دهد تا بدین وسیله عبرت بگیرد و از کوری، رهایی یابد.
عوامل و حوادثی که به ما عبرت بدهد فراوان هستند. فقط کافی است عبرت‌آموزی کنیم؛ به تعبیر امام علی(ع): «مَا اَکثَرَ العِبَرَو اَقَلَ الاِعتِبَار؛ چه‌قدر عبرت‌ها بسیار و عبرت گرفتن کم است».
انتهای پیام
