به گزارش ایکنا از لرستان، خداوند متعال برای سامان دادن به زندگی اجتماعی بشر، آنها را بهسوی اموری تشویق کرده و از اموری دیگر بازداشته است. یکیاز این امور اصلاح عیوب خود، با منع از عیبجویی دیگران است.
عیبجویی نتایج و پیامدهای ناگواری برای فرد عیبجو دارد؛ ازجمله تنهایی و منزوی شدن است؛ یعنی عموم مردم از معاشرت با افراد عیبجو دوری میکنند؛ زیرا همیشه نگرانند که مبادا تعرضی به شخصیت آنها شود.
در روایات هم از معاشرت با افراد عیبجو نهی شده است چنانکه امام علی(ع) فرموده است: «از معاشرت با عیبجویان بپرهیزید، زیرا هیچکس از ضرر آنها در امان نمیماند» و در روایت دیگری فرموده است: «کسیکه بهدنبال عیوب پنهان مردم باشد، خداوند محبت و دوستی دلهای مردم را بر او حرام میکند».
اثر دیگر عیبجویی رسوایی و فاش شدن اسرار است کسیکه بهدنبال بیآبرو کردن مؤمنین است خداوند هم اسرار نهانی او را فاش میکند. همچنین، نداشتن آرامش روانی، شکلگیری عداوت علیه فرد و شریک بودن در گناهی که فاش شده از آثار دیگر عیبجویی است.
در اسلام توصیه به عیبپوشی شده است، عیبپوشی در مقابل عیبجویی قرار دارد و یکیاز صفات خداوند، ستارالعیوب بودن اوست اینکار از اخلاق انسانهای کریم و بزرگوار است که با وجود آگاهی نسبت به عیوب دیگران از آن چشمپوشی میکند چنانکه امام علی(ع) در این باره فرموده است: «یکی از با ارزشترین کارهای کریمان، «تغافل» از چیزهایی است که از آن آگاهند».
آفت عیبجویی در زندگی
عیبجویی و مذمت درباره عیوب دیگران چه در خانه و چه نسبت به همسایگان و چه در محل کار و هر جای دیگر مورد مذمت قرآن کریم و روایات است.مولای متقیان حضرت علی(ع) میفرماید «طوبیِ لمِن شَغله خوفُ الِله عن خوف الناس، طوبی لمَن مَنعه عیبهُ عن عیوب المؤمنینَ مِن اخوانه؛ یعنی خوش به حال کسی که ترس از خدا او را از ترس از مردم بازدارد و خوش به حال کسیکه عیب او او را از عیبجویی از مردم باز دارد یعنی عیب خودش را ببیند و عیوب برادران ایمانی خودش را عیان نکند».
اگر کسی با صداقت و بهصورت مخفیانه و بهقصد اصلاح عیب برادر مؤمن خود را به او گوشزد کند خیلی هم خوب است و در اینصورت باید کسیکه عیب ما را برای اصلاح ما به خودمان گوشزد کند تشکر هم داشته باشیم.
از جمله آثاری که عیبجویی میتواند برای شخص بهدنبال آورد تنهایی و انزوا است عموم مردم از معاشرت با افراد عیبجو دوری میکنند؛ زیرا همیشه نگرانند که مبادا تعرضی به شخصیت آنها شود. همچنین، رسوایی و فاش شدن اسرار از دیگر آثار عیبجویی است، امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: «کسیکه در جستوجوی اسرار مردم باشد خداوند اسرارش را آشکار میکند. از دیگر آثار میتوان به نداشتن آرامش روانی، شکلگیری عداوت علیه فرد و شریک بودن در گناهی که فاش شده است، اشاره کرد.
نگاه قرآن در رابطه با عیبجویی
خداوند متعال در آیات یک و دو سوره همزه در رابطه با عیبجویی از دیگران فرموده است: «وَیْلٌ لِّکُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ﴿۱﴾الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ واى بر هر بدگوى عیبجویى، که مالى گرد آورد و برشمردش». خداوند متعال در این ایه با کلماتی مثل «همزه» و «لمزه»، مردم را از عیبجویی یکدیگر نهی کرده است. «همزه» از ریشه «همز» در اصل بهمعنای شکستن است؛ از آنجاکه عیبجویان شخصیت دیگران را در هم میشکنند به آنها «همزه» اطلاق شده و «لمزه» نیز از ریشه «لُمز» بهمعنای طعنه زدن و عیبجویی کردن است.
همچنین، در آیه 79 سوره توبه در این رابطه میفرماید: «الَّذِینَ یَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعِینَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ فِی الصَّدَقَاتِ وَالَّذِینَ لاَ یَجِدُونَ إِلاَّ جُهْدَهُمْ فَیَسْخَرُونَ مِنْهُمْ سَخِرَ اللّهُ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ؛ کسانىکه بر مؤمنانى که [افزون بر صدقه واجب] از روى میل صدقات [مستحب نیز] مىدهند عیب مىگیرند و [همچنین] از کسانىکه [در انفاق] جز به اندازه توانشان نمىیابند [عیبجویى مىکنند] و آنان را به ریشخند مىگیرند [بدانند که] خدا آنان را به ریشخند مىگیرد و براى ایشان عذابى پر درد خواهد بود».
در آیه یازده سوره حجرات آمده است: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا یَسْخَرْ قَومٌ مِّن قَوْمٍ عَسَى أَن یَکُونُوا خَیْرًا مِّنْهُمْ وَلَا نِسَاء مِّن نِّسَاء عَسَى أَن یَکُنَّ خَیْرًا مِّنْهُنَّ وَلَا تَلْمِزُوا أَنفُسَکُمْ وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الاِسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِیمَانِ وَمَن لَّمْ یَتُبْ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الظَّالِمُون؛ اى کسانىکه ایمان آوردهاید نباید قومى قوم دیگر را ریشخند کند شاید آنها از اینها بهتر باشند و نباید زنانى زنان [دیگر] را [ریشخند کنند] شاید آنها از اینها بهتر باشند و از یکدیگر عیب مگیرید و به همدیگر لقبهاى زشت مدهید چه ناپسندیده است نام زشت پس از ایمان و هرکه توبه نکرد آنان خود ستمکارند».
کلمه «انفسکم» همه کوتاهیاش حکمت الهی را بیان میکند و آن این است که مسلمانان به منزله جان یکدیگرند و افشای عیب یک نفر در حقیقت افشای عیب خود است. همانطور که انسان عیب خود را نمیگوید نباید عیب دیگران را هم بازگو کند.
خداوند متعال همچنین، در آیه 12 سوره حجرات در این رابطه فرموده است: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا یَغْتَب بَّعْضُکُم بَعْضًا أَیُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَن یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتًا فَکَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَّحِیمٌ؛ اى کسانىکه ایمان آوردهاید از بسیارى از گمانها بپرهیزید که پارهاى از گمانها گناه است و جاسوسى مکنید و بعضى از شما غیبت بعضى نکند آیا کسى از شما دوست دارد که گوشت برادر مردهاش را بخورد از آن کراهت دارید [پس] از خدا بترسید که خدا توبهپذیر مهربان است».
علامه طباطبایی(ره) در تفسیر این آیه گفته است: «تجسس بهمعنای پیگیری و تفحص از امور پنهانی مردم است اموری که مردم عنایت دارند پنهان بماند و تو آنها را پیگیری کنی تا خبردار شوی».
انتهای پیام