چالش سکوت و اقدام در برابر پاکسازی قومی در قلب خاورمیانه

رژیم صهیونیستی سال‌هاست که چهره واقعی خود را پشت نقاب «دموکراسی» پنهان کرده اما امروز جهان با واقعیتی عریان روبه‌رو است؛ نسل‌کشی و پاکسازی قومی در قلب خاورمیانه. تصاویر کودکانی که به خاطر نبود آب و غذا و زیر آوار غزه جان می‌دهند و مادرانی که به خاطر نبود آب و غذا‌، شیری برای تغذیه کردن کودکشان ندارند یا در بیمارستان‌های بدون دارو، فرزندانشان را از دست می‌دهند، دیگر جای هیچ توجیهی باقی نمی‌گذارد.

این جنایات تنها یک جنگ یا درگیری نیست؛ بلکه سیاستی سازمان‌یافته برای نابودی یک ملت است. برای ما در داخل کشور، اسرائیل تنها دشمن مردم فلسطین نیست؛ بلکه دشمن امنیت و آینده منطقه است. همان دستی که آب و غذا را بر کودکان غزه می‌بندد، روزی می‌تواند همین کار را علیه هر ملت مستقل دیگری در منطقه به کار گیرد. چه بسا این اتفاق درباره کشورهای مسلمان که از قضا تعدادشان در حاشیه سرزمین اشغالی فلسطین نیز کم نیست، تکرار شود.

اگر کشور مسلمانی به خیال باطل، خود را از این دسیسه و کشتار مصون می‌داند، سخت در اشتباه است؛ چراکه پروردگار عالم در آیه 82 سوره مائده، فرموده است: «لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَداوَةً لِلَّذینَ آمَنُوا الْیَهُودَ وَ الَّذینَ أَشْرَکُوا؛ به یقین خواهی یافت که دشمن‌ترین مردم نسبت به اهل ایمان، یهودیان و مشرکان‌اند» و چه مهر تأییدی بالاتر از آیه قرآن کریم که کلام وحی است؟ پس سکوت در برابر این جنایت، علاوه بر اینکه خیانت به خون شهدا و ارزش‌های انسانی است، از دیگر سو نیز خطری بزرگ است که چنانچه عملی صحیح برای پیشگیری از بروز آن انجام نشود، به یقین در آینده نزدیک برای دیگر مسلمانان نیز روی خواهد داد.

امروز اتحاد داخلی در برابر این دشمن مشترک، به معنای دفاع از عزت ملی است و بیان این نکته نیز می‌تواند روشنگر ذهن باشد که اگر دست مظلوم را نگیریم، خود به درد او دچار خواهیم شد. در آیه 75 سوره نساء می‌خوانیم «وَما لَكُم لا تُقاتِلونَ في سَبيلِ اللَّهِ وَالمُستَضعَفينَ مِنَ الرِّجالِ وَالنِّساءِ وَالوِلدانِ؛ چرا در راه خدا و (در راه نجات) مردان و زنان و كودكان مستضعفی كه می‌گویند پروردگارا ما را از این شهر ستمگر بیرون ببر، نمی‌جنگید؟» از سوی دیگر، آیه 73 سوره انفال نیز به صراحت بر این مطلب تاکید دارد که «وَالَّذینَ كَفَروا بَعضُهُم أَولِياءُ بَعضٍ ۚ إِلّا تَفعَلوهُ تَكُن فِتنَةٌ فِي الأَرضِ وَفَسادٌ كَبيرٌ؛ و كافران برخی دوستان برخی دیگرند؛ اگر شما (مسلمانان) چنین نكنید (یعنی در حمایت از همدیگر کوتاهی کنید)، در زمین فتنه و فساد بزرگی پدید خواهد آمد.» کشورهای مسلمان متعددی هستند که در برابر این جنایت سر تسلیم فرو آورده‌اند و غافل هستند از اینکه امکان آن هست که خود به این درد دچار شوند. 

نکته حائز اهمیت دیگر درباره چنین کشورهایی، تقید داشتن آنها به انجام فرائض عبادی است، حال آنکه خداوند امور واجب دیگری همچون کمک به مظلوم را به صراحت در قرآن کریم بیان فرموده است؛ اکنون جای این سؤال است که بنا بر آیه 85 سوره بقره، «أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ»؛ آیا بخشی از کلام‌الله مجید را پذیرفته و بخشی دیگر را کنار گذاشته‌ایم؟ در سخن دیگر باید گفت که اسرائیل در سطح جهانی در حال تبدیل شدن به همان چیزی است که روزی دنیا علیه آن قیام کرد: آپارتاید آفریقای جنوبی و نژادپرستی نازی‌ها. جهان یک‌بار در برابر تبعیض و نسل‌کشی ایستاد و امروز نیز باید دوباره همان انتخاب را تکرار کند.

چگونه ممکن است دنیایی که خود را مدافع حقوق بشر می‌نامد، در برابر تحریم آب، غذا و دارو علیه غیرنظامیان خاموش بماند؟ اسرائیل نه‌‌تنها خانه‌های فلسطینیان را ویران می‌کند، بلکه وجدان جهانی را نیز می‌سوزاند. هر کودک فلسطینی که در محاصره جان می‌دهد، سندی است بر سقوط اخلاقی رژیمی که دیگر نمی‌تواند خود را «دموکراتیک» یا «متمدن» بنامد. امروز زمان انتخاب است؛ یا در کنار انسانیت بایستیم، یا در کنار جنایت. تاریخ قضاوت خواهد کرد و سکوت در برابر کشتار کودکان، لکه ننگی خواهد بود که از دامن هیچ دولتی پاک نخواهد شد.

یادداشت از آزاده غلامی، کارشناس رسانه