تبسم، زیارت امین الله و دعای ندبه؛ مستحباتی برای بزرگ‌ترین عید مسلمانان
گروه اجتماعی: عید غدیر عیداللهِ الاکْبَرْ و عید آل‌محمد (ع) است، عظیم‌ترین اعیاد که نامش در آسمان روز عهد معهود و در زمین روز میثاق مَاخوذ و جَمع مَشهُود است و تبسم، زیارت امین الله و دعای ندبه از مستحباتی است که برای این عید بزرگ ذکر شده است.
در روایتی آمده که از امام صادق(ع) پرسیدند که آیا مسلمانان غیر از جمعه، عید قربان و عید فطر، عید دیگری دارند. امام فرمود بله عیدى هست که از همه اینها احترامش بیشتر است. آن روزى است که رسول خدا(ص) امیرالمؤمنین علی(ع) را به جانشینی خود معرفی کرد و فرمود که هر کس من مولا و آقاى اویم پس على مولا و آقا و پیشواى اوست و آن روز هیجدهم ذى‌الحجّه است.
در روایتی از امام رضا(ع) نیز نقل شده است که به پسر ابى نصر فرمود: هر کجا که باشى سعى کن که روز غدیر نزد قبر مطهر حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) حاضر شوى چرا که خدا در این روز گناه 60 ساله مومنین را می‌آمرزد و در این روز دو برابر آنچه که در ماه رمضان و شب قدر و شب فطر از جهنم آزاد کرده، آزاد می‌کند و بخشش یک درهم به مؤمن محتاج بدهى برابر است با هزار درهم که در اوقات دیگر احسان شود.
برای این روز شریف اعمال زیادی وارد شده از جمله روزه، غسل کردن، زیارت حضرت علی(ع) که یکی از آنها زیارت «امین الله» است، خواندن دعای «ندبه» و تهنیت گفتن به برادران و خواهران مومن با این جمله: «الحمد الله الذی جعلنا من المتمسّکین بولایه امیر المومنین و الائمه المعصومین علیهم السلام».
پوشیدن لباس‌های نیکو، زینت کردن، استعمال بوی خوش، شادی کردن و شاد کردن شیعیان امیرالمومنین، گذشت از تقصیر شیعیان، برآوردن حاجت آنان، صله رحم، اطعام اهل ایمان، شکر و سپاس به خاطر نعمت بزرگ ولایت و تبسم از دیگر توصیه‌های ائمه برای این عید بزرگ است.
در این روز خواندن عقد اخوّت با برادران مؤمن نیز سفارش شده و کیفیت آن اینگونه است که دست راست خود را بر دست راست برادر مؤمن خود گذاشته و بگوید: «و اخَیْتُکَ فِى اللهِ وَ صافَیْتُکَ فِى اللّهِ وَ صافَحْتُکَ فِى اللّهِ وَ عاهَدْتُ اللّهَ»؛ برادر شدم با تو در راه خدا و دوست با صفایت شدم در راه خدا و مصافحه کردم با تو در راه خدا و عهد کردم با خدا؛ «وَ مَلاَّئِکَتَهُ وَ کُتُبَهُ وَ رُسُلَهُ وَ اَنْبِی آئَهُ وَالاْئِمَّةَ الْمَعْصُومینَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ»؛ و فرشتگانش و کتاب‌هایش و رسولانش و پیمبرانش و امامان معصومین علیهم السلام؛ «عَلى اَنّى اِنْ کُنْتُ مِنْ اَهْلِ الْجَنَّةِ وَالشَّفاعَةِ وَ اُذِنَ لى بِاَنْ»، بر این که اگر من از اهل بهشت و اهل شفاعت بودم و اجازه‌ام دادند که؛ «اَدْخُلَ الْجَنَّةَ لا اَدْخُلُها اِلاّ وَ اَنْتَ مَعى»؛ داخل بهشت گردم داخل نشوم جز با تو .
آنگاه برادر مؤمن بگوید: «قَبِلْتُ» ؛ قبول کردم؛ پس بگوید: اَسْقَطْتُ عَنْکَ جَمیعَ حُقُوقِ الاْخُوَّةِ ما خَلاَ الشَّفاعَةَ وَالدُّعاَّءَ وَالزِّیارَةَ؛ و ساقط کردم از تو تمامى حقوق برادرى را جز شفاعت و دعا و زیارت.
