آثار نمايشی دينی و قرآنی اغلب مجال اجرای عمومی پيدا نمی‌كنند
گروه هنر: يك كارگردان تئاتر با اشاره به اينكه هم‌اكنون تعامل سازنده‌ای ميان مسئولان برگزاركننده جشنواره‌های تئاتر و مديران سالن‌های نمايشی وجود ندارد، گفت: به همين دليل اغلب آثار نمايشی دينی با وجود قابليت تنها مجال برای اجرا در جشنواره را پيدا می‌كنند و هيچ‌گاه به اجرای عمومی درنمی‌آيند.
داوود فتحعلی‌بيگی، نويسنده و پژوهشگر تئاتر آيينی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا) در تشريح دلايل كم‌فروغی اجرای نمايش‌های آيينی و دينی در ايام سال گفت: نخستين مسئله‌ای كه به شكل سنتی در اين زمينه وجود دارد و همواره از سوی مسئولان و هنرمندان تئاتر مطرح می‌شود اما تاكنون كسی به فكر ارائه راه‌حل و راهكار برای برطرف كردن آن نيفتاده است، كمبود سالن برای اجراست كه اين معضل در مورد توليد و اجرای آثار دينی نيز صدق می‌كند.
وی گفت: هر ساله با سيلی عظيم از برگزاری جشنواره‌های تئاتری مواجه هستيم كه گاه بخشی از آنها به موضوعات دينی و قرآنی اختصاص دارد و البته جشنواره‌هايی را نيز شاهد هستيم كه ويژه موضوعات دينی و قرآنی هستند و با توجه به استقبال هنرمندان تئاتر از آنها، آثار بيشماری توليد می‌شوند كه تنها مجال عرضه شدن در جشنواره را پيدا كرده و هيچ‌گاه به اجرای عموم درنمی‌آيند.
فتحعلی‌بيگی با اشاره به اينكه بسياری از اين آثار عرضه شده به جشنواره‌ها تنها اهداف جشنواره‌ای را جامه عمل پوشانده و قابليت فنی و هنری برای اجرای عموم را ندارند، گفت: با اين وجود، معدود آثاری هستند كه حاصل يك فكر و بينش درست هستند و جزء آثار فاخر دينی نيز محسوب می‌شوند اما متأسفانه بعد از جشنواره به دست فراموشی سپرده شده و ديگر كسی از آن و عوامل سازنده‌اش كه صاحبان ذهن و فكری خلاق هستند سراغی نمی‌گيرد.
كارگردان نمايش «اميرارسالان نامدار» نبود حمايت مناسب از به اجرای عموم درآمدن آثار نمايشی با موضوعات دينی در سالن‌های نمايشی را در يك علت عمده خلاصه كرد و گفت: مسئله اينجاست كه مديران سالن‌های نمايشی برای خودشان تصميم می‌گيرند و مسئولان برگزار كننده جشنواره نيز برای خودشان؛ مديران سالن‌های نمايشی در قبال اجرای نمايش‌های جشنواره‌ای تعهد ندارند و جشنواره‌ها نيز تنها در محدوده زمان برگزاری جشنواره، گروه‌های نمايشی را در چتر حمايتی خود قرار می‌دهند.
اين كارشناس تئاتر آيينی و تعزيه تصريح كرد: برای اينكه اجرای نمايش‌های دينی و قرآنی در سال محدود به زمان‌های خاصی همچون مناسبت‌های اسلامی نشود و در تمام سال در كنار ساير توليدات نمايشی شاهد به اجرا درآمدن آثار نمايشی دينی و قرآنی باشيم چاره‌ای جز تغيير رويكرد و مقاصد جشنواره‌ای نداريم چرا كه در همه جای دنيا، جشنواره محلی برای عرضه و تقاضاست اما در ايران ما تنها به جنبه رقابتی آن معطوف شده‌ايم و در نهايت برگزيده جشنواره را با اهدای جايزه‌ای بدرقه می‌كنيم و كاری به آينده او نداريم.
وی افزود: اين در حاليست كه بايد همانند جشنواره‌های مطرح برگزار شده در دنيا، گروه‌هايی به عنوان نماينده از نهادها و سازمان‌های فرهنگی و هنری در طول برگزاری جشنواره‌های تئاتری كه با موضوعات دينی و ارزشی در حال برگزاری هستند به تماشای اجراها نشسته و با هدايت مسئولان جشنواره به انتخاب آثار فاخر دينی دست زده و با توجه به امكانات سخت‌افزاری از قبيل سالن اجرا و ديگر ملزومات كه سراغ داريم در مجتمعات اداری مجهز به آن هستند، زمينه را برای تبلور در توليد آثار هر چه كمی و كيفی‌تر كارهای دينی فراهم آورند.
فتحعلی‌بيگی در پايان توصيه‌ای به هنرمندان جوانی كه دغدغه توليد تئاتر دينی را دارند كرد و گفت: داشتن دانش تئاتری كه يكی از ابتدايی‌ترين ابزارها برای توليد آثار نمايشی است اما كار دينی و قرآنی انجام دادن نيازمند مطالعه عميق و غور و جستجو در منابع اسلامی و دينی است كه متأسفانه امروزه كمتر هنرمندی به انجام اين مرحله از توليد يك اثر مطلوب گردن می‌سپارد و در نتيجه شاهد هستيم كه بخشی از آثار دينی توليد شده در حوزه تئاتر شعاری و بی‌مغز هستند چرا كه كاملاً سطحی به آنها پرداخته شده است.
وی گفت: هر ساله با سيلی عظيم از برگزاری جشنواره‌های تئاتری مواجه هستيم كه گاه بخشی از آنها به موضوعات دينی و قرآنی اختصاص دارد و البته جشنواره‌هايی را نيز شاهد هستيم كه ويژه موضوعات دينی و قرآنی هستند و با توجه به استقبال هنرمندان تئاتر از آنها، آثار بيشماری توليد می‌شوند كه تنها مجال عرضه شدن در جشنواره را پيدا كرده و هيچ‌گاه به اجرای عموم درنمی‌آيند.
فتحعلی‌بيگی با اشاره به اينكه بسياری از اين آثار عرضه شده به جشنواره‌ها تنها اهداف جشنواره‌ای را جامه عمل پوشانده و قابليت فنی و هنری برای اجرای عموم را ندارند، گفت: با اين وجود، معدود آثاری هستند كه حاصل يك فكر و بينش درست هستند و جزء آثار فاخر دينی نيز محسوب می‌شوند اما متأسفانه بعد از جشنواره به دست فراموشی سپرده شده و ديگر كسی از آن و عوامل سازنده‌اش كه صاحبان ذهن و فكری خلاق هستند سراغی نمی‌گيرد.
كارگردان نمايش «اميرارسالان نامدار» نبود حمايت مناسب از به اجرای عموم درآمدن آثار نمايشی با موضوعات دينی در سالن‌های نمايشی را در يك علت عمده خلاصه كرد و گفت: مسئله اينجاست كه مديران سالن‌های نمايشی برای خودشان تصميم می‌گيرند و مسئولان برگزار كننده جشنواره نيز برای خودشان؛ مديران سالن‌های نمايشی در قبال اجرای نمايش‌های جشنواره‌ای تعهد ندارند و جشنواره‌ها نيز تنها در محدوده زمان برگزاری جشنواره، گروه‌های نمايشی را در چتر حمايتی خود قرار می‌دهند.
اين كارشناس تئاتر آيينی و تعزيه تصريح كرد: برای اينكه اجرای نمايش‌های دينی و قرآنی در سال محدود به زمان‌های خاصی همچون مناسبت‌های اسلامی نشود و در تمام سال در كنار ساير توليدات نمايشی شاهد به اجرا درآمدن آثار نمايشی دينی و قرآنی باشيم چاره‌ای جز تغيير رويكرد و مقاصد جشنواره‌ای نداريم چرا كه در همه جای دنيا، جشنواره محلی برای عرضه و تقاضاست اما در ايران ما تنها به جنبه رقابتی آن معطوف شده‌ايم و در نهايت برگزيده جشنواره را با اهدای جايزه‌ای بدرقه می‌كنيم و كاری به آينده او نداريم.
وی افزود: اين در حاليست كه بايد همانند جشنواره‌های مطرح برگزار شده در دنيا، گروه‌هايی به عنوان نماينده از نهادها و سازمان‌های فرهنگی و هنری در طول برگزاری جشنواره‌های تئاتری كه با موضوعات دينی و ارزشی در حال برگزاری هستند به تماشای اجراها نشسته و با هدايت مسئولان جشنواره به انتخاب آثار فاخر دينی دست زده و با توجه به امكانات سخت‌افزاری از قبيل سالن اجرا و ديگر ملزومات كه سراغ داريم در مجتمعات اداری مجهز به آن هستند، زمينه را برای تبلور در توليد آثار هر چه كمی و كيفی‌تر كارهای دينی فراهم آورند.
فتحعلی‌بيگی در پايان توصيه‌ای به هنرمندان جوانی كه دغدغه توليد تئاتر دينی را دارند كرد و گفت: داشتن دانش تئاتری كه يكی از ابتدايی‌ترين ابزارها برای توليد آثار نمايشی است اما كار دينی و قرآنی انجام دادن نيازمند مطالعه عميق و غور و جستجو در منابع اسلامی و دينی است كه متأسفانه امروزه كمتر هنرمندی به انجام اين مرحله از توليد يك اثر مطلوب گردن می‌سپارد و در نتيجه شاهد هستيم كه بخشی از آثار دينی توليد شده در حوزه تئاتر شعاری و بی‌مغز هستند چرا كه كاملاً سطحی به آنها پرداخته شده است.
