آرامشی در جوار بقعه امامزادگان عینعلی(ع) و زینعلی(ع) + عکس
کانون خبرنگاران نبأ: از کوچه پس کوچه‌های پونک که می‌گذریم در انتهای کوچه‌ای باریک به بقعه متبرکه امامزادگان «عون ابن علی» و «زیدابن علی» می‌رسیم؛ امامزادگانی که به گفته بسیاری از زائران، فیض زیارتشان آرامشی عمیق در جان و روح انسان می‌نشاند.
به گزارش کانون خبرنگاران نبأ وابسته به خبرگزاری ایکنا، بقعه متبرکه امامزادگان عینعلی(ع) و زینعلی(ع) در غرب منطقه 2 شهرداری تهران، بالاتر از میدان پونک (پونه‌دار)، بلوار پونه 1 خیابان پونه 3، واقع شده است که در سال 1337 شمسی توسط خانواده فرمان فرماییان مرمت شده است.
بقعه از سمت غرب، شمال و جنوب، توسط باغ‌های آخوندی و اناری و سبزیکاری، احاطه شده است. بنابر منابع مکتوب، این بنا متعلق به دوران فتح‌علی شاه قاجار است که اصل آن از بیرون 8 ضلعی و از داخل مربع شکل بوده و با طول و عرض چهار متر مربع احاطه شده است.
به گفته اهالی و قدیمی‌‌های محله پونک، از قدیم‌الایام بقعه این دو امامزاده به در سنین 7 و 11 سالگی به شهادت رسیدند، محلی آرامش‌بخش برای زائران و مجاوران بوده و هست. گرچه با وجود کوچه‌های تنگ منتهی به این مکان مقدس، و نبود پارکینگ، رفت و آمد زائران کمی با مشکل مواجه است، اما فضای دل‌انگیز و زیبای این بقعه متبرکه در کنار حضور این دو آقای بزرگوار که از نوادگان امام‌زین‌العابدین(ع) هستند، آرامشی عجیب بر جان زائران و میهمانان می‌نشاند.
روایت‌های قدیمی از درختی کهنسال در این امامزاده نشان از قدمت آن دارد، قدمتی که به 980 سال پیش آن را نسبت می‌دهند. دو امامزاده‌ای که همراه با حضرت معصومه(س) به ایران می‌آیند و سپس از جور خلفای ظالم آن دوران به ده پونک پناه می‌آورند اما به طرز مظلومانه‌ای به شهادت می‌رسند و مردم این منطقه به دلیل ارادت به این دو بزرگوار پس از مدتی، آنها را دفن کرده و برای آنها بقعه‌‌ای بنا می‌کنند.
در ایام خاص سال و به خصوص در محرم و صفر و دهه اول ماه محرم این امامزاده با جمعیت زیاد زائرانی مواجه خواهد بود که برای عزاداری به این مکان مقدس می‌آیند؛ شنیده‌های و حکایت‌هایی که سینه به سینه در رابطه با یک درخت کهنسال این امامزاده شنیده می‌شود حکایت از آن دارد که ظهر عاشورا از درخت کهنسالی که با گذر سال‌ها خشکیده است، خون می‌چکد.
فضای داخل بقعه این دو امامزاده بزرگوار همچون بسیاری از اماکن مقدسه مربوط به امامزادگان با آینه‌کاری‌ها و معماری‌های خاص اسلامی مزین شده است؛ عطر عود و صدای مناجات زائران و گه‌گاهی صدای قرائت دعایی در گوشه کنار این امامزاده، بر فضای روحانی آن می‌افزاید.
در زمان ناصـرالدیـن شاه یک ایوان در سمت مشرق بقعه و مسجد کوچکی در غرب آن الحاق شده است؛ در سال 1358، تغییرات و تعمیراتی در آن به‌عمل آمده است و درهای کوچک غربی و غسال‌خانه برداشته شده‌اند.
به مرور در سال 1376 شمسی، مرحوم فریدون پرهیزگار، آخرین بازسازی را به‌عمل آورده‌اند و در سال 1380 ضریح جدید اثر ابوالحسنی میبدی جایگزین حرم چوبی و مشبک چهار ضلعی(جعفری) شده است.
قدیمی‌تر‌های پونک از حکایت‌هایی می‌گویند که سینه به سینه به آنها رسیده است؛ به گفته آنها درختی که روبروی بقعه این دو امامزاده قرار دارد، درختی بوده که آن دو بزرگوار بر آن تکیه می‌زدند و وضو می‌گرفتند.
آستان این دو امامزاده هم‌اکنون در زمینه‌های آموزشی، فرهنگی و همچنین در ایام و مناسبت‌های خاص مذهبی، پذیرای علاقه‌مندان بسیاری است؛ توجه و نزدیکی به این مکان مقدس در تار و پود مردم بومی این منطقه متجلی است به گونه‌ای که در ایام محرم در کوچه پس کوچه‌های منتهی به این امامزاده زائران و مجاوران به عزاداری می‌پردازند.
بعضی از اهالی بر این اعتقادند که اسامی این دو امامزاده «عون ابن علی» و «زیدابن علی» است که توسط میرابی به نام علی عمران و با ضربه بیل به شهادت رسیده‌اند که البته تمامی مطالب ذکر شده از زبان قدیمی‌تر‌های این محله نقل شده است و مبنای تاریخی و مستند ندارد.
