به گزارش خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا)، خانم «منا سکریه»، نویسنده، روزنامهنگار و تحلیلگر لبنانی مسائل فلسطین، به مناسبت چهلوشمشین سالروز به آتش کشیدن مسجدالاقصی توسط صهیونیستها، یادداشتی اختصاصی در اختیار خبرگزاری ایکنا قرار داد.
در این یادداشت آمده است: «شهرکنشینان صهیونیست از زمانی که با زور و تجاوز و قتل عام پا به سرزمین فلسطین و قدس شریف نهادند، قصد ویرانی و نابودی مسجدالاقصی بهعنوان نماد اسلامی و قداستزدایی از این مکان مقدس را داشتند.
صهیونیستها، توهمات و افسانههایی برای خود ساخته بودند و بر این باور بودند که مسجدالاقصی مُلک و متعلق به آنهاست و این ادعا را بر اساس دروغهای تاریخی که مبتنی بر کینهورزی، دروغ و تحریف بود، پایهریزی کرده بودند.
صهیونیستها از زمانی که با خیانت و حمایت مستمر استعمار انگلیسی و غربی در سرزمین فلسطین ساکن شدند، روزی نیست که به صحنهای مسجدالاقصی یورش نبردند و این مکان مقدس را با نفسهای کثیف و جسم مسموم خود آلوده نکنند.
آنها به بهانه وجود هیکل دروغین در زیر مسجدالأقصی با استفاده از ابزارهای تخریب درصدد سوزاندن، حفاری و تقسیم صحنها و مساحت این مکان مقدس هستند.
تا زمانی که این تلاشها به شکست منجر شود، مسجد الاقصی به قدرت الهی مصون خواهد بود، همان طور که خداوند متعال در قرآن کریم و در سوره مبارکه «اسراء» بر حرمت و جایگاه این مکان مقدس تأکید کرده است.
مسجدالاقصی بهعنوان قبله نخست مسلمانان پیش از عروج پیامبر(ص) به آسمانها در ده سال پس از بعثت بود، نخستین زمین لرزه در سال 746 میلادی آن را ویران نکرد و خلیفه عباسی ابوجعفر منصور در دوره خود دست به بازسازی این مسجد زد. سپس در سال 774 میلادی زلزله دیگری در این مکان رخ داد که خلیفه محمد مهدی، بازسازی آن را به عهده گرفت و در سال 1033 میلادی به دلیل وقوع زلزله، آسیبهایی به مسجد وارد شد که توسط الظاهر، خلیفه فاطمی ترمیم و بازسازی شد.
مسجدالاقصی در سال 636 میلادی پس از فتح شهر قدس به وسیله مسلمانان، توسط خلیفه دوم زیارت شد. نام قدس در آن هنگام «ایلیاء» بود. خلیفه دوم به همراه اسقف «سفرونیوس» وارد بیتالمقدس شد در حالی که با مسیحیان آن سرزمین قرارداد معروف به «عهد عمریه» را بسته بود. این پیمان به مثابه مجوزی برای مدارا و زندگی مسالمتآمیز میان پیروان آیین اسلام و مسیحیت در سرزمین فلسطین بود. این مدارا و زندگی مسالمتآمیز، تنها توسط دشمنان این دو دین یعنی یهودیان صهیونیست نقض شده است.
در سالروز به آتش کشیده شدن مسجدالاقصی که در بامداد روز 21 آگوست سال 1969 میلادی توسط مهاجرنشینان صهیونیستی و در رأس آنها «مایکل دینس روهن»، متعصب یهودی که استرالیاییالاصل بود، رخ داد، تنها میتوانیم به قدس شریف و مسجدالاقصی توجه بیشتر کنیم تا ایمانمان به جایگاه این مکان الهی افزایش یابد و ایمان به این که مسجدالاقصی تنها تحت سیطره مؤمنان و مجاهدان باوفا قرار خواهد گرفت هر چند که اشغالگری صهیونیستها به درازا بکشد.
مجاهدان فراوانند و وعده آنها برای آزادسازی مسجدالاقصی پابرجاست و برای آن نقشه راهی دارند که مشغول طی کردن آن هستند. امام خمینی(ره) این نقشه راه را در سخنرانیها، نگاشتهها و وعدههای خود بیان کرد و با اختصاص آخرین جمعه از ماه رمضان به عنوان روز جهانی قدس این موضوع را نهادینه کرد.
همچنین به منظور وفاداری به این وعده از سوی مجاهدین مقاومت اسلامی در لبنان و سرور آنها سید حسین نصرالله و نزد مقاومت در مرزهای فلسطین و به ویژه در غزه(که مدفن هاشم جد نبی اکرم اسلام است) و در میان فرزندان سرزمین قدس که بر آزار و اذیت و تجاوز روزانه شهرکنشینان صبور هستند، تلاشهای فراوانی صورت میگیرد.
فرزندان قدس، از مردان و زنان و کودکان به طور شبانهروزی و با چشمانی بیدار به حمایت از مسجدالاقصی و صیانت از پاکی و طهارت آن میپردازند و در انتظار فرجی نزدیک به اذن الهی هستند.
صهیونیستها با دلایل پوچ و ادعاهای دروغین به طور مستمر دست به تخریب مسجدالاقصی زده و با حفر تونل ادعای وجود هیکل دروغین در زیر این مکان مقدس را دارند، در حالی که این ادعا هنوز به اثبات نرسیده است، مسجدالاقصی همچنان قبله دوم مسلمانان خواهد بود و جایگاه آرزوی آنها برای برپا داشتن نماز در آن است، کاری که شهروندان فلسطینی به خصوص در روز جمعه با وجود قلع و قمع صهیونیستها و تشدید روند بازرسی به انجام آن میپردازند.
اما آنچه که هنوز باقی مانده است، فریادی است که باید بیشتر و بیشتر شود و سازمانهای بین المللی و اسلامی را تشویق کند که مانع از اقدامات تحریککننده از سوی شهرکنشینان صهیونیست شوند و از طریق صدور قطعنامههای بینالمللی سازمان ملل مانع از اقدامات صهیونیستها شوند به طوری که مسجدالاقصی تنها زیر چتر ترحّم بیانیههای محکومکننده و همایشهای بیفایده باقی نماند.
برای هشتاد و هفتمین بار است که اسرائیل دست به ویرانی خانههای ساکنان روستای «العراقیب» در صحرای نقب در فلسطین میزند تا ساکنان آن را آواره کنند و بر ویرانه آن شهرک بسازد، اما این رژیم در آواره کردن آنها موفق نشده است».