جای خالی ۱۱۰ آیه مرتبط با امام حسین(ع) در مجالس عزا
گروه حوزه‌های علمیه: ما اگر سنگ عاشورا را به سینه میزنیم بی دلیل نیست و برای آن مستندات تاریخی، روایی و قرآنی داریم اما این روزها ظاهرا غلبه مباحث تاریخی بیشتر است حال آن که در اعتبار قرآن حرف و حدیثی نیست.
به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) در فضیلت گریاندن و گریه کردن برای بزرگترین ظلم تاریخ آن هم در حق بزرگترین انسان ها و سید شباب اهل الجنه شکی نیست و روایات با صراحت در فضیلت آن سخن رانده است.
در اینکه باید به پهنای دنیا و تا آخر دنیا برای پستی و حقارت کسانی که فرقی میان امام و خلیفه سگ بازی چون یزید نگذاشتند و جانب خلیفه را گرفتند و عزت و شرف کسانی که همه هستی خود را برای دفاع از دین دادند گریه کرد تردیدی نیست، اما به تاکید همه بزرگان باید این شور عاطفی همراه با معرفت حسینی باشد و قطعا یکی از معرفت افزاترین منابع در شناخت ائمه(ع) و چرایی امامت و ولایت آنان قرآن کریم به عنوان سند بی بدیل وحیانی است.
کتاب های خوب و بسیار خوبی با موضوع قرآن و امام حسین(ع) و آیات مرتبط با امام در سال های اخیر تالیف و تدوین و نگارش شده است و در آن چرایی قیام عاشورا، استناد قرآنی خطبه های امام حسین(ع) و مبانی قرآنی قیام و آیاتی که منسوب به ائمه(ع) و شخص امام است مورد کنکاش و بررسی قرار گرفته است و می تواند در کنار مباحث تاریخی و روایی که عمدتا هم ماخوذ از مقاتل است به تقویت محتوایی مباحث عزاداری ها کمک کند اما کمتر واعظی سراغ آن رفته و می رود و این مسئله نیازمند آسیب شناسی است.
زمان گل مجلس معمولا در اختیار مادحانی است
اگرچه برخی مجالس بسیار خوب و عظیمی همچون حرم مطهر حضرت معصومه(س) برگزار و در آن هم تاریخ، هم قرآن و هم روایات از سوی سخنرانان به خصوص حجت‌الاسلام والمسلمین رفیعی بحث می شود ولی در مجالس و محافل منطقه و محله ها کمتر این را شاهد هستیم و از عزاداری فقط مداحی و سینه زنی را می بینیم آن هم گاهی با اشعاری که نه محتوای وزینی دارد و نه آهنگی دلربا و حزن افزا و مجالس سخنرانی نیز در زمان خلوتی مجلس برنامه ریزی می شود که در این صورت بهره مردمی از آن کم است و زمان گل مجلس معمولا در اختیار مادحانی است که دغدغه زیادی برای معرفت افزایی ندارند و شورگرفتن و اشک گرفتن برای آنان از هر چیزی مهمتر است.
اگر شبی یک یا دو آیه مرتبط با امامت و ولایت در 10شب اول محرم که اوج و شور عزاداری است در محافل مختلف برای مردم تبیین شود، خود یک درس علمی اعتقادی در زمینه امامت است که وقتی با عاطفه و احساس گره می خورد کاری می کند کارستان آن هم در نوجوانان و جوانانی که بهار زندگیشان را در سایه برخی شبهات سپری می کنند. چکیده کلام آنکه دو کار در مجالس عزا ضروری است، یکی زمان‌بندی و زمانمندی صحیح برای تنظیم سخنرانی و مداحی، دیگری استفاده از فضای محرم برای تبیین معرفتی و علمی گونه اعتقادات مردم آن هم به استناد محکمترین منابع وحیانی و ایجاد ارتباط ساختاری موضوعات با حوادث سیاسی اجتماعی روز البته با پرهیز از سیاست به معنای مصطلح امروزی.
این روزها حتی جای ظلمی که بر حاجیان در منا رفت در مجالس عزا خالی است، تبیین دیدگاه های وهابیون که ریشه فساد دنیای اسلام و دست پرورده و سرسپرده سیاست‌های استکباری هستند هم خالی است گویا کم‌کم شعاری در مجالس ما در حال فراگیر شدن است که مجالس نباید سیاسی باشد و گویا فرقی میان سیاست‌زدگی و سیاست نمی‌گذاریم؛ بزرگانی هم که بر سیاسی نشدن مجالس تاکید دارند قطعا مرادشان پرهیز از طرح مسایل جناحی و حزبی در مراسم عزاست و مراد آنان بیگانه بودن با مسایل سیاسی روز کشور و جهان نیست و اساسا عزاداری‌ای عزاداری واقعی است که با یزیدیان زمان و پیروان حسین(ع) در حال حاضر گره بخورد وگرنه به تعبیر استاد شهید مطهری، «شمر 1400 سال پیش مرد، رفت؛ شمر زمانت را بشناس، شمر امروز موشه‌دایان است».
عزاداری‌ای سیاست‌زده است که مداح آن، ده‌ها میلیون برای خواندن پول می‌گیرد و رفت و آمد شخصیتهای سیاسی در آن مهمتر از معرفت‌بخشی سیاسی و دینی است.
مخلص کلام آن که تا مبانی اعتقادی جوانانمان با لرزه‌های شبهات تکان نخورده باید برنامه‌هایمان را غبارروبی کنیم و چه برنامه‌هایی انسان سازتر و کارآمدتر از عزاداری حضرت سیدالشهدا(ع) است؟.
یادداشت از علی فرج‌زاده
