تئاتر مشارکتی بهترین شیوه در تولید نمایش قرآنی کودک

امید محمدی، نویسنده و کارگردان تئاتر کودک و نوجوان در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) گفت: کودکان رفتاری را از والدین و بزرگترهای خود انتظار دارند که متناسب با اقتضای بچگی آنهاست و اگر قرار باشد هر نوع رفتار و گفتاری از ما جنبه نصیحت‌گونه و بیان مستقیم برای آموزش چیزی را داشته باشد، قطعاً آن را پس می‌زنند.

وی ادامه داد: در منظومه تربیتی کودک و نوجوان که هنر نمایش نیز یکی از ابزار آن است و به عنوان یک رکن در این راستا همه کارشناسان تربیتی و آموزشی به تأثیر و نقش تعیین‌کننده آن اذعان دارند نیز بهترین شیوه عرضه مطالب و پیام‌های آموزشی نزدیک شدن به دنیای کودکان و نوجوانان و شیوه بیان بازی گونه است.

محمدی تصریح کرد: اساس نمایش بر بازی است، اما برای کودک و نوجوان مناسبتر آن است که خود نیز جزئی از این بازی باشد و این احساس را داشته باشد که گویی در امر بازی مشارکت دارد و می‌تواند اعمال نظر و سلیقه کند که البته در اغلب نمایش‌های کودک و نوجوان ما شیوه یک سویه ارائه مطالب را مشاهده نمی‌کنیم، بلکه نمایشگران به هر بهانه‌ای که شده است، حتی برای پرسش و پاسخ به سراغ تماشاگران کودک و نوجوان می‌روند.

این کارگردان تئاتر کودک و نوجوان گفت: اگر قائل به نقش تربیتی و آموزشی تئاتر برای کودک و نوجوان باشیم قطعاً یکی از منابع مورد استفاده در زمینه تولید نمایش، قرآن و روایات دینی است که البته لزوماً هم نباید مستقیم به آن پرداخته شود، بلکه در یک فضای کودکانه و فانتزی که توسط بازیگران نمایش کودک و نوجوان به وجود می‌آید وقتی صحبت از دوری از دروغ، بی‌تعهدی، احترام به مادر و پدر و حقوق دیگران و ... می‌شود همگی اینها به نوعی تئاتر قرآنی برای کودک و نوجوان است.

محمدی افزود: نکته دیگری که در تولید نمایش کودک و نوجوان که به زعم من همگی آنها دینی است باید مورد توجه قرار گیرد این است که مخاطب امروز تئاتر کودک و نوجوان، مخاطب روزگار نه چندان دور این گونه نمایشی نیست، او در معرض انواع و اقسام ادوات و ابزار رسانه‌ای قرار گرفته است، لذا ارائه تئاتر به شیوه‌های قدیمی نخواهد توانست جذابیتی برای مخاطب به منظور ایجاد حس ارتباطی مؤثر فراهم کند.

وی تأکید کرد: فعالان عرصه تئاتر کودک و نوجوان باید به این نکته توجه داشته باشند که محصول نمایشی تولید شده برای کودک و نوجوان ابتدا باید جذابیت ساختار و ظاهری خود را داشته باشد تا ارتباط مؤثر میان نمایش و مخاطب به وجود آید تا بعد با فرض این ارتباط این توقع را داشته باشیم که پیامی که در نظر داریم از طریق تئاتر به بیننده منتقل کنیم با درصد بالایی رسالت خود را در تربیت و آموزش فرزندان مان به انجام رسانده است.