لزوم فراهم‌آوری فرصت فعالیت همه سلایق در جشنواره نواهای رضوی
گروه هنر: هر چند که تصور می‌شود جشنواره آواها و نواهای رضوی از نظر ماهیت به موسیقی اقوام ایرانی در حوزه هنر دینی خواهد پرداخت، اما با توجه به دستاوردهای خوب در حوزه موسیقی با استفاده از سبک‌ها و شیوه‌های نوآورانه، باید زمینه را برای بروز همه سلایق هنری مهیا کرد.
رضا مهدوی، کارشناس و مدرس موسیقی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) گفت: خلأ جشنواره‌ای همچون آواها و نواهای رضوی از مدت‌ها پیش در مجموعه جشنواره‌های فرهنگی و هنری امام رضا(ع) احساس می‌شد که به هر حال طیف قابل توجهی از هنرمندان و فعالان این هنر را با زبان هنری خودشان در جهت عرض ارادت به ساحت قدسی رضوی ترغیب می‌کند.
وی ادامه
داد: چنین تصور می‌شود که این جشنواره که نخستین دوره برگزاری آن را طی امسال به همت اداره کل
فرهنگ و ارشاد اسلامی استان تهران شاهد بودیم، محلی برای فعالیت و عرضه
محصولات گروه‌های موسیقی سنتی و نواحی ایرانی باشد که به نوعی به احیای سنت‌های
موسیقی اقوام ایرانی در مدح و ثنای ساحت مقدس چهارده معصوم(ع) و در رأس آنها امام
هشتم خواهند پرداخت که باید گفت طیف گروه‌های شرکت کننده در این رویداد باید
فراگیرتر از این تصور باشد.
مدیر
اسبق مرکز موسیقی حوزه هنری تصریح کرد: جشنواره آواها و نواهای رضوی باید مجال و
فرصت به هر نوع سلیقه، گرایش و نگرش نوآورانه در زمینه موسیقی و خلق هنر آوایی که
همگی آنها هدف واحدی را مورد نظر دارند و آن عرض ارادت به آستان قدس رضوی است را
به طور یکسان و عادلانه فراهم کند و علاوه بر سنت‌های موسیقی در میان اقوام
ایرانی، رویکرد نوین و جوان‌پسندانه‌ای که در ابتکارات و ابداعات موسیقی وجود دارد
را مورد توجه قرار دهد.
مهدوی در
ادامه گفت: به طور مثال وقتی با شیوه‌ای جذاب در عرصه موسیقی پاپ، محسن چاووشی
قطعه «کلاغ روسیاه» را می‌خواند و مورد توجه قرار می‌گیرد و یا آریا عظیمی‌نژاد با
صدای گرم محمدعلی کریمخانی قطعه «آمده‌ام، آمده‌ام شاه پناهم بده» را تولید می‌کند
و مورد توجه طیف گوناگونی از ارادتمندان به ائمه اطهار(ع) قرار می‌گیرد باید الگویی برای تولیدات فراگیر
با این سبک و سیاق قرار گیرد.
این مدرس و پژوهشگر موسیقی در پایان گفت: نکته دیگری نیز که باید آن را مورد توجه قرار داد اینکه با فرض اینکه ممکن است چنین جشنواره‌ای را دولت تولیت کند، اما برای بسط و گسترش آن در دوره‌های آتی نباید همچنان به دولت و داشته‌های آن متکی بود و با قبول این فرض که چنین جنبش‌های هنری در ساحت هنر دینی هر چه مردمی‌تر باشد و مردم خود متولی آن باشند، رونق و تأثیر بیشتری خواهند داشت. مردم و به ویژه جامعه هنری باید برای اعتلای آن و تولید آثار متنوع که قطعاً از میان این حجم تولیدات آثاری برای همیشه ماندگار خواهند بود از هیچ کوششی فروگذار نکنند.
