الهام فخاری، رئیس شورای اسلامی استان تهران، در گفتوگو با
خبرگزاری بین المللی قرآن (ایکنا)، در پاسخ به سوالی مبنی بر برنامه و رویکردهای شورای اسلامی شهر و استان تهران برای کاهش آسیبها و معضلات اجتماعی، گفت: محور اصلی برنامههای ما که ساعتها کار کارشناسی بر روی آن انجام شده است، به طور خاص تمجیع همکاری نهادهای مردمی با سیار نهادها است.
وی افزود: در این جریان تلاش میکنیم بتوانیم همکاری نهادهای مردمی را بیشتر کرده و در یک الگوی چند وجهی شامل نهاد عمومی، مردمی و خیریهها و همچنین نهاد حاکمیتی و تخصصی که دانشگاهها و انجمنهای علمی دانشجویی هستند را در کنار هم داشته باشیم تا با یک همکاری چند وجهی بتواند قسمتی از فرایند پیشگیری و درمان آسیبها را به پیش ببرند.
عضو شورای اسلامی شهر تهران ادامه داد: به عنوان مثال برای بحث پیشگیری، برخی از این نهادها میتوانند دستاندرکار باشند، اقداماتی را انجام دهند و بسته کاری مشخصی را در این خصوص تهیه کنند. در حال حاضر بر روی این مسئله در حال کار کردن هستیم و تاکنون برای بحث کودکان کار و خیابانی بستههای سیاستی خاصی را تدوین کردهایم که برای این منظور نیز از همه متخصصان، کارشناسان و مدیران انجمنهای مردمی دعوت و سیاستهای مربوط به این حوزه را استخراج کردهایم.
فخاری با بیان اینکه در سایر حوزههای فرهنگی و اجتماعی که با آسیبها و معضلاتی همراه هستند و برخی از این آسیبهای آنها شناخته شده این روش را پیش گرفتهایم، اظهار کرد: برای به انجام رساندن این طرحها اگر چند بخش در کنار هم به همراهی رسانه بتوانند پنجره و زبان گویا این نهادها برای مردم و مردم برای نهادها باشد میتوانیم در این حوزه پیشروی بهتری داشته باشیم.
رئیس شورای اسلامی استان تهران تاکید کرد: ما منکر زحمتها و هزینههایی که تاکنون و در مدیریت شهری گذشته در حل معضلات و آسیبهای اجتماعی شهر تهران صورت گرفته، نیستیم، اما باور داریم که اقداماتی که باعث شود دوباره همان اقدامات تکرار شود و همان مسئله در همان نقاط ظاهر شود نشان میدهد که بسیاری از آنها اثر بخش نبوده است.
وی در رابطه با کم کردن فاصله طبقاتی بین شمال و جنوب شهر تهران برای کاهش معضلات اجتماعی، گفت: ریشه این فاصله طبقاتی در نهادها، مسائل و روندها است، اما در این خصوص هم حضور سازمانهای مردم نهاد میتواند به توزیع عادلانه فرصتها در شهر کمک کند. ما سرمایههای مردم را نمیتوانیم جابهجا کنیم، ولی میتوانیم فرصتهای مددجویی و مهارت آموزی را در شهر به طور عادلانهتر توزیع کنیم؛ تا اگر فردی در جریان مسیر بهبودی قرار گرفت بتواند به راحتی آن را پیدا کند و مسیر به رویش گشوده باشد نه اینکه در تاریکی بماند و متوجه نباشد این راه به کجا کشیده میشود.