آزار و اذیت مردم، عبادت را تباه می‌کند/ حساسیت به آبروی مومن

به گزارش ایکنا؛ حجت‌الاسلام مسعود رضازاد، کارشناس دفتر معارف نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌ها درباره دعای روز بیست و ششم ماه رمضان اظهار کرد: در دعای این روز می‌خوانیم: «اللهمّ اجْعَل سَعْیی فیهِ مَشْکوراً وذَنْبی فیهِ مَغْفوراً وعَملی فیهِ مَقْبولاً وعَیبی فیهِ مَسْتوراً یا أسْمَعِ السّامعین» :خدایا کوشش مرا در این ماه مشکور قرار بده، گناه مرا در این ماه آمرزیده بگردان، اعمالم را در آن مورد قبول و عیب مرا پوشیده قرار بده، ای شنواترین شنوایان. همان گونه که از ادبیات قرآنی برداشت می‌شود، خداوند صفت شاکر و مشکور را برای خود قائل شده است، وقتی بنده‌ها می‌گویند نسبت به هم شکرگزار باشیم یعنی از هم قدردانی کنیم، خداوند هم می‌فرماید من در مقابل اعمال انسان، شاکر هستم و پاسخ آن را می‌دهم، البته با این تفاوت که هزاران برابر بیشتر به ما لطف می‌کند و به میزانی که هرگز شایستگی آن را نداریم به ما پاداش می دهد.

وی افزود: ما انسان‌ها گاهی نسبت به هم قدردانی نمی‌کنیم، نسبت به نعمت‌های خداوند هم شکرگزار خوبی نیستیم اما خداوند نسبت به ما این گونه نیست. خداوند متعال در قرآن می‌فرماید: «وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ»(سوره سبا، آیه 13) ، عده کمی از بندگان من شکرگزار هستند. البته شکرخدا را آن گونه باید قطعاً نمی‌توانیم به جای آوریم اما در همین حد متعارفی هم که وظیفه داریم، کوتاهی می‌کنیم.

این کارشناس مذهبی گفت: در ادامه این دعا از خداوند می‌خواهیم که گناهان ما را ببخشاید، او «ارحم الراحمین» است و با کوچکترین بازگشت و توبه‌ای چشم پوشی می‌کند، گاهی وقت‌ها انسان ممکن است به خاطر آلوده گناه شدن امیدی برای بخشیده شدن در خود نبیند اما خداوند می‌فرماید: «قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ»(سوره زمر،آیه 53)، حواسمان باشد که فقط باید از خداوند طلب مغفرت کنیم و او قطعاً آمرزنده است.

حجت‌الاسلام رضازاد تصریح کرد: همچنین معلوم است که گاهی عملی را انجام می‌دهیم اما مورد پذیرش خدا قرار نمی‌گیرد، زیرا در این دعا درخواست می‌کنیم که خدایا اعمال مرا بپذیر، حضرت علی(ع) می‌فرماید: روزه پرهیز از حرام‌هاست،. از خوردن و آشامیدن پرهیز می‌کنیم اما گناهان را ادامه می‌دهیم. گاهی وقت‌ها عمل مان درون مایه ندارد و ظاهری است. نماز را درست به جا می‌آوریم اما به حقیقت آن که بندگی، تواضع و تضرع است توجه نداریم. معلوم نیست این گونه بدون حضور قلب نمازخواندن مورد قبول خداوند واقع می‌شود یا خیر، به همین دلیل به او می‌گوییم: «وعَملی فیهِ مَقْبولاً». ریا در عمل، سستی و کاهلی در انجام عبادات و ... از مواردی هستند که باعث می‌شود عمل ما ناخالص باشد و مورد قبول واقع نشود. گاهی هم عملی را به موقع و در جای خود انجام می‌دهیم اما بعداً آن را خراب می‌کنیم و ارزش آن کار را تباه می‌سازیم. گاهی با اذیت و آزار دیگران، منت گذاشتن و انجام گناهان دیگر موجب می‌شویم عمل‌مان مورد قبول خداوند واقع نشود. در روایات داریم که کار خیر، باعث از بین بردن گناه می‌شود و از آن طرف، انجام گناه موجب از بین رفتن کار خیر او می‌شود. این رابطه عجیب وجود دارد که کمتر بدان توجه شده است.

وی در ادامه گفت: یکی از چیزهایی که هر روز باید از خداوند شکرگزاری کنیم و روایات آمده، این است: خدایا از تو متشکرم که عیب‌های مرا پوشاندی. در روایات داریم وقتی کسی آبروی بنده‌ای را ببرد از دنیا نمی‌رود تا خداوند آبروی او را ببرد. خداوند خیلی به آبروی مومن حساس است. خداوند بنده‌هایش را دوست دارد و پرده‌پوشی می‌کند. عجیب است که انسان‌ها امروز از یکدیگر پرده‌دری می‌کنند در حالی که خود به پرده‌پوشی خداوند نیاز دارند.

رضازاد در پایان یادآور شد: عبارت «یا اسمع‌السامعین» عموماً یک معنا را به ذهن متبادر می‌کند که خداوند به این معنا که حواسش به ما هست، شنواست اما در کنار این معنا، معنای دیگری هم دارد که به سیاق این دعا نزدیک‌تر است. خداوند «شنونده همه درد و دل‌ها» هم هست. اگر همه موجودات عالم زبان در بیاورند و با او درد و دل کنند، خداوند بهتر از هر دوست همه را می‌شنود.

انتهای پیام