مروری بر اسناد «شهادت» رسول خدا(ص)

به گزارش ایکنا؛ علی‌اصغر شعاعی، مرتل و مدرس قرآنی طی یادداشتی که در اختیار ایکنا قرار داده، به مناسبت رحلت رسول خدا(ص) به بیان برخی از مظلومیت‌‌هایی که در حق پیامبر اکرم(ص) شده است پرداخت که در ادامه متن آن از نظر می‌‌گذرد؛

با تأمل در سبک زندگی امروزی، مظلومیت و غفلت جامعه اسلامی نسبت به شناخت شخصیت و سیره والای پیامبر عظیم‌‌الشان اسلام حضرت محمد(ص) آشکار می‌‌گردد که این مهجوریت در جوامع شیعی و سنی هرکدام به گونه‌‌ای نمایان است.

عدم اهتمام شایسته به برگزاری با شکوه مراسم‌‌ مرتبط با آن حضرت، تبیین شخصیت و سیره و بیان اوصاف و ذکر روضه‌‌های ایشان و عدم ساخت فیلم، جلوه‌‌هایی از این مهجوریت است و چه زیبا نویسنده مسیحی، جان دیون پورت در کتاب «عذر تقصیر به پیشگاه محمد و قرآن» نه‌‌تنها از کوتاهی مسلمین بلکه از کوتاهی جهان بشریت سخن گفته است. 

یکی از جلوه‌‌های مظلومیت پیامبر(ص) این است که در ادبیات گفتاری مبلغین، به جای عنوان «شهادت»، واژه «رحلت» در مورد آن حضرت ذکر می‌‌گردد که نوعی جفا در حق آن پیامبر مظلوم است؛ براساس روایات متعدد، هیچ یک از معصومین با فوت طبیعی از دنیا نرفته‌‌اند، بلکه به شهادت رسیده‌‌اند، چنانکه رسول خدا(ص) فرمودند: «ما من نبیٍّ أو وصیٍّ إلا شهیدٌ»، «هیچ نبی و یا وصی نیست مگر اینکه شهید می‌‌شود».(بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۱۷، ص ۴۰۵ و ج ۴۰، ص ۱۳۹٫)، و در برخی روایات بر موضوع شهادت آن حضرت تصریح شده است، چنانکه بر اساس روایتی از امام صادق(ع)، امام حسن(ع) به اهل بیتشان فرمودند: «من با سم کشته می‌‌شوم همان طور که رسول خدا(ص) با سم به شهادت رسید.(بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۳، ص ۳۲۷، از مناقب ابن شهر آشوب).

بزرگان عامه نیز  بر این باورند که پیامبر عظیم الشأن اسلام(ص) به شهادت رسیده‌‌اند.(السیره النبویه، ابن کثیر الدمشقی، ج ۴، ص ۴۴۹؛ مسند أحمد بن حنبل ج ۱، ص ۴۰۸؛ المعجم الکبیر، طبرانی، ج ۱۰، ص ۱۰۹؛ مصنف، صنعانی، ج ۵؛ ص ۲۶۸٫). نقل گردیده است حضرت علی(ع) و فضل و أسامه در قبر رسول خدا(ص) داخل شدند، پس مردی از انصار که او ابن خولی گفته می‌‌شد گفت: «قد علمتم أنی کنت أدخل قبور الشهداء و رسول الله(ص) أفضل الشهداء فأدخل معهم»، «به تحقیق می‌‌دانید من در قبور همه شهدا داخل می‌‌شدم و رسول خدا(ص) با فضیلت‌‌ترین شهدا هستند، پس با ایشان داخل قبر شد».(انساب الأشراف، بلاذری، ج ۱، ص ۵۷۶٫). اکثر عامه بر آنند که شهادت پیامبر(ص) به واسطه سمّی بوده که زن یهودیه در جنگ خیبر به ایشان داده است.

حاکم نیشابوری از قول شعبی می‌‌گوید: «والله سمَّ رسول الله(ص)»، «به خدا قسم رسول خدا (ص) مسموم از دنیا رفت.»(المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری ج ۳، ص ۶۰، ح ۴۳۹۵/۹۹، باب المغازی والسرایا).

در روایتی آمده: «و مات مسموماً و له ثلاثٌ و ستون سنه»، «و پیامبر(ص) مسموم از دنیا رفت در حالی که شصت و سه سال داشت.»(المجدی فی الانساب، محمد بن محمد العلوی، ص، 6)، و از عایشه نقل شده است که: «رسول خدا (ص) در مرضی که با آن مرض از دنیا رفت می‌‌فرمود: ای عایشه! دائماً درد غذایی که در خیبر خوردم احساس می‌‌کنم و حال وقت آن است که رگ قلبم از آن سم قطع شود».(صحیح بخاری، ج ۵، ص، ۱۳۷).

علمای بزرگ شیعه همچون شیخ مفید(المقنعه، شیخ مفید، ص، ۴۵۶) شیخ طوسی(تهذیب الاحکام، شیخ طوسی، ج ۶، ص ۱٫)، مرحوم مجلسی(بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۲۲، ص ۵۱۴٫)، علامه حلی(منتهی المطلب، علامه حلی، ج ۲، ص ۸۸۷٫) و مرحوم محمد علی اردبیلی(جامع الروات، محمدعلی اردبیلی، ج ۲ ص، 463) بر این باورند که پیامبر(ص) در مدینه با سم به شهادت رسید.

امید است با فرهنگ‌‌سازی مناسب از سوی مراکز فرهنگ‌‌ساز شاهد گسترش فرهنگ و سیره ناب نبوی باشیم.