بازنشر فتوای مراجع عظام درباره روزه و کرونا در سوئد

به گزارش ایکنا فتوای تعدادی از مراجع شیعه درباره روزه‌داری در ایام کرونا که در سایت و کانال مرکز اسلامی امام علی(ع) استکهلم در شبکه‌های اجتماعی جمع‌آوری شده، بدین شرح است: 

آیت‌الله سیدعلی سیستانی:

وجوب روزه ماه مبارک رمضان یک تکلیف فردی است، و هر کس شرایط وجوب روزه را دارا باشد با صرف نظر از وجوب یا عدم وجوب آن بر دیگران، موظف است روزه بگیرد.

بنابراین اگر مسلمانی وارد ماه رمضان آینده شود و ترس آن را داشته باشد که در صورت روزه گرفتن به بیماری کرونا مبتلا خواهد شد هرچند تمام اقدامات پیشگیرانه و احتیاطی را مراعات کند، نسبت به هر روز که چنین ترسی وجود داشته باشد وجوب روزه از او ساقط می‌گردد و بعدا باید قضا کند، ولی اگر بتواند با مراعات اقدامات احتیاطی احتمال ابتلا به بیماری را کاهش دهد تا آنجا که از نظر عقلا دیگر چنین احتمالی مورد اعتنا نباشد، و لو به اینکه در خانه بماند و از اختلاط با دیگران در فاصله نزدیک پرهیز کند و از ماسک و دستکش استفاده و دست‌هایش را مکرراً ضدعفونی کند، و انجام این کارها او را در مشقت شدید و فوق‌العاده قرار ندهد، در این صورت وجوب روزه از او ساقط نمی‌گردد.

و اما اینکه گفته شد برخی پزشکان جهت جلوگیری از کاهش آب بدن و خشکی گلو، نوشیدن مکرر آب را در فاصله زمانی نزدیک به هم توصیه می‌کنند، چراکه عارض شدن این دو امر احتمال ابتلا به ویروس کرونا را افزایش می‌دهد؛ این مطلب ـ بر فرض صحت ـ مانع از وجوب روزه نمی‌شود، مگر برای کسی که پس از رسیدن این مطلب به او بر خود بترسد که اگر روزه بگیرد به این بیماری مبتلا خواهد شد و راهی برای کاهش احتمال ابتلا وجود نداشته باشد به طوری که [عنوان] ترس از بیماری بر او صدق نکند ـ هرچند با ماندن در خانه و به کارگیری سایر اقدامات احتیاطی یادشده ـ و اما افراد دیگر باید روزه بگیرند. و چه بسا ممکن است شخص روزه‌دار پیش از سحر با مصرف سبزیجات و میوه‌های سرشار از آب ـ مانند خیار و هندوانه ـ کاهش آب بدنِ ناشی از روزه‌داری را جبران کند؛ همچنان که می‌تواند با جویدن آدامسِ بدون شکر از خشک شدن گلو جلوگیری کند ـ البته به شرط اینکه ذرات آدامس پس از جدا شدن وارد حلق نشود ـ چراکه جویدن آدامس باعث افزایش ترشح بزاق دهان می‌شود و بلعیدن بزاق دهان در حال روزه بلامانع است.

بنابراین افرادی که می‌توانند کار خود را در ماه رمضان رها کنند و در منزل باقی بمانند و از ابتلا به ویروس در امان باشند، وجوب روزه از آنان ساقط نمی‌شود؛ ولی افرادی که ـ بنا به هر دلیلی ـ نمی‌توانند کار خود را رها کنند اگر به واسطه نخوردن آب در فاصله‌های زمانی نزدیک در روز، ترس از ابتلا به کرونا داشته باشند و راه دیگری برای در امان بودن از آن نداشته باشند، روزه بر آنان واجب نیست، ولی با این وجود مجاز به روزه‌خواری در ملأ عام هم نیستند. بدون شک روزه ماه رمضان یکی از مهم‌ترین فریضه‌های شرعی است و ترک آن بدون داشتن عذر واقعی جایز نیست، و هر شخص نسبت به وضعیت خود آگاه‌تر است که آیا عذر واقعی برای ترک روزه دارد یا خیر؟

خلاصه کلام اینکه وجوب روزه در ماه رمضان از کسی ساقط می‌شود که عذر شرعی داشته باشد، مانند بیمار و کسی که به خاطر نصیحت پزشک ـ مثلاً ـ بر خود بترسد که روزه گرفتن موجب ابتلایش به بیماری شود و اقدامات پیشگیرانه و احتیاطی که او را از ابتلا به بیماری ایمن سازند برایش میسّر نباشد و در غیر این صورت باید این اقدامات را انجام دهد و مجاز به ترک روزه نیست.

 آیت‌الله سید‌علی خامنه‌ای:

روزه به عنوان یک تکلیف الهی در حقیقت نعمت خاص خداوند بر بندگان است و از پایه‌های تکامل و اعتلاء روحی انسان به‌شمار می‌رود و بر امت‌های پیشین نیز واجب بوده است. از آثار روزه پدید‌آمدن حالت معنوی و صفای باطن، تقوای فردی و اجتماعی، تقویت اراده و روحیه‌ مقاومت در برابر سختی‌هاست و نقش آن در سلامت جسم انسان نیز روشن است و خداوند اجر عظیمی برای روزه‌داران قرار داده است.
روزه از ضروریات دین و ارکان شریعت اسلام است و ترک روزه‌ ماه مبارک رمضان جایز نیست مگر آنکه فرد، گمان عقلایی پیدا کند که روزه گرفتن موجب ایجاد بیماری یا تشدید بیماری و یا افزایش طول بیماری و تأخیر در سلامتی می‌شود، در این موارد روزه ساقط ولی قضای آن لازم است.
بدیهی است در صورتی که این اطمینان از گفته‌ پزشک متخصص و متدین نیز به دست آید، کفایت می‌کند.
بنابراین اگر فردی نسبت به امور یادشده خوف و نگرانی داشته و این خوف منشأ عقلایی داشته باشد، روزه ساقط ولی قضای آن لازم است.

 آیت‌الله سید‌محمد سعید حکیم:

توجه! نظر ایشان درباره روزه در ماه رمضان در زمان شیوع بیماری کرونا یافت نشد. ولی نظر کلی معظم له درباره روزه گرفتن در زمان بیماری بدین شرح است:

روزه افرادی که به دلیل بیماری، روزه برای آنان مضر است، صحیح نمی‌باشد. چه این ضرر موجب شدت بیماری و یا طولانی شدن درمان آن شود. همچنین روزه گرفتن در صورتی که موجب ایجاد بیماری شود صحیح نخواهد بود. ولی روزه فرد بیماری که روزه گرفتن برای وی ایجاد ضرر نمی‌کند صحیح خواهد بود و بر وی واجب نیز می‌باشد.

 آیت‌الله مکارم شیرازی:

انسان نمی‌تواند به این دلیل (شیوع کرونا)، روزه را بخورد و باید در ماه رمضان روزه بگیرد، البته می‌تواند در فاصله افطار تا سحر از غذاهای مقوی استفاده کند تا از ضعف شدید بدن در طول روز جلوگیری نماید.

اما کسی که می‌داند روزه برای او ضرر دارد باید روزه را ترک کند و اگر روزه بگیرد صحیح نیست، همچنین اگر یقین ندارد اما احتمال قابل‌توجهی می‌دهد که روزه برای او ضرر دارد، خواه این احتمال از تجربه شخصی حاصل‌شده باشد یا از گفته طبیب.

 آیت‌الله سیدکاظم حائری:

تشخیص این که آیا روزه در این شرایط برای فرد مکلف ضرر دارد یا خیر بر عهده پزشک متخصص است، پس اگر برای فرد مکلف واضح شد که روزه برای وی ضرر دارد یا ترس از آن دارد که ضرر داشته باشد و این ترس به دلیل وسواس یا به صورت غیر طبیعی نباشد و رفع این نگرانی با رعایت توصیه‌های بهداشتی همچون شستشوی دست با صابون و عدم حضور در مکان‌های شلوغ و رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی رفع نگردد، در آن صورت جایز است روزه خود را در روزهایی که این ضرر یا ترس وجود دارد افطار کند و سپس می‌بایست پس از پایان اپیدمی، آن روزها را قضا کند و به هر دلیل شرعی که روزه را افطار کند، جایز نیست تجاهر به روزه‌خواری نماید.

 آیت‌الله وحید خراسانی:

کسی که می‌داند روزه برای او ضرر ندارد اگرچه پزشک بگوید ضرر دارد، باید روزه بگیرد. همچنین کسی که یقین یا گمان به ضرر مورد اعتنا یا ترس آن را که منشأ عقلایی «علت بجایی» داشته باشد دارد اگرچه پزشک بگوید ضرر ندارد نباید روزه بگیرد و اگر هم روزه بگیرد صحیح نیست مگر اینکه روزه برای او ضرر نداشته و قصد قربت کرده باشد که در این صورت روزه‌اش صحیح است.

اگر انسان احتمال بدهد که روزه برایش ضرر قابل ‌اعتنا دارد و از آن احتمال ترس برای او پیدا شود چنانچه احتمال او عقلایی باشد «احتمال بجا» نباید روزه بگیرد و اگر روزه بگیرد باطل است مگر در صورتی‌که ضرر نداشته و قصد قربت کرده باشد.

 آیت‌الله بشیر نجفی:

 در صورتی که روزه‌دار بداند که روزه‌داری باعث می‌شود به این بیماری مبتلا شود افطار بر وی واجب است. طبق تحقیقات پزشکی که به دست ما رسیده، رابطه‌ای بین روزه و بیماری کرونا وجود ندارد. حدیث «روزه بگیرید تا سالم بمانید» از پیامبر(ص) برای تمامی مسلمانان روایت شده است. پس باید روزه گرفتن در این ماه شریف را برای پیشگیری از بیماری‌ها به ویژه بیماری همه‌گیر کرونا غنیمت بشماریم.

خداوند به تمامی مردم به ویژه مؤمنان پاداش دهد.

 آیت‌الله شبیری زنجانی:

 اگر بنا به گفته پزشکان متخصص، روزه گرفتن برای فردی، احتمال ابتلای او به این بیماری و آسیب دیدن وی را افزایش دهد، نباید روزه بگیرد و این مسئله در رساله عملیه هم آمده است. البته نباید مرتکب تظاهر به روزه خواری شده و به ماه مبارک بی احترامی کند. همچنین اگر با تغییر شرایط؛ مثلاً با ماندن در منزل، تحرک کمتر، رعایت نکات بهداشتی و مصرف غذاها و نوشیدنی‌های تقویتی، بتواند احتمال متعارف ضرر را دفع کند و ایجاد چنین شرایطی موجب مشقت شدید نشود، باید چنین کند و روزه بگیرد.

 آیت‌الله اسحاق فیاض:

بر مؤمنان ـ خداوند آنها را عزیز بدارد ـ پوشیده نیست که روزه ماه مبارک رمضان از ضروریات تکلیف شرعی است و رکن دوم دین اسلام در شرع مقدس محسوب می شود و در کتاب خدای متعال نیز واجب گردیده است؛ بنابراین ترک روزه ماه مبارک رمضان صرفا به دلیل برخی توصیه‌های عمومی و بدون تحقق خوف واقعی از وضعیت خاص جسمی و شغلی مبنی بر این که اگر در طول روز به طور متوالی آب نوشیده نشود، احتمال واقعی ابتلا به بیماری را منجر می‌شود، جایز نیست، و این در حالی است که همه مردم با توجه به وضعیت جسمی متفاوت، آمادگی‌های بدنی، نوع فعالیت روزمره و وظایف خارج از خانه در سطح یکسان در معرض احتمال ابتلا به انواع بیماری‌ها قرار ندارند و کسانی که از این بابت ترس دارند باید به پزشک متخصص مراجعه کنند اما کسانی که ولو از لحاظ ماهیت شغلی و وضعیت جسمی و سلامتی، دارای شرایط خاص هستند و می‌ترسند که اگر روزه بمانند، بیمار شوند و نمی‌توانند اقدامات پیشگیرانه لازم نظیر پوشیدن دستکش و ماسک را انجام دهند و قادر نیستند با فاصله ایمنی از افرادی بمانند که از نظر عقلی احتمال انتقال عفونت از آنها و یا محیط پیرامون آنها وجود دارد، به گونه‌ای که اگر روزه بگیرد، میزان احتمال ابتلایش به این بیماری در نتیجه همین دلایل بالا می‌رود و  قادر نخواهد بود به دلیل شغل  و کسب روزی، در فاصله دوری از افراد و یا در خانه بماند، ترک روزه آن روز یا روزهایی که در آن شرایط خاص قرار دارد، جایز است اما نباید به روزه خواری تظاهر کند و تنها به مقدار مورد نیاز از  غذا و آبی اکتفا کند که گمان می‌کند او را از ابتلا به بیماری ایمن می‌گرداند. اما چنین مجوزی شامل شکستن روزه همه روزهای ماه رمضان نمی‌شود بلکه آن روزهایی را شامل می‌شود که شرایطش مانند توصیف مزبور باشد.