ماه مبارک رمضان جایگاه والایی در فرهنگ اسلامی و زندگی مسلمانان دارد و به همین دلیل، از گذشتههای دور، آداب و رسوم و آیینهای ویژهای برای آن تعریف شده است که بخش زیادی از آنها با گذشت زمان و تغییر و تحول در فرهنگ و سبک زندگی مردم به دست فراموشی سپرده شدهاند. ارنواز فیروزیان، دکترای ادبیات تطبیقی و پژوهشگر فرهنگ و ادب عامه در سلسله یادداشتهایی که بهمناسبت ماه مبارک رمضان در اختیار خبرگزاری ایکنا قرار داده است، به آداب این ماه در فرهنگ اصفهان قدیم میپردازد.
یکی از آداب پیش از ماه رمضان، رسم کلوخاندازون بود که در لغتنامه دهخدا چنین آمده: کلوخانداز؛ سیر و گشت و عیش و عشرت که ایرانیان پیش از ایام پرهیز و اواخر ماه شعبان انجام میدهند و در ادامه مینویسد: جشن روز پیش از رمضان و جمالزاده در فرهنگ لغات عامیانه نوشته است: دو سه روز پیش از رمضان، بعضی از مردم به افراط میخورند و مینوشند.
اما در کل با آنچه از قدیم به یاد داریم، مردم هفته آخر ماه شعبان دلی از عزا در میآورند و پرخوری میکنند.
از مطالعه متون میتوان فهمید که این رسم در میان مردم خوشگذران و مرفه بوده است تا متشرع. مردم دور هم جمع میشده و شادی و پایکوبی میکردهاند. اگر ماه مبارک مصادف با زمستان بود، به خانه بزرگ خانواده میرفتند و اگر بهار و تابستان بود، بسیاری از مردم به باغها و لب رودخانه میرفتند و با خود انواع غذاها را میبردند و به تفریح و شادی وقت میگذراندند و گویند خوراکیها بسیار متنوع و پرانرژی بوده و سعی میکردند آنچه میلشان باشد، بخورند و خود را چشم و دل سیر میکردند تا در ماه رمضان هوس غذا خوردن نکنند.
برخی گویند در اصفهان به کلوخاندازان، کلوخریزان میگفتند و این مراسم را در آخرین جمعه ماه شعبان برگزار میکردهاند و هنگام غروب، مردم کلوخی در دست میگرفتند و رو به قبله میگفتند: خداوندا خطاهای گذشته خود را شکستم و آماده مهمانی تو هستم و کلوخ را به زمین میزدند تا بشکند و بر این گونه، با امیال خود خداحافظی میکردند. کودکان هم کورهای درست میکردند و در آن سیبزمینی و چغندر میپختند.
در کل میتوان فهمید که مردم پس از خانهتکانی و آماده کردن مواد غذایی برای یک ماه، شبی دور هم جمع میشدند و غذاهای بسیار میخوردند تا پیش از ماه رمضان از حال هم با خبر باشند و رسم صلهرحم را به جای آورند و از فردا مشغول فرایض دینیشان شوند.
انتهای پیام
مطلب جالبی بود مؤید باشید.
آداب و رسوم مربوط به گذشته های نه چندان دور ذکرش خالی از لطف نیست