آیه 4 سوره «صف»؛ همچون سدی پولادین و بنایی آهنین + صوت

به گزارش ایکنا، نهضت ملی «زندگی با آیه‌ها» امسال و همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان برای دومین سال متوالی است که به همت سازمان تبلیغات اسلامی و با مشارکت اغلب دستگاه‌های حاکمیتی، سیاستگذار و اجرایی در امور فرهنگی و قرآنی برگزار می‌شود.

 

این نهضت از آغاز در تلاش بوده است که به ازای هر روز از ماه رمضان، یک آیه از سوره‌های هر جزء از قرآن را که محل ابتلای بیشتر مردم است و اصطلاحاً از آنها به عنوان آیات پُرکاربرد یاد می‌شود، در قالب‌های متنوع مکتوب، سمعی و بصری عرضه کند تا آحاد مردم در ایام روزه‌داری، علاوه بر انس بیشتر با آیات، ارتباطی معنایی و تدبری نیز با آنها پیدا کرده و در همین راستا موفق به حفظ آیات مورد نظر شوند.

 

از مجموع اقلام فرهنگی تولید شده در راستای تبلیغ و ترویج، نهضت ملی زندگی با آیه‌ها، کتاب «امت پیروز» را مبنا قرار داده و هر روز از ماه مبارک رمضان، آیه مورد نظر همان روز و محتوای نوشتاری برگرفته از این کتاب را با شما مخاطبان در میان می‌گذاریم.

«إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا کَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ»/ سوره صف، آیه ۴

خداوند کسانی را که همچون سدّی فولادين صف می‌بندند و در راهش می‌جنگند، دوست دارد.

 

 

تا حالا به این فکر کرده‌ای که چه موقع‌هایی بیشتر از همیشه دوستمان دارد؟ که در کدام روزها بیشتر خاطر ما بنده‌هایش را می‌خواهد؟ که در کدام وقت‌ها بیشتر از همیشه پز خلقت ما را به فرشته‌هایش می‌دهد؟ لازم نیست راه دوری بروی. خودش جوابمان را به ساده‌ترین شکل ممکن داده: در آن روزها و شب‌ها که شانه به شانه هم می‌جنگیم؛ فارغ از این‌که دشمن‌ مشترکمان زلزله بم یا سیل خوزستان یا حتی سال‌های سخت کرونا باشد. فارغ از این‌که بند پوتین‌هایمان را برای به خاک مالیدن بینی داعش سفت کنیم یا اسرائیل!

قبل از نبرد، همه شعار می‌دهند: «ما آماده‌ایم!» اما وقتی صدای طبل جنگ بلند می‌شود، بسیاری عقب‌نشینی می‌کنند. این فاصله‌ عمیق میان حرف و عمل، از هر شمشیری برنده‌تر است و می‌تواند پایه‌های یک جامعه را ویران کند. شاید شما هم دیده باشید: مدیری که قول می‌دهد مشکلات را حل کند، اما در لحظه عمل، عقب‌نشینی می‌کند؛ یا دوستی که وعده کمک می‌دهد، اما در زمان نیاز غایب است. این تناقض، نه‌تنها اعتماد را از بین می‌برد، بلکه در نگاه خداوند، گناهی بزرگ و منفور است. «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ. کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُون‏».

 

اما در مقابل، خداوند دوست‌دار آن مؤمنانی است که در مسیر مبارزه برای او، نه‌تنها شعار بدهند، بلکه همچون صفی فولادین در میدان مبارزه حاضر می‌شوند: «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا کَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ». جامعه‌ متحد و مستحکمی که افرادش به تعهدات خود عمل می‌کنند و در برابر سختی‌ها و سیلاب ویرانگر دشمنان، همچون سدّی بی‌نقص و بدون شکاف، ایستادگی می‌کنند، محبوب خداوندند.

 

این وحدت در میدان مبارزه، شرط پیروزی است اما تاریخ، بارها شاهد نتیجه‌ تلخ خلاف این تصویر بوده است. امیرالمومنین(ع) با حسرت به یارانش می‌فرمود: «به خدا قسم سپاه معاویه به زودی بر شما غلبه خواهند کرد. زيرا آنها در ياری کردن باطل خود، وحدت دارند، و شما در دفاع از حق متفرّقيد!» 

 

مبارزه با دشمن مشترکی که سال‌هاست دست به جنایات هولناک علیه مسلمانان زده، یکی از مؤثرترین عوامل وحدت‌بخش میان امت اسلامی است. «کشورهای منطقه مراقب باشند؛ سیاست دشمنان این منطقه و دشمنان این مجموعه‌ اسلامی، ترساندن این کشورها از همدیگر است، دشمنِ موهوم درست کنند و دشمن اصلی را  که استکبار است، کمپانی‌های متجاوز و متعدّی و وابستگان آنها هستند، صهیونیست است  در حاشیه نگه دارند.»(بیانات رهبری  در دیدار مسئولان نظام و سفرای کشورهای اسلامی/ 26 اردیبهشت 94)  اگر امت اسلام فریب این سیاست‌ها را نخورده بود و به‌جای درگیری‌های داخلی، دست در دست هم در برابر این غده‌ سرطانی می‌ایستاد، امروز شاهد چنین وضعیت تلخی نبودیم. اگر خدا مجاهدينی را دوست دارد که در برابر دشمن مثل بنيان مرصوصند، پس اين جمعيت‌های پراکنده را دوست ندارد، و الان هم آثار خشم خدا و غضب الهی را در اين جامعه چند میلیاردی، با چشم خود می‏‌بينيم که يک نمونه آن تسلط گروه کوچک صهيونيست‌ها بر برخی از سرزمين‌های اسلامی است.

همچون دیواری مستحکم و بدون شکاف در جبهه حق، با دشمن مبارزه کنیم.

ـ در جمع‌های خانوادگی و اجتماعی، اختلافات جزئی را کنار بگذاریم و برای اهداف مشترک همکاری کنیم.

 

ـ با شناخت دشمنان مشترک، به‌جای تفرقه، اتحاد و همدلی خود را تقویت کنیم.

 

ـ با هماهنگی میان حرف و عمل، زمینه هرگونه شکاف در جبهه حق را از بین ببریم.