استاد عبایی مصداق «مَا کَانَ لِلّهِ یَنْمُو» بود

به گزارش خبرنگار ایکنا، وبینار بین‌المللی «یاد استاد» گرامیداشت استاد فقید عبدالرسول عبایی، به مناسبت ایام بزرگداشت مقام معلم و به همت باشگاه قرآنی دانشجویان(نور) سازمان قرآنی دانشگاهیان کشور وابسته به جهاددانشگاهی شامگاه دوشنبه ۱۵ اردیبهشت‌ماه با حضور اساتیدی همچون رافع العامری، پیشکسوت قرآنی کشور عراق و سیدمحسن موسوی‌بلده، کریم دولتی و داوود تک‌فلاح از پیشکسوتان قرآنی کشورمان برگزار شد.

در بخشی از این وبینار کریم دولتی، پیشکسوت قرآنی کشورمان طی سخنانی با اشاره به اینکه روحیه علمی و معلمی را با تمام وجود در استاد عبایی حس کردیم، گفت: اینکه این نشست در هفته مزین به نام استاد مطهری و مقام معلم برنامه‌ریزی شده، انتخاب دقیقی بود.

وی با بیان اینکه بیش از ۳۰ سال افتخار ارتباط، شاگردی، همکلامی و گاهی همسفر بودن و همسفره بودن با استاد را داشته است به حضور خود در مسابقات قرآن در اواخر دهه ۶۰ اشاره کرد و افزود: آشنایی من با استاد در صحنه مسابقات بود، در اولین دیدار به حدی گرم برخورد کردند که اختلاف سنی حدود ۲۵ ساله را فراموش و احساس کردم در حال صحبت با یک دوست قدیمی که سال‌ها او را ندیده‌ام، هستم. استاد عبایی با همه کسانی که حَشر و نَشر داشت در این حد برخورد می‌کرد و رفتار و اخلاق ایشان با همه به همین صورت بود.

دولتی تصریح کرد: دوره کوتاهی در دانشگاه قرآن و حدیث شهرری حضور داشتم و برخورد‌های استاد با دانشجویان را دیده بودم. استاد عبایی آنجا مدیر گروه زبان و ادبیات عربی بود؛ به حدی با جوانان و دانشجویان برخورد محبت‌آمیز داشت که فکر نمی‌کنم کسی از ایشان تندی یا برخورد ناملایم دیده باشد و این همان چیزی است که استاد خودشان می‌گفتند: «یاد گرفته‌اند، بزرگ‌تر‌ها را تکریم کنند و به کوچکتر‌ها رحم کنند» استاد نمونه عینی و عملی این حدیث بودند.

وی بیان کرد: بار‌ها روایت «مَآ کَانَ لِلّهِ یَنْمُو» را از استاد عبایی شنیده بودم و این حدیث یادگاری از طرف استاد برای ما بود، حدیثی که می‌گوید آنچه خالصاً به خاطر خدا انجام گرفته باشد، خود به خود رشد می‌کند. من این را به عینه در استاد عبایی دیده بودم.

این استاد دانشگاه به حضور خود در مرکز طبع و نشر قرآن جمهوری اسلامی ایران اشاره کرد و گفت: در اواخر دهه هفتاد قرار شد در این مرکز یک شورای پژوهشی تشکیل شود و جلسات منظمی داشته باشد. برای اینکه اعضای این شورا انتخاب شود، با تعدادی از افرادی که نزدیک‌تر بودند، مشورت کردم تا به اساتیدی که هم از لحاظ علمی بالا باشند و هم حرف‌شان قابل استناد باشد و جلسات را جدی بگیرند، برسم، در نهایت یک جمع هفت نفره تشکیل شد. یکی از اعضای این شورا استاد عبایی بود که تا سال قبل با تمام کسالتی که داشت، هر طور شده به صورت حضوری یا مجازی در جلسات حضور می‌یافت.

این پیشکسوت قرآنی افزود: در همان شورای پژوهش هفت نفره که بنده کوچکترین عضو بودم، چهار نفر به رحمت خدا رفته‌اند. در آن جلسه مرحوم استاد ابراهیم پورفرزیب(مولایی) حضور داشت، استاد عبایی به حدی استاد مولایی را تکریم می‌کرد که گاهی احساس می‌کردیم، رابطه مرید و مرادی بین آنها وجود دارد.

دولتی افزود: علاوه بر نقدپذیری که یکی از ویژگی‌های برجسته استاد بود، یک ویژگی دیگر ایشان که بسیاری از اساتید قرآنی هم این ویژگی را دارند، غافل نشدن از یاد دادن و یاد گرفتن در کنار هم بود. این موضوع برای من یک درس بود که استادی با کسوت و تجربه استاد عبایی در مقابل حرف یک شاگرد کوچک، سراپاگوش می‌شد و حرف آن شاگرد را تأیید می‌کرد. استاد می‌خواست به آن شاگرد یاد دهد که او نیز باید در آینده اینگونه باشد.

وی افزود: من افتخار داشتم با استاد عبایی سفر‌های متعددی در کنار ایشان باشم، برخی افراد که در موقعیت‌های مختلف انسان را تکریم می‌کنند، وقتی در سفر با کوچکترین سختی مواجه می‌شوند، سریع تُرش‌رو می‌شوند، استاد عبایی به هیچ وجه اینگونه نبود، ایشان مصداق کسانی بود که اگر در سفر با ایشان همسفر می‌شدید، عاشق همراهی با ایشان می‌شدید. در یکی از سفر‌هایی که بعد از بیماری استاد، محضر ایشان بودیم، گاهی پیش می‌آمد تا ساعاتی از شب با دیگر دوستان بحث و جدل و گفت‌و‌گو می‌کردیم و استاد با وجودی که نیاز به استراحت داشتند، هیچگاه اعتراضی نکردند.

دولتی یکی از ویژگی‌های استاد عبایی را بحث تداوم و استمرار برشمرد و گفت: یکی از مواردی که هم در دین و هم در مسائل و ارتباطات انسانی به ما توصیه شده این است که سراغ کاری با هدف اینکه یک بار انجام دهیم، نرویم، استاد عبایی در مسیر قرآن، معلمی قرآن و اخلاق حسنه تداوم و استمرار داشت و در تمام این موارد مصداق به تمام معنای تداوم و استمرار بود.