ابراز همدردی شیخ الازهر با مادر 9 کودک شهید فلسطینی

به گزارش ایکنا به نقل از maspero.eg، احمد الطیب، شیخ الازهر در بیانیه‌ای که دیروز(4 خرداد) منتشر شد، اظهار کرد: تصویر این مادر مقاومی که پیکر سوخته فرزندانش را در حال انجام مأموریت بشردوستانه در مرکز پزشکی «ناصر» تحویل می‌گیرد، وجدان جهانی را به درد می‌آورد و سکوت در برابر آن، همدستی برخی رژیم‌های جهان در حمایت از اشغالگران اسرائیلی برای ادامه جنایت و کشتار بدون ذره‌ای حس انسانیت یا شرم از تاریخ را افشا می‌کند.

وی تأکید کرد: این جنایت‌ها شعله حقیقت را خاموش نخواهد کرد و باعث تضعیف حقوق ملت فلسطین نخواهد شد و آن‌ها را از تعهد به سرزمینشان باز نخواهد داشت، آزادگان جهان هرگز ابعاد این ظلم و بی‌عدالتی وحشیانه را فراموش نخواهند کرد.

شیخ الازهر در پایان از خداوند متعال رحمت واسعه الهی و درجات رفیع برای شهدای این حادثه را خواستار شد و همچنین از خداوند خواست آرامش و پاداش و اجر فراوان به والدینشان ارزانی دارد.

خبر شهادت 9 فرزند یک پزشک فلسطینی در بیمارستان ناصر در خان‌یونس واقع در جنوب نوار غزه، از جمله اخبار دردناک از رنج غیر قابل تصوری بود که مردم این باریکه در سایه نزدیک به دو سال جنگ نسل‌کشی رژیم اشغالگر علیه آنها میان سکوت شرم‌آور جامعه بین‌المللی متحمل می‌شوند.

9 خنده‌ای که به‌ یک‌باره خاموش شدند

جمعه‌شب(سوم خرداد)، در یک لحظه پیکرهای 9 خواهر و برادر که فرزندان دکتر آلاء النجار و دکتر حمدی النجار، دو پزشک وظیفه‌شناس فلسطینی که همانند همه پزشکان غزه در سخت‌ترین شرایط به مسئولیت خود در رسیدگی به مجروحان و بیماران عمل می‌کنند، به بیمارستان ناصر، جایی که مادرشان مشغول خدمت به زخمی‌ها بود، وارد شد.

این پزشک وظیفه‌شناس فلسطینی که مادر 10 فرزند بود، با قدم‌های لرزان به پیکرهای سوخته‌شده کودکانی که وارد بخش اورژانس شده بودند نزدیک شد، پارچه را کنار زد و نفس‌نفس‌زنان فریاد کشید: «این یحیی است، پسرم». او سپس به ‌سمت سایر پیکرها دوید و سعی کرد چهره فرزندانش را که زیر بمباران کاملاً سوخته بودند تشخیص دهد و از آنجا بود که متوجه عمق فاجعه شد و فرزندان خود را که امید زندگی‌اش بودند، یکی پس از دیگری صدا زد: «راکان، رسلان، جبران، حوا، ریوان، سیدین، لقمان و سیدرا».

اتفاق وحشتناکی که برای دکتر آلاء النجار، متخصص اطفال در بیمارستان التحریر در مجتمع پزشکی ناصر افتاد، فریاد کاربران در شبکه‌های اجتماعی و فعالان حقوق‌بشری را بالا برد و آنها گفتند «اتفاقاتی که در غزه می‌بینیم صحنه‌ای از یک فیلم غم‌انگیز نیستند، بلکه واقعیت تلخی هستند که هر روز تکرار می‌شوند».

احمد حجازی، فعال فلسطینی گفت: بعد از خاموش‌شدن صدای خنده فرزندان دکتر آلاء نجار بار دیگر این حقیقت تلخ یادآوری می‌شود که کودکان غزه برای دنیا تبدیل به عدد شده‌اند، بیش از 18 هزار کودک، پی‌درپی رؤیاهای خود را در آوارهای غزه دفن کردند و صدای خنده‌هایشان خاموش شد، این‌ها اعداد یک گزارش نیستند، این‌ها زندگی بودند، کودکانی بودند که خانه‌ها را با گرمای خنده‌های خود امن می‌کردند، این سرنوشت کودکان غزه است؛ کودکانی که در چادرهای آوارگان، در آغوش مادرانشان، زیر پله‌ها، در کلاس‌های درس، در صف آب و غذا و در همه جا محکوم به مرگ می‌شوند.

برخی کاربران هم نوشتند: اتفاقی که برای دکتر آلاء نجار افتاد، تنها یک تراژدی شخصی نیست؛ بلکه یک فریاد انسانی در برابر جهان است که به ما یادآوری می‌کند جنگ‌ها فقط درگیری‌های مسلحانه نیستند، بلکه تراژدی‌هایی هستند که رؤیاهای مادران را می‌سوزانند، خنده‌های کودکان را خاموش می‌کنند و آنچه را از وجدان در این جهان باقی مانده است، به چالش می‌کشند.

تعداد دیگری از فعالان گفتند: آنچه برای دکتر آلاء نجار اتفاق افتاد نمونه بارز نسل‌کشی در نوار غزه است که از 20 ماه گذشته تاکنون ادامه دارد، واقعاً چگونه یک مادر می‌تواند بعد  از دست دادن 9 فرزند خود به‌یک‌باره به زندگی‌اش ادامه دهد.

دکتر حمدی النجار، پدر این کودکان با جراحات وخیم در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان بستری شده و نمی‌داند که چه‌بلایی بر سر فرزندانش آمده است، تنها دهمین فرزند آنها یعنی آدم به‌شکلی معجزه‌آسا توانسته است تاکنون زنده بماند که البته او هم بین مرگ و زندگی دست و پا می‌زند.