حضرت امام محمد باقر(ع) با موقعیتشناسی از ضعف خلفای اموی وقت، به نشر علوم و معارف الهی پرداخت و بنبستهای علمی را گشود و زمینه را برای شکوفایی دانش در زمان امام صادق(ع) مهیا کرد. شخصیتهای علمی آن روزگار، حتی بزرگان اهل تسنن و تنی چند از صحابه رسول خدا(ص) که هنوز در قید حیات بودند، همه از محضر علمی ایشان استفاده میکردند.