السلام علیک یا ابا عبدالله

«سلام بر امامان والا و شرافتمند؛ سلام بر گریبا‌ن‌های خون‌آلوده». در میان نغمه‌های جان‌سوز زیارت ناحیه مقدسه، سلام‌هایی جاری‌ست که از عمق دلِ صاحب‌الزمان(عج) برخاسته؛ سلام‌هایی سرشار از اشک، داغ و معرفت. این سلام‌ها، نه تنها یادآور مظلومیت کربلا، بلکه پیوندی‌ هستند میان دل‌های عاشق و حنجر بریده‌ حسین(ع).

چون خبر ولادتش به پیامبر گرامى اسلام (ص) رسید، به خانه‏ حضرت على و فاطمه (ع) آمد و اسماء را فرمود تا كودكش را بیاورد. اسماء او را در پارچه‏‌اى سپید پیچید و خدمت رسول اكرم (ص) برد، آن گرامى به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت. به روزهاى اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحى الهى، جبرئیل، فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد اى رسول خدا، این نوزاد را به نام ‏پسر كوچك هارون‏ «شبیر» كه به عربى ‏«حسین‏» خوانده میشود، نام بگذار. چون على (ع) براى تو بسان هارون براى موسى بن عمران است جز آنكه تو خاتم پیغمبران هستى و به این ترتیب نام پر عظمت ‏«حسین‏» از جانب پروردگار، براى دومین فرزند فاطمه(س) انتخاب شد.