باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
صدای محتشم (کمال‌الدین علی محتشم کاشانی دارای لقب شمس الشعرای کاشانی، شاعر ایرانی سدۀ ده هجری)، همچون ناقوس غم، هنوز از عمق قرن‌ها طنین می‌افکند، گویی زمین و آسمان، هنوز داغدار ظهر دهم‌اند؛ ظهر عطش، ظهر فریاد، ظهر غربت.
کربلا، دشت تشنگی و شرف، در محرم دوباره جان می‌گیرد. انگار آفتاب، هنوز بر نیزه می‌سوزد و نینوا هنوز لب‌تشنه‌ای را به خود می‌خواند. این شور، شور سوگ حسینی است؛ که نه زمان می‌شناسد، نه مکان. این خروش، خروش عشقی است که در رگ‌های تاریخ جاری است.

باز این چه شورش است...؟
این صدای قلب‌هایی‌ست که با هر تپش، نام حسین(علیه السلام) را نجوا می‌کنند. این اشک‌هایی است که در آستانه محرم، از دیده می‌چکد، بی‌آنکه نیازی به مویه باشد.
آری، هنوز هم کاروان دل، به سمت کربلا در حرکت است.
و هنوز هم در دل هر عاشق، محراب سینه‌زنی است،
و علم‌ها در باد به اهتزازند،