Ang Paglaban na Iraniano Nabigo ang US-Israel na Proyekto na 'Bagong Gitnang Silangan' Sinabi ng Iskolar
Ginawa ni Talal Atrisi ang pahayag sa isang onlayn na kaganapan na pinamagatang "Dignidad at Kapangyarihan ng Iran; Isang Mensahe na lampas sa mga Misayl," na inorganisa ng IQNA noong Sabado.
Kasama sa iba pang mga tagapagsalita sa webinar ang iskolar ng agham pampulitika ng International Islamic University Malaysia na si Danial Bin Mohd Yusof, propesor ng pandaigdigan na ugnayan sa Universitas Padjadjaran Dina Sulaeman ng Indonesia, at analista ng Palestino na si Iyad Abu Nasser.
Ang kaganapan ay dumating kasunod ng 12-araw na pagsalakay ng US-Israeli sa Iran at ang malakas na depensa ng bansa laban sa mga mananalakay.
Ang sumusunod ay ang teksto ng talumpati ni Atrisi sa webinar:
Ang Operasyon na Tunay na Pangako 3, na isinagawa ng Islamikong Republika ng Iran, ay sa katunayan ay isang tugon sa pagsalakay ng rehimeng Zionista laban sa Islamikong Republika. Ibig sabihin, ang tugon na ito ay isang pangdepensa. Ang pagsalakay ng Israel ay mahalagang nangyari sa loob ng balangkas ng dalawang magkakaugnay na konteksto.
Ang unang konteksto ay ang pinuno ng rehimeng Israel ay nagpahayag ng higit sa isang beses na gusto niya ng isang "Bagong Gitnang Silangan"—lalo na mula noong bumagsak ang gobyerno ng Syria at ang pagbabago sa sistema nito, ang pagpasok ng Israel sa Syria, at ang pagpasok nito sa iba't ibang mga rehiyon ng Syria ay humantong sa pinuno ng Israel na maniwala na ang lahat ng mga bansa sa Gitnang Silangan ay maaaring mahulog sa ilalim ng dominasyon ng Israel, kasama ang pangunahing proyektong ito ng Islamikong Republika ng Iran.
Kaya, ang pagsalakay laban sa Islamikong Republika ay isinagawa sa loob ng balangkas na ito, at salungat sa mga pag-aangkin ng rehimeng Israel, hindi ito tungkol sa pagsira sa mga sandatang nukleyar. Iyon ay isang mababaw na dahilan lamang.
Ang pangalawang konteksto ay ang mga negosasyon sa pagitan ng Iran at US, ang layunin nito ay upang matukoy ang kinabukasan ng mapayapang programang nukleyar ng Iran. Bilang kapalit, maaaring nagkaroon na makamtan ng US sa mga kasunduan sa kalakalan at iba pang benepisyo. Samakatuwid, sa isang banda, nagkaroon ng pagbabago sa direksyon para sa (punong ministro ng Israel na si Benjamin) Netanyahu, at sa kabilang banda, isang landas ng diplomatikong negosasyon sa pagitan ng Iran at US.
Ang nangyari ay ang pagsalakay na ito ay nakagambala sa mapayapang proseso ng negosasyon, na nagdulot sa buong rehiyon sa isang kalagayan ng tensyon, pagkabalisa, at takot. Sumiklab ang digmaan sa pagitan ng dalawang panig—isang malupit at mapangwasak na digmaan.
Sa katotohanan, kung anong mga kaganapan, pahayag, at iba't ibang mga posisyon ang ibinunyag—mula man sa Israel at US o mula sa mga pahayagan at iba pang media—na ang target ng kaaway ay hindi lamang ang programang nukleyar ng Iran. Ang mga pagpatay na isinagawa, ang bilang ng mga mersenaryo na sinaligan ng rehimeng Zionista at sinanay ng maraming taon para sa sandaling ito, ay walang koneksyon sa programang nukleyar.
Kaya, ang kanilang layunin ay ang pagbagsak ng sistema ng Iran o ang paglikha ng kawalang-tatag sa bansa. Kung nakamit ang layuning ito, mabibigyan sana nito ang pinuno ng rehimeng Zionista ng pagkakataon na ituloy ang kanyang bagong proyekto ng pagtatatag ng isang "Bagong Gitnang Silangan", dahil ang Iran ay humina, nagkapira-piraso, at walang katiyakan, na bumagsak ang sistema nito—o, sa pinakamaganda, ang Iran ay pumasok sa mahinang negosasyon sa US.
Magbasa pa:
Ito ang ibig nilang sabihin kapag sinabi nilang ang Iran ay dapat na "sumuko ng lubusan". Ibig sabihin, ang kanilang kahilingan ay alisin ang Iran bilang isang matatag at makapangyarihang posisyon na may kakayahang harapin ang mga isyu sa rehiyon, lalo na ang layunin ng Palestino, at pagkakaroon ng mga pangunahing kakayahan katulad ng mga programang nukleyar at misayl nito. Ang pagsira sa mga kakayahan na ito ay mangangahulugan ng isang "Bagong Gitnang Silangan" na walang anumang harapan na lumalaban sa proyektong Amerikano-Israeli.
Ang nangyari—at may malaking estratehikong kahalagahan—ay natalo ng Iran ang proyektong ito. Oo, ang Iran ay biglang nahaharap sa diplomatikong pagtataksil na ito at gumawa ng malalaking sakripisyo, na nagbubunyag ng malawak na panloob na paglusot at pagsasabwatan ng ilang mga indibidwal sa iba't ibang mga rehiyon. Gayunpaman, nagawa nitong makabawi ng lakas sa loob ng ilang oras. Ito ang sandali na nabigo ang proyekto ng Israeli-Amerikano.
Sapagkat nang mabawi ng Iran ang lakas nito at maghatid ng matitindi, mapangwasak na mga dagok sa mga institusyong militar, ekonomiya, at seguridad ng rehimeng Zionista, minarkahan nito ang isang hindi pa nagagawang makasaysayang tagumpay.
Totoo na ang Iran ay nagbayad ng mabigat na halaga at nawalan ng mahahalagang makasaysayang mga kumander, ngunit sa kauna-unahang pagkakataon sa kasaysayan ng rehimeng Zionista, ang himpapawid nito—na inaangkin nitong hindi malalampasan—ay nilabag ng Iran, at ang kabisera nito, ang Tel Aviv—na minsang naisip na hindi mahawakan ng kahit isang misayl— ay nawasak.
Kaya, natalo ng Iran ang proyektong ito, at ngayon ay hindi na nagsasalita si Netanyahu tungkol sa isang "Israeli na Bagong Gitnang Silangan". Sa halip, nagsimula siyang magsalita tungkol sa bagong mga negosasyon sa Syria upang bumalik sa Kasunduang Abraham (Abraham Accords) at ang mga patakaran sa normalisasyon na umiral bago ang Operasyon ng Pagbahas sa Al-Aqsa.
Ito ay isang makabuluhang pag-unlad—ang proyektong ito ay nabigo at nahinto. Bukod pa rito, nalantad ang lawak ng pag-asa ng Israel sa US. Kung hindi dahil sa US, hindi maaaring ipagpatuloy ng Israel ang digmaang ito nang higit sa ilang mga araw. Napilitan itong sumigaw para sa pangulo ng US na tumulong sa pagsira sa mga pasilidad ng nukleyar (Iran). Ang pangulo ng US pagkatapos ay nag-angkin ng isang mahusay na tagumpay, habang ang lahat ng mga ulat ay nakumpirma na ang mga pasilidad ng nukleyar ay bahagyang nasira at kakailanganin lamang ng ilang mga buwan upang ipagpatuloy ang mga operasyon.
Nagdulot ito ng mga reaksyon, kapwa sa rehiyon at pandaigdigan. Ang ginawa ng Iran ay isang matinding sampal sa proyekto ng Israel, ngunit isa pang mahalagang punto ay ang pagtugon ng Iran sa mga agresyon ng US sa gitna ng Gulpong Persiano ay isinagawa habang pinapanatili ang positibong relasyon sa mga bansa sa Gulpong Persiano—kabilang ang Qatar, kung saan binomba nito ang base ng US. Nangangahulugan ito na ang Iran ay masigasig sa pagpapatibay ng mga relasyon sa mga kalapit na bansa kahit na sa kasagsagan ng salungatan sa US.
Naniniwala ako na sa malapit na hinaharap, magkakaroon ng pagkakataon ang Iran—pagkatapos mapatunayan ang sarili bilang isang makapangyarihan at matapang na bansa—na impluwensiyahan ang mga bansa sa Gulpong Persiano na muling isaalang-alang ang kanilang relasyon sa Iran sa positibo, sa halip na negatibo, na liwanag. Naniniwala ako na ang mga alyansa sa US, Israel, at iba pa laban sa Iran ay malulusaw, sa halip ay lilipat patungo sa pakikipagtulungan sa Iran sa mga isyu sa seguridad at di-seguridad.
Ang pagpupulong sa pagitan ng ministro ng depensa ng Saudi Arabia at ng ministrong panlabas ng Iran, si Abbas Araghchi, sa Saudi Arabia ay, sa aking palagay, bahagi ng kalakaran na ito. Katulad nito, ang pagpapabuti sa relasyon ng Ehipto-Iran ay nagpapahiwatig na ang rehiyonal na mga bansa ay nakikita na ngayon ang Iran bilang isang pangunahing kapangyarihan na may kakayahang harapin ang pandaigdigang mga kapangyarihan, na ginagawang mas mabuti ang pakikipagtulungan sa Iran kaysa sa pagkakahanay sa iba. Ang Israel, sa kabila ng normalisasyon sa ilang mga bansa, ay nananatiling isang hindi mapagkakatiwalaang entidad.
Ito ay isa sa mga elemento na panrehiyon na lumitaw-isang posibleng pagbubukas para sa pag-asa, gaya ng sinasabi ng ilan.
Para sa Iran, pinahintulutan ng pagbubukas na ito na matuklasan ang mga panloob na paglusot, subukan ang sarili nitong mga kakayahan, at, mula ngayon, bumuo ng mga kakayahan na ito batay sa mga aral na natutunan mula sa mga kalakasan at kahinaan nito sa digmaang ito.
Sa antas ng panrehiyon, hindi natin masasabi na ang Kanlurang Asya ay payapa, dahil nananatili ang posibilidad ng digmaan. Sa aking pananaw, bukas pa rin ang talaan sa digmaan sa pagitan ng Iran at ng rehimeng Zionista. Ang Syria, ang gitnang bansa sa Kanlurang Asya, ay hindi payapa. Samakatuwid, ang rehiyon ay hindi magiging ganap na kalmado sa hinaharap. Mabubuo ang mga bagong alyansa, at katulad ng sinabi ko, ang mga bansa sa Gulpong Persiano ay lalong sandal sa Iran dahil sa takot sa pagpapalawak ng Israel sa Syria.
Sa kabila ng lahat ng mga kaganapang ito at ang posibilidad ng panibagong digmaan at pagsalakay ng Israel laban sa Islamikong Republika sa loob ng isa, dalawa, o tatlong mga taon, naniniwala ako na ang panloob na sitwasyon ng Iran ay lumakas, ang sistema nito ay mas nagkakaisa, at ang mga mamamayan nito ay mas nagkakaisa sa paligid ng pamahalaan. Ang rehiyonal na mga bansa ay mas handa na makipagtulungan sa Iran, habang ang US ay naging higit na nakahiwalay, at ang pangulo nito ay hindi gaanong mapagkakatiwalaan dahil sa nasirang mga pangako—ang pagsasalita ay tungkol sa diplomasya ngunit nagiging pagsalakay.
Malawak na pananakop na patakaran ng Israel, na alin walang tinatanggap. Bilang resulta, nahaharap tayo sa nagbabagong rehiyonal na tanawin. Ang pagsalakay laban sa Iran ay dumating sa isang mataas na halaga, ngunit ito rin ay isang pagkakataon para sa Iran na palawakin ang mga kakayahan at relasyon nito, na nagbibigay daan para sa isang bagong Iraniano-Arabo-Islamiko na Gitnang Silangan kung saan ang Israel ay pinatalsik, at ang Gitnang Silangan ay hindi na ang sinubukan ng Israel na baguhin ang anyo.
Sa kalooban ng Diyos, susulong tayo sa landas na ito.
