آيه 21 سوره «روم»، مودت و رحمت را دو اصل مهم جامعه انسانی معرفی می‌كند
گروه انديشه و علم: آيه 21 سوره مباركه «روم»، ««وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْكُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَكُم مَّوَدَّةً...»، مودت و رحمت را دو اصل مهم جامعه انسانی معرفی می‌كند.
حجت الاسلام «محمدعلی مطهری‌فر» محقق، پژوهشگر قرآنی و از طلاب حوزه علميه قم، در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا) شعبه مازندران نمايندگی نكا، با بيان اين مطلب، گفت: در آيه 21 سوره مباركه«روم» آمده است: «وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْكُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَكُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِكَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَكَّرُونَ» و از نشانههای او اينكه همسرانی از جنس خود شما برای شما آفريد، تا در كنار آنها آرامش يابيد، و در ميانتان مودت و رحمت قرار داد، در اين نشانههايی است برای گروهی كه تفكر میكنند.»
وی افزود: البته اين آيه مودت و رحمت را ميان دو همسر بيان مىكند، ولى اين احتمال نيز وجود دارد كه تعبير «بينكم» اشاره به همه انسان‌ها باشد، كه دو همسر يكى از مصاديق بارز آن محسوب مىشوند، زيرا نه تنها زندگى خانوادگى بلكه زندگى در جامعه انسانى بدون اين دو اصل يعنی«مودت» و «رحمت» امكانپذير نيست.
مطهری‌فر اظهار كرد: از ميان رفتن اين دو پيوند و حتى ضعف و كمبود آن مايه هزاران بدبختى و ناراحتى و اضطراب اجتماعى هست.
اين پژوهشگر قرآنی، با اشاره به اينكه قرآن كريم، هدف از ازدواج را سكونت و آرامش قرار داده، است، تصريح كرد: خداوند در آيه 189 سوره مباركه «اعراف» می‌فرمايد: «مباركه هُوَ الَّذِی خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِیَسْكُنَ إِلَیْهَا فَلَمَّا تَغَشَّاهَا حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِيفًا فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّا أَثْقَلَت دَّعَوَا اللّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ آتَیْتَنَا صَالِحًا لَّنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ»،«او خدايی است كه شما را از نفس واحدی آفريد و همسرش را نيز از جنس او قرار داد تا در كنار او بياسايد و سپس هنگامی كه با او نزديكی كرد حملی سبك برداشت كه با وجود آن به كارهای خود ادامه میداد، و چون سنگين شد، هر دو از خداوند و پروردگار خويش خواستند (كه فرزند صالحی به آنان دهد و عرضه داشتند) اگر فرزند صالحی به ما دهی از شاكران خواهيم بود.»
مطهری‌فر با اشاره به اينكه يكى از مواهب بزرگ الهى وجود همسر براى آرامش زندگى انسان است، عنوان كرد: اين آرامش از اينجا نشأت مىگيرد كه، اين دو جنس مكمل يكديگر و مايه شكوفایى، نشاط و پرورش يكديگر مىباشند، به طورى كه هر يك بدون ديگرى ناقص است و طبيعى است كه ميان يك موجود و مكمل وجود او چنين جاذبه نيرومندى وجود داشته باشد.
وی ادامه داد: از فحوای اين كلام الهی می‌توان نتيجه گرفت؛ آنانی كه پشت پا به اين سنت الهى مىزنند وجود ناقصى دارند و يك مرحله از مراحل تكامل آنان متوقف می‌شود، مگر آنكه شرايط خاص و ضرورتى ايجاب تجرد و مجرد بودن كند.
اين پژوهشگر قرآنی با بيان اينكه اين آرامش و سكونت جنبه‌های جسمى، روحى، فردى و اجتماعى را دربر می‌گيرد، بيان كرد: بيماری‌هایى كه به خاطر ترك ازدواج براى جسم انسان پيش می‌آيد، قابل انكار نيست، همچنين عدم تعادل روحى و ناآرامی‌هاى روانى كه افراد مجرد با آن دست به گريبان هستند كم و بيش بر همه روشن هست.
وی افزود: از نظر اجتماعى افراد مجرد كمتر احساس مسئوليت مىكنند و به همين جهت انتحار و خودكشى در ميان مجردان بيشتر ديده شده و جنايات هولناك نيز از آنها بيشتر سرمىزند و هنگامى كه انسان از مرحله تجرد گام به مرحله زندگى خانوادگى مىگذارد، شخصيت تازهاى در خود مىيابد و احساس مسئوليت بيشترى مىكند و اين همان احساس آرامش در سايه ازدواج است.
مطهری‌فر با بيان اينكه جامعه همچون ساختمان عظيم و پرشكوهى است كه آجرها و قطعات آن از افراد انسانی هستند، خاطرنشان كرد: مسئله «مودت» و «رحمت» در حكم همان ملات و چسب مصالح ساختمانى در جامعه انسانى است.
وی با بيان اينكه، آن كسی كه انسان را براى زندگى اجتماعى آفريده اين پيوند و ربط ضرورى را نيز در جان او ايجاد كرده، افزود: اگر اين افراد پراكنده و آن اجزاء مختلف با هم ارتباط و پيوند پيدا نكنند، جامعه يا ساختمانى به وجود نخواهد آمد.
وی افزود: البته اين آيه مودت و رحمت را ميان دو همسر بيان مىكند، ولى اين احتمال نيز وجود دارد كه تعبير «بينكم» اشاره به همه انسان‌ها باشد، كه دو همسر يكى از مصاديق بارز آن محسوب مىشوند، زيرا نه تنها زندگى خانوادگى بلكه زندگى در جامعه انسانى بدون اين دو اصل يعنی«مودت» و «رحمت» امكانپذير نيست.
مطهری‌فر اظهار كرد: از ميان رفتن اين دو پيوند و حتى ضعف و كمبود آن مايه هزاران بدبختى و ناراحتى و اضطراب اجتماعى هست.
اين پژوهشگر قرآنی، با اشاره به اينكه قرآن كريم، هدف از ازدواج را سكونت و آرامش قرار داده، است، تصريح كرد: خداوند در آيه 189 سوره مباركه «اعراف» می‌فرمايد: «مباركه هُوَ الَّذِی خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِیَسْكُنَ إِلَیْهَا فَلَمَّا تَغَشَّاهَا حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِيفًا فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّا أَثْقَلَت دَّعَوَا اللّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ آتَیْتَنَا صَالِحًا لَّنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ»،«او خدايی است كه شما را از نفس واحدی آفريد و همسرش را نيز از جنس او قرار داد تا در كنار او بياسايد و سپس هنگامی كه با او نزديكی كرد حملی سبك برداشت كه با وجود آن به كارهای خود ادامه میداد، و چون سنگين شد، هر دو از خداوند و پروردگار خويش خواستند (كه فرزند صالحی به آنان دهد و عرضه داشتند) اگر فرزند صالحی به ما دهی از شاكران خواهيم بود.»
مطهری‌فر با اشاره به اينكه يكى از مواهب بزرگ الهى وجود همسر براى آرامش زندگى انسان است، عنوان كرد: اين آرامش از اينجا نشأت مىگيرد كه، اين دو جنس مكمل يكديگر و مايه شكوفایى، نشاط و پرورش يكديگر مىباشند، به طورى كه هر يك بدون ديگرى ناقص است و طبيعى است كه ميان يك موجود و مكمل وجود او چنين جاذبه نيرومندى وجود داشته باشد.
وی ادامه داد: از فحوای اين كلام الهی می‌توان نتيجه گرفت؛ آنانی كه پشت پا به اين سنت الهى مىزنند وجود ناقصى دارند و يك مرحله از مراحل تكامل آنان متوقف می‌شود، مگر آنكه شرايط خاص و ضرورتى ايجاب تجرد و مجرد بودن كند.
اين پژوهشگر قرآنی با بيان اينكه اين آرامش و سكونت جنبه‌های جسمى، روحى، فردى و اجتماعى را دربر می‌گيرد، بيان كرد: بيماری‌هایى كه به خاطر ترك ازدواج براى جسم انسان پيش می‌آيد، قابل انكار نيست، همچنين عدم تعادل روحى و ناآرامی‌هاى روانى كه افراد مجرد با آن دست به گريبان هستند كم و بيش بر همه روشن هست.
وی افزود: از نظر اجتماعى افراد مجرد كمتر احساس مسئوليت مىكنند و به همين جهت انتحار و خودكشى در ميان مجردان بيشتر ديده شده و جنايات هولناك نيز از آنها بيشتر سرمىزند و هنگامى كه انسان از مرحله تجرد گام به مرحله زندگى خانوادگى مىگذارد، شخصيت تازهاى در خود مىيابد و احساس مسئوليت بيشترى مىكند و اين همان احساس آرامش در سايه ازدواج است.
مطهری‌فر با بيان اينكه جامعه همچون ساختمان عظيم و پرشكوهى است كه آجرها و قطعات آن از افراد انسانی هستند، خاطرنشان كرد: مسئله «مودت» و «رحمت» در حكم همان ملات و چسب مصالح ساختمانى در جامعه انسانى است.
وی با بيان اينكه، آن كسی كه انسان را براى زندگى اجتماعى آفريده اين پيوند و ربط ضرورى را نيز در جان او ايجاد كرده، افزود: اگر اين افراد پراكنده و آن اجزاء مختلف با هم ارتباط و پيوند پيدا نكنند، جامعه يا ساختمانى به وجود نخواهد آمد.
