ماه محرم با قدم‌های عرفانی‌اش دوباره فضای عالم تشیع را آذین‌بندی کرد

به راستی این همه عشق، دلبستگی و سرسپردگی که در دل و اعماق وجود تک تک ما شیعیان و مخصوصاً ایرانیان موج می‌زند از کجا سرچشمه گرفته و این همه اعتقاد عمیق، روحانی، عرفانی و مذهبی را از کدام منبع الهام‌بخش باید جستجو کرد.

حسین کلمه‌ای است که در تار و پود وجودمان حک شده و ثبت ابدی گشته است. عشق به حسین جرقه آتشین و پرنوری است که در قالب فرهنگ عاشورایی در جای جای کشورمان به صورت سنت‌های عزاداری مختلف برگزار می‌شود و این سنت مقدس با توجه به شرایط فرهنگی که در آن منطقه جغرافیایی ریشه در سنت و فرهنگ مردم آن منطقه دارد ظهور و بروز کرده و خودنمایی می‌کند.

روستای درون کلاه غربی و شرقی که در منطقه زیبای بابل کنار از توابع شهرستان بابل واقع شده است، دارای نمونه بارزی از آن فرهنگ خاص مذهبی است. این روستا با دارا بودن جمعیتی حدود دو هزار خانوار هر ساله پذیرای جمعیت کثیری از عزاداران، هیئت‌ها و دستجات حسینی مخصوصاً در روز عاشورا و تاسوعا است که تمامی خانواده‌های این دو روستا در خانه‌هایشان به روی تمام عزاداران باز بوده و با جان و دل و عاشقانه و با دلدادگی خاص مشغول خدمت‌رسانی به محبان اهل بیت(ع) می‌شود و برای این امر هفته‌ها قبل از شروع ماه پربرکت محرم با علاقه وافر و شور و اشتیاق زیاد مشغول فراهم کردن اسباب و لوازم برای این امر می‌شوند.

تمامی افراد اهل خانه در این دو روز برای پذیرایی از میهمانان که به طور میانگین برای هر خانوار تعدادشان تا 300 نفر و جمعاً برای کل روستا که حدوداً نزدیک به 300 هزار نفر می‌رسد هر کدام وظیفه‌ای را به دوش می‌کشد و با احساس خاص روحانی از اعماق وجودشان عاشقانه برای هرچه با شکوه‌تر برگزار شدن این مراسم مذهبی بی‌نظیر خودشان را وقف این کار می‌کنند.

این حس مشترک جمعی در تمامی اذهان برجسته می‌کند که به راستی این همه جذبه والای روحانی چطور پس از گذشت سالیان دراز از پی دلدادگی سالار شهیدان، حسین مظلوم نه تنها چیزی کم نشده بلکه با گذر ایام پررنگ‌تر و عمیق‌تر نیز شده است.

عزاداری در این منطقه دارای چنان شهرتی گشته که از تمامی نقاط بابل و حتی دیگر شهرستان‌ها هیئت عزاداران به این منطقه آمده و در قالب دستجات مختلف عزاداری خویش را به پایان می‌رساند.

این مراسم قدمتی 100 ساله داشته و به غیر از منطقه بابلکنار در یاری نیز برگزار می‌شود.