به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا)، حجتالاسلام والمسلمین آذربایجانی در نشست علمی روانشناسی در نهجالبلاغه، که چهارشنبه، 25 دیماه، در پژوهشگاه حوزه و دانشگاه برگزار شد، گفت: این پژوهش توسط گروه روانشناسی این پژوهشگاه در دو سال انجام شد و پس از ارزیابی در مراحل انتشار قرار گرفت.
وی افزود: مباحث روانشناسی در نهجالبلاغه از جمله مباحث بسیار مهم، جدید و کاربردی است که تا کنون پیشینهای در عرصه پژوهشی نداشته است؛ پردهبرداری از انسانشناسی مورد نظر امام علی(ع) در نهجالبلاغه، معرفی روانشناسی اسلامی، تدوین و ارائه یک متن درسی در خصوص آموزههای حدیثی در زمینه روانشناسی، انگیزه اصلی از تالیف این کتاب بوده است.
مدیر گروه روانشناسی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه بیان کرد: در مقدمه این کتاب به اصولی چون رابطه علم و دین و همچنین شناخت نهجالبلاغه اشاره شده است.
وی افزود: فصول این کتاب شامل بحثهایی چون انسان شناسی، ساحتهای انسانی، معنای زندگی و.. است که در هر فصل با روش تحلیل محتوایی به ارائه بحثها پرداخته شده است.
آذربایجانی عنوان کرد: مفهومسازی، نظامسازی و پژوهش تجربی، سه مرحله اصلی سازنده این اثر بودهاند؛ همچنین گزارههای فصل یک و دو با همین روش تجربی به دست آمده است.
نهجالبلاغه اخالقرآن است
وی بیان کرد: نهجالبلاغه اخالقرآن است و تقطیعی که در این کتاب به رفته است به گونهای نبوده که بحثها را ناقص کند؛ از این رو این کتاب میتواند به عنوان متنی جامع برای بررسی مبانی نظری اسلامی به کار گرفته شود.
این پژِوهشگر حوزوی اظهارکرد: یکی از بخشهای اصلی این کتاب، رفتار و تعامل اجتماعی است که در این بخش به مطالعه عمر افراد و چگونگی ایجاد رفتارهای انسانی و کنترل آنها پرداخته شده است.
وی افزود: امام علی(ع) در مهار وندالیسم اجتماعی تئوری بسیار جالبی دارند که از آن جمله میتوان به یک تئوری بازدارندگی به عنوان تلاش در جهت عدم تجمیع شورشگران اجتماعی و استفاده بهینه از ظرفیتهای مثبت وجودی این افراد جسور در اجتماع اشاره کرد.
این کارشناس حوزوی یادآور شد: رفتار حمایتی، تعامل اجتماعی، روابط خویشاوندی، یاری خداوند، حقوق نیازمندان در مال افراد ثروتمند نیز از یک الگوی رفتاری سازمان یافته در تفکر علوی در زمینه عدالت اجتماعی متناسب با رفتار حمایتی برخوردار است.
وی گفت: در بحث نفوذ اجتماعی نیز میتوانیم از نهجالبلاغه به الگوی تقیه، همنوایی با اکثریت و امر به معروف برسیم که در قاعده همنوایی عناصری چون همنوایی در هنگام میانهروی و تبعیت نکردن از اکثریت در هنگام مخالف با حق به چشم میخورد.