احساس نیاز و فقر، اولین گام برای رسیدن به پژوهش‌های قرآنی است
گروه فعالیت‌های قرآنی: حجت‌الاسلام سیدحسن خمینی در همایش بانوان قرآن‌پژوه اظهار کرد: نخستین شرط برای انجام پژوهش‌های قرآنی و موفقیت در این عرصه، احساس نیاز و فقر در این زمینه است.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدحسن خمینی، در یازدهمین همایش بانوان قرآن‌پژوه که امروز، 22 اسفندماه در سالن همایش‌های بین‌المللی برج میلاد در حال برگزاری است، اظهار کرد: پژوهش در همه علوم و عرصه‌ها برای یافتن یک نتیجه علمی است؛ انسان‌ها برای رسیدن به این هدف تحقیق می‌کنند که یک نتیجه علمی به دست آورند.
وی افزود: اگر در زمینه مسائل هسته‌ای تلاش می‌کنند، می‌خواهند یک نتیجه علمی به دست بیاورند یا یک فقیه به دنبال یافتن نتیجه علمی برای تحقیق‌ها و پژوهش‌های خود است؛ هر کسی در تلاش عالمانه خود درصدد این است که یک نتیجه علمی و یک یافته علمی را به مجموعه یافته‌های جهان و یافته‌های آن علم اضافه کند.
حجت‌الاسلام خمینی ادامه داد: حوزه پژوهش قرآنی یک تفاوت بنیادین با بقیه پژوهش‌ها دارد که در برخی دیگر از رشته‌ها نیز مشاهده می‌شود؛ پژوهش قرآنی برای یافتن یک نتیجه علمی نیست، بلکه برای یافتن یک نتیجه عملی است. انسان‌ها در قرآن و حوزه عرفان گام برنمی‌دارند مگر اینکه بخواهند قضیه‌ای علمی را در موضوعی صغری یا کبری اثبات کنند.
وی در ادامه عنوان کرد: کسانی که در حوزه قرآن و عرفان پژوهش می‌کنند بیش از هر چیز برای این موضوع تلاش می‌کنند که دری را بر روی جان خود باز کنند، پس باید مراقب باشیم که تعلیم و تعلم و پژوهش در قرآن را برای این هدف مهم قرار دهیم.
حجت‌الاسلام خمینی گفت: در آیات و روایات آمده است که اگر کسی قرآن را برای دنیای خود و زینت دنیای خود یاد بگیرد، خداوند بهشت را بر او حرام می‌کند که این مسئله در رابطه با دیگر پژوهش‌ها نیست و نگفته‌اند که اگر کسی فیزیک بخواند برای دنیای خود، به جهنم می‌رود؛ چرایی این مسئله آن است که این راه، راه دل است.
وی ادامه داد: کسانی که در پژوهش قرآنی گام برمی‌دارند هدف‌شان یک نتیجه علمی و تلاش برای یافتن یک گذاره علمی نیست و هدف اصلی، پژوهش عملی است؛ هدف در پژوهش قرآنی این است که دل‌ها و چشم‌ها را بشوییم و جان و روح خود را آزاد کنیم.
حجت‌الاسلام خمینی یادآور شد: برای اینکه به این پژوهش علمی برسیم نیازمند مسائلی هستیم که اولین نکته آن این است که احساس فقر کنیم. انسان زمانی که وارد حوزه پژوهش می‌شود باید احساس نیاز کند؛ در غیر این صورت وارد این چشمه می‌شود و با لب خشک بیرون می‌آید.
وی درباره کسانی که وارد این دریای معارف الهی می‌شوند، اظهار کرد: این افراد باید بدانند که خداوند بخیل نیست و کمک می‌کند و دیگر اینکه پژوهشگر باید این احساس نیاز را در خود ایجاد کند.
حجت‌الاسلام خمینی ادامه داد: شرط دوم برای انجام پژوهش این است که باید به طور دائم انسان رفتار خود را مراقبت کند و فرد باید مراقب رفتارهای اجتماعی خود باشد و نباید کاری کند که در جامعه انگشت‌نما شود و به طور مثال در خصوص بانوان، بحث عفاف و حجاب یکی از مباحثی است که جامعه قرآنی باید به آن توجه و حساسیت داشته باشد.
وی در ادامه اظهار کرد: جامعه دیندار باید نسبت به ظواهر شرعی هم توجه داشته باشد که البته در نگاه یک دیندار حتماً دروغ بدتر از گناهان دیگر است که البته این به آن معنا است که تهمت نزنیم و در نماز کاهلی نکنیم، بلکه باید به همه مسائل توجه داشته باشیم و کسی که پژوهش قرآنی را برای یافتن یک نتیجه عملی در زندگی انجام می‌دهد، باید روش و کردار خود را نیز مورد بررسی قرار دهد.
حجت‌الاسلام خمینی ادامه داد: مراقبت در گفتار از دیگر شرایط انجام پژوهش قرآنی است؛ از این رو باید مراقب گفتارمان باشیم. ادب یکی از مهمترین بحث‌ها در مراقبت از گفتار است؛ یکی از خصلت‌های بزرگ ایرانیان در تاریخ، ادب آنان بوده است و بعضی‌ها گفته بودند که جامعه ایرانی تا حدودی ادبیات تملق‌آمیز چاپلوسانه پیدا کرده بود که دلیلش آن است که در ادب زیاده‌وری کرده.
وی افزود: باید نهضتی را برای بازگشتن به ادب ایجاد کنیم و همه دست به دست هم دهیم که جامعه با‌ادب‌تر با هم صحبت کنند؛ چرا باید بی‌ادبی در جامعه وجود داشته باشد و اگر من به کسی نقد دارم چرا باید بی‌ادبی کنم؟ پس مراقبت در رفتار و مراقبت در گفتار اهمیت بسیاری دارد که باید به این مسائل توجه داشته باشیم.
حجت‌الاسلام خمینی یادآور شد: سومین مسئله مهم که باید مورد توجه قرار گیرد مراقبت در افکار است که باید ذهن خود را تمیز کرده و از هر گونه کینه و نفرت دوری کنیم و اگر کسی با ما جاهلانه برخورد می‌کند، نباید با او جاهلانه برخورد کنیم و البته سزاوار نیست کسی که با قرآن انس دارد، با کسی که با او تندی می‌کند، تندی کند.
وی عنوان کرد: یکی از کارهایی که برای خوب شدن جامعه باید انجام شود این است که خودمان را اصلاح کنیم و اگر کسی با غضب برخورد کرد، ما غضب نکنیم و اگر تندی می‌کند، ما با او تندی نکنیم.
