درباره دفاع مقدس هیچ‌گاه واقع‌بین نبوده‌ایم
گروه ادب: راوی و نویسنده کتاب «پایی که جا ماند» گفت: متأسفانه در بیان و تبیین مسئله دفاع مقدس یا دچار نزدیک‌بینی محض شده‌ایم یا دوربینی محض و هیچ‌گاه واقع‌بین نبوده‌ایم.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، سیدیاسر حسینی‌پور در نشستی که عصر امروز شنبه، 13 اردیبهشت‌ماه در غرفه سوره مهر برگزار شد، درباره علت پرفروش بودن اثرش و اینکه آیا خودش نیز این فروش را پیش‌بینی می‌کرده است یا خیر، اظهار کرد: متأسفانه در حوزه ادبیات اسارت و ادبیات بازداشتگاهی تنها به بیان اتفاقات در قالبی سیاه و سفید پرداخته‌ایم.
وی ادامه داد: تقریباً در همه آثار این حوزه، ایرانی‌ها انسان‌هایی باهوش، مدبر و شجاع هستند که در مقابل عراقی‌هایی قرار گرفته‌اند که انسان‌هایی ترسو و ناتوان هستند. اگر به واقع این‌طور بوده است، چرا جنگ ما هشت سال به طور انجامیده است. در واقعیت برخی از همراهان من در اسارت، نه تنها انسان‌های سفیدی نبودند که بسیار هم سیاه بودند.
حسینی‌پور با بیان اینکه درروایت قصه ارتباط با جامعه اهمیت ویژه‌ای دارد و این شما هستید که باید با جسارت، حقیقت دفاع مقدس را بیان کنید، اظهار کرد: متأسفانه در بیان و تبیین مسئله دفاع مقدس یا دچار نزدیک‌بینی محض شده‌ایم یا دوربینی محض و هیچ‌گاه واقع‌بین نبوده‌ایم. در مجموع در کتاب، تلاش کردم واقع‌بین باشم. هرچند دوستان اسیر بر من زیاد خرده گرفتند که قسمت‌هایی که به سفیدی عراقی‌ها پرداخته‌ام را حذف کنم.
وی در ادامه دلیل وقفه در نگارش اثرش را پس از بازگشت از اسارت، گفت: این موضوع را بارها گفته‌ام که در دوران دفاع مقدس در جزیره مجنون دیده‌بان بودم. دیده‌بان حرکات دشمن را رصد می‌کند. وقتی اسیر شدم قاعدتاً تکلیف از من ساقط شد همچنین بعد از قبول قطع‌نامه عملاً جنگ تمام شد و نظانی‌ها نیز هم به پادگان برگشتند اما برای اسرا این طور نبود.
نویسنده کتاب «پایی که جا ماند» ادامه داد: نظامی‌های عراقی از اسیر کردن ما خوشحال بودند اما در عین حال معترف بودند که نتوانستند روح و ایمان ما را تسخیر کنند. از سویی من در محضر امام درس دیده‌بانی گرفتم. یعنی پس از اسارت هرچند نمی‌توانم مواضع و حرکات نظامی دشمن را رصد کنم اما می‌توانم دیده‌بان رفتار، اعمال و منش آدم‌ها باشم.
وی در ادامه به متن تقریظ رهبر معظم انقلاب درباره اثرش اشاره کرد و گفت: من شاهد یک سری اتفاقات تکان‌دهنده بودم. از سوی قصاوت و سخت‌دلی عراقی‌ها و از سویی اوج صبر و مقاومت نیروهای خودمان. پس طبق وظیفه دیده‌بانی به رصد حوادث پرداختم. البته هیچ‌گاه یاداشت‌ها و روزنوشت‌هایم را برای اینکه روزی کتاب کنم، ننوشتم. اتفاقات را در قالب یادداشت روزانه یاداشت کردم تا زمانی که برگشتم برای دوستانم تعریف کنم.
حسینی‌پور ادامه داد: آثار حوزه جنگ به دسته خودنگاشت و دیگرنگاشت تقسیم می‌شود که البته خودنگاشت‌ها کمتر هستند مثل «جنگ دوست‌داشتنی» و همین کتاب «پایی که جا ماند» و چند اثر دیگر. اما بیشتر آثار این حوزه را دیگرنگاشت‌ها تشکیل می‌دهند و در آنها نویسنده نقش مهمی دارد.
وی همچنین به انتقاد از برخی سازمان‌ها و نهادهایی پرداخت که در حوزه ادبایت دفاع مقدس فعال هستند و اظهار کرد: خیلی از نهادهای مرتبط با دفاع مقدس در جهت ترویج ارزش‌ها نتوانسته‌اند تأثیرگذاری لازم را داشته باشند اما دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری در زمینه بسط فرهنگ دفاع مقدس توانسته پرچمدار باشد و دیگران با فاصله پشت سر این دفتر هستند.
نویسنده «پایی که جا ماند» عنوان کرد: روح جنگ همین خاطراتی است که با مردم ارتباط برقرار می‌کند و به خوبی توانسته است فرهنگ کتاب و کتابخوانی را ارتقا دهد و فرهنگ دفاع مقدس را در جامعه درونی کند.
حسینی‌پور در بخش دیگری از سخنان خود به مقایسه اثرش با آثار مشابه در جهان پرداخت و گفت: در حوزه زندان و ادبیات بازداشتگاهی، اثر مربوط به هر جنگی که باشد، در تمام دنیا دارای طرفداران زیادی است. برای نمونه همین اثر من را در لبنان با نام «القدم التی بقیت هناک» منتشر کردند و ظرف 10 روز بیش از دو هزار نسخه به فروش می‌رسد. علت این اتفاق را باید در این نکته بیابیم که همه مردم دنیا می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند.
وی بخش پایانی سخنان خود ضمن انتقاد از کندی نگارش فیلم‌نامه با محوریت کتاب «پایی که جا ماند»، اظهار کرد: سیروس مقدم، کارگردان شهیر و توانای کشومان اعلام آمادگی کرده است تا این اثر را در قالب سریال تولید کند که بنده نیز طرفدار عقیده ایشان هستم.
