گفتهاند که میآیی. ولی زمانش را نمیدانم. دلم برای مولایی گرفته است که کمتر کسی به یاد اوست. گویی در خلوت خود، زندگانی را به سر میبریم و غافلیم از اویی که باید به یادش باشیم. همان که زمین را پر از عدل و داد میکند. غافل هستیم از وجود مبارکی که اگر نبود، زمین، اهلش را فرو میبلعید.
نمیدانم از چه روی است که زمین شرم دارد که اهلش را ببلعد، حال آنکه میبیند فرزند زهرا، چند قرن است که منتظر نشسته تا 313 یار پیدا کند و خدا ظهور را برساند. شرم دارم از اینکه بگویم، چند قرن باید سپری شود تا چند یار برای حجت بن الحسن(عج) پیدا شوند که مولایمان را در کشاکش درد روزگار تنها نگذارند. یارانی از جنس یاران مولایمان(ع)؟ نمیدانم. قطعاً مقداد، ابوذر، مالک، میثم و عمار در کنار مولایمان علی(ع) بودند و قطعا از اول مظلوم عالم حمایت میکردند، ولی مولایمان امام زمان(عج)، امامی که قطعاً منصور خواهد بود، نیاز به یارانی بیشتر دارد.
و مگر نبود امام سجاد(ع) که از وجود مبارکش پرسیدند، چرا قیام نمیکند و مولا پاسخ داد که اگر 20 یار داشتم، قیام میکردم. از اینجا معلوم میشود که یاران امام عصر(عج) باید ویژگیهای خاصی داشته باشند و ظهور اینچنین، محتاج حضور چنین افرادی است و قرنها باید بگذرد تا این افراد شناسایی شوند و امتحان خود را پس دهند تا منجی بشریت را همچون کوفیان که علی را تنها گذاشتند، تنها و بیکس رها نکنند.