آیات قرآن پلی است میان ظاهر و باطن که عبرت کردن را برای ما تسهیل می‌کند
کانون خبرنگاران نبأ/ زهرا پاک‌سیرت: مهدی فیض در جلسه هفتگی «مبانی تدبر در قرآن و ادعیه» گفت: هر آیه قرآن کریم در واقع پلی است میان ظاهر و باطن حیات، که عبرت کردن را برای ما امکان‌پذیر و تسهیل می‌کند.
به گزارش کانون خبرنگاران نبأ، مهدی فیض، معاون فرهنگی جهاد دانشگاهی در جلسه هفتگی تفسیر قرآن کریم با عنوان «مبانی تدبر در قرآن و ادعیه» که روز چهار‌شنبه، 11 تیرماه با حضور جمعی از کارمندان واحدهای مختلف جهاد دانشگاهی و دانشجویان در سالن جلسات ساختمان شماره 2 جهاد دانشگاهی برگزار شد، اظهار کرد: آیات قیامتی حالی را توصیف می‌کنند ولی حالی که در آینده آشکار می‌شود.
وی با اشاره به مفهوم آیه 124 سوره مبارکه طه «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْری فَإِنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنْکاً وَ نَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ أَعْمى»، گفت: نسبت این آیه جزای دنیا و جزای آخرت است، که اشاره دارد به این نکته که آیات ما را ندیدی، از آیات اعراض کردی و روی برگرداندی و ندیدی، امروز هم بهشت را نمی‌بینی، اولیا را نمی‌بینی، رحمت الهی را نمی‌بینی؛ «إن نَسیتم تُنسیٰ, إن ذکرتم تُذکرون» اگر به یاد خدا باشید خدا به یاد شماست، دین او را ترک کردید خدا شما را ترک می‌کند؛ این می‌شود جزای عین عمل.
فیض با اشاره به معنی این آیه شریفه که آمده است «و هر کس از یاد من دل بگرداند در حقیقت زندگى تنگ و سختى خواهد داشت (هر چند دارای مال و منال وافر باشد، به لحاظ انقطاع از غیب و عدم قناعت نفس و طلب زیادی و تزلزل موارد اتکا و خوف از حوادث)، و روز رستاخیز او را نابینا محشور می‌کنیم»، بیان کرد: چشم انسان غافل در این دنیا قیامت را نمی‌بیند و فکر می‌کند که بن‌بست است، چشمش راه خروج را نمی‌بیند و فکر می‌کند نقص بینایی دارد که از هر طرف احساس تنگی و سختی می‌کند و چشم باطن‌بین ندارد.
معاون فرهنگی جهاد دانشگاهی با بیان اینکه کسی که خدا را در زندگی کنار بگذارد، چشمش در زندگی احساس بن‌بست می‌کند و این نابینایی در قیامت برملا می‌شود، ادامه داد: پس هر کس از یاد خدا غفلت کند، این آیه شامل او می‌شود. کسانی که از یاد خدا غفلت نکنند، زندگی راحت خواهند داشت و در روز قیامت بینا محشور خواهند شد.
وی اظهار کرد: علت اینکه این آیه شریفه شامل حال بعضی از انسان‌ها می‌شود، در آیه بیان شده است و آن روی‌گردانی از یاد خدا است. یکی از علت‌های روی‌گردانی از یاد خدا و فراموشی پروردگار، پیروی از شیطان و هواهای نفسانی است.
فیض افزود: علامه حسن‌زاده آملی در تفسیر این آیه می‌فرماید «روز قیامت انسان چهره‌ای جدید دارد که مطابق خلق و خوی اوست ولی شناخته می‌شود، و جهنم مجرد و ملکوتی را درک می‌کند» که وَإِلَیْهِ الْمَصِیر به این معناست.
معاون فرهنگی جهاد دانشگاهی در ادامه عنوان کرد: معنی آیات 125 و 126 سوره مبارکه طه اشاره دارد به برخی از مردم که می‌گویند «پروردگارا! برای چه مرا نابینا محشور کردی، در حالی که در دنیا بینا بودم؟» و در آیه 126 خدا به او می‌فرماید «آری، به این گونه آیات ما برای هدایت تو آمد و همه را به طاق فراموشی و غفلت نهادی، و امروز هم تو فراموش و بی‌بهره خواهی شد».
وی با اشاره به روایاتی از امام سجاد(ع)، گفت: مظاهر دنیاخواهی عبارتند از شهوت‌رانی، تن‌آسایی(رفاه‌طلبی)، شهوت کلام(پرگویی)، عشق به مقام(جاه‌طلبی)، عشق به ثروت(ثروت‌اندوزی)، شکم‌پرستی و پرخوری و برتری‌طلبی. بی‌شک این موارد زمانی مصداق دنیاخواهی است که با یک منفعت آخرتی در تعارض باشد.
فیض در پایان با بیان اینکه عبرت عبور از رودخانه است، یادآور شد: هر آیه در واقع پلی است میان ظاهر و باطن حیات، که عبرت کردن را برای ما امکان‌پذیر و تسهیل می‌کند «إن فِی ذِلک لایه ....إن فی ذللک لعبرهُ...» هر مثال قرآنی، ساده‌سازی مفاهیم و پدیدهای معقول و باطنی با بهره‌گیری از مفاهیم و پدیده‌های محسوس و ظاهری است.
