محسن عیسوی، عضو هیئت علمی دانشگاه پیام نور ارومیه در گفتوگو با خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از آذربایجان غربی، در رابطه با آثار روحی و روانی که گفتن دروغ بر روی شخصیت فرد بهجا میگذارد، اظهار کرد: فردی که دروغ میگوید خیلی زود به بدی و دروغگویی شهره میشود و دیگر هیچ کس به او اعتماد نمیکند و این امر باعث عدم اعتماد بهنفس وی میشود که آثار روحی و روانی بسیار بدی را در پی دارد.
وی ادامه داد: تمامی کسانیکه دروغ میگویند افراد مضطربی هستند و دلهره همیشه با آنان همراه است و همیشه ترس از این را دارند که دروغشان برملا شود و مورد سرزنش دیگران قرار گیرند.
عیسوی با بیان اینکه دروغ یکی از گناهان کبیره است، افزود: خانوادهها نخستین منشأ هستند که کودکان در آن دروغ گفتن را میآموزند و در آن زمان است که شخصیتهای کاذب در کودکان شکل میگیرد و روحیات کودکانه آنان را تخریب میکند.
وی افزود: گاه عقدههای دوران کودکی و کمبودهایی که در سنین مختلف برای کودکان وجود داشته است به شکل دروغگویی در افراد ظاهر میشود و الگوگیری ناصحیح از والدینی که در زندگی روزمره خود از دروغ استفاده میکنند نیز بیتأثیر نیست.
این دکترای علوم تربیتی، گفت: دروغ گویی یکی از مهمترین عواملی است که زندگی و روابط زناشویی را به خطر میاندازد و روابط بین زن و شوهر را تخریب میکند زیرا هیچ رابطهای که در آن دروغ بهکار گرفته شود، استوار نیست.
وی اضافه کرد: گاه علت دروغ گفتن در افراد ترس از مجازاتهایی از طرف والدین، همسر و معلمان است که وجود این ترسها در کودکان با صمیمیت از طرف مقابل قابل رفع است که در این صورت فرد دیگر دروغ نمیگوید.
عضو هیئت علمی دانشگاه پیام نور ارومیه اظهار کرد: دروغ قابل تعمیم است و افرادی که دروغ میگویند نمیتوانند بهراحتی دست از این کار خود بردارند و گاه بهصورت مجبوری آن دروغ را ادامه میدهند و به افراد مختلف دروغهای متفاوتی را میگویند.