سیدحسین فداییحسین، نمایشنامهنویس و پژوهشگر تئاتر در گفتوگو با خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) گفت: نگارش یک اثر نمایشی در حوزه موضوعات دینی کار دشواری است و نیاز به تحقیق و پژوهش فراوان دارد که در ابتدای امر باید اطلاعات مورد نیاز از منابع معتبر استخراج شود.
وی ادامه داد: آنچه که به دست میآید تنها مواد و مصالح مورد نیاز برای خلق یک درام همچون سایر متون نمایشی است که باید در یک ساختار روایتی مورد استفاده قرار گیرد و این بستگی تام به ابتکار و خلاقیت درامنویس دارد تا از آنچه که در اختیار اوست با چه شیوهای دست به نگارش بزند؛ قطعاً اگر روایت نمایشی مطابق با آنچه باشد که روایت تاریخی است، تئاتری رخ نداده و اگر حتی با این شیوه اثری تولید شود، نمایش فاخری نبوده و مورد استقبال قرار نخواهد گرفت.
فداییحسین تصریح کرد: شاید دلیل اینکه اغلب آثار نمایشی دینی مورد استقبال از سوی مخاطب حرفهای قرار نمیگیرند عدم توجه به این نکته باشد که روایت کارگردانان تئاتر از آن واقعه، روایتی تاریخی است که بارها و بارها مخاطب در مواجهه با آنها قرار گرفته است و دیگر برای آنها جذابیتی ندارد.
نویسنده نمایشنامه «بانوی بینشان» گفت: معمولاً دو جریان مانع از بروز این خلاقیت در نگارش نمایشنامه دینی میشود؛ یکی حساسیت بیش از اندازه مدیران و ممیزان تئاتری که شاید خلاقیت درامنویسان دینی را نوعی بدعت دانسته که موجب تشویش اذهان عمومی میشود و دیگری واکنش مخاطبان و آنچه را که روی صحنه تئاتر میبینند چون خلاف ذهنیتشان براساس شنیدهها و دیدههایشان در اماکن مذهبی است لذا نوآوری در روایت نمایشی یک واقعه دینی را برنمیتابند.
این پژوهشگر تئاتر تأکید کرد: این میان نگرش مدیران تئاتری پیش از وقوع یک درام دینی موجب بازدارندگی میشود؛ چه بسا یک نمایش دینی در صورت فراهم آمدن امکانات و ایجاد زمینه مناسب تولید در مواجهه با مخاطبان بتواند ذائقه آنها را تغییر داده و مورد اقبال قرار گیرد.
وی ادامه داد: متأسفانه این زمینه فراهم نیست و نیاز به تغییر ضوابط و سیاستها در زمینه تولید نمایش دینی داریم؛ قابلیت فراوانی در میان درامنویسان به ویژه هنرمندان نسل جوان تئاتر وجود دارد تا با استناد به مستندات تاریخی ضمن وفاداری به اصل وقایع دینی به شیوهای خلاقانه به روایتی جذاب برای جلب توجه بیشتر مخاطبان روی صحنه تئاتر بپردازند.