اعتیادهای روشنفکری و فراموشی اصل مودت و رحمت

با شنیدن واژه «معتاد» و «اعتیاد»، اولین کلماتی که به اذهان عموم متبادر می‌شود، فردی چروکیده و نامرتب، ژنده‌پوش، مسئولیت‌ناپذیر، خودخواه و ... است.
اما امروزه اعتیاد در قالب‌های مختلف رخ نمایان می‌کند که از ظاهر فرد هیچ بویی از اعتیادش به مشام نمی‌رسد، ولی با اندکی تامل، شما افرادی را می‌بینید که دائم گوشی موبایل خود را رصد می‌کند، صفحات و پیج‌های شخصی خود را چک کرده و به گروه‌های مختلف اینترنتی سر می‌زند؛ نه! اشتباه نکنید انتظاری خاص برای تماس و یا پیامکی وجود ندارد.

شمار افرادی که همراه دائمی خود را گوشی‌های اندروئید و ios انتخاب می‌کنند در اطراف ما اصلا کم نیست و البته داستان تکراری شبکه‌های اجتماعی.
اهتمام در جابجایی مطالبی با تاریخ مصرفی به همان اندازه زمان عرضه
ملزم شده‌ایم به حضور دائمی در فضای مجازی؛ مبادا از مطلبی جا بمانیم و مطلبی را از گروهی برای گروه دیگر کپی نکنیم تا در خیل دوستان مجازی و حقیقی‌دست خالی باشیم، مبادا متاعی نداشته باشیم برای عرضه، مطالبی که تاریخ انقضای کوتاهی دارند به اندازه همان زمان عرضه. و اینگونه طبقه‌بندی می‌شویم در عرصه فناوری اطلاعات و شبکه‌‌‌ها و گم می‌شویم در هیاهویی مسخ کننده؛ اعتیادی از جنس روشنفکری!

شبکه‌های ارتباطی مانند واتساپ، تلگرام، کوکو، وایبر و ... امکاناتی در اختیار کاربرانشان قرار می دهند که گاها فرد را از ارتباط حقیقی با اطرافیان دور می‌کند و انسانی که در ارتباطات و تعامل تعریف می‌شود را به وادی ارتباطات مجازی و گاها اعتیادهای مجازی می‌کشاند، ناگفته نماند استفاده از این امکانات، از مزایای زندگی در عصر جدید به شمار می رود که در اغلب موارد به ضرر ما تمام شده و کفه معایب را سنگین‌تر از مزایا فرود می‌آورد.

فردا حتما دیر است
قصد سیاهنمایی نداریم اما سخن اصلی امروزمان در گلایه‌های این‌روزهای همسران از یکدیگر خلاصه می‌شود، کانونی که قرار است گرمابخش باشد به سردی گرائیده و سرمای حاکم، تنش‌ها و عواقبی را به دنبال دارد که اگر امروز فکری نکنیم فردا حتما دیر است.
بسیاری از همسران گلایه دارند که زن یا شوهر آنها، هنگامی هم که در خانه هستند، به جای همراهی و هم‌کلامی با آنان، مدام با گوشی خود همراه‌اند.

غیرقابل انکار است،‌اعتیاد به این شبکه‌ها باعث کمرنگ شدن روابط و تعاملات بین اعضای خانواده می شود و ارمغانش برای ما حضوری فیزیکی بدون حس باهم بودن و همبستگی خواهد بود.
همواره به یاد داشته باشیم  پیوند ازدواج یک نیاز ظاهرى محض نیست، بلکه منشأ توسعه اصل «مودت و رحمت» بر زندگى بشر است و تعبیر زیباى «وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً»، یک جعل اعتبارى نیست بلکه واقعیتى است که ریشه در عمق جان و سرشت و روان زن و مرد دارد، بخش اول آن که مودت است از عشقى پاک و بى‌آلایش سرچشمه مى گیرد، و بخش دوم آن که رحمت است برخاسته از حس ایثار و گذشت و فرانگرى و دیگراندیشى است، و به مفهوم مایه‌هاى زندگى را بر اساس عشقى راستین به دیگرى تقدیم داشتن، که هر دو از خصایص فطرى بشر است.

باشد که رستگار شویم