شهادت علی بن حسن مثلث و نوادگان امام حسن(ع)
کانون خبرنگاران نبأ: اگرچه واقعه عاشورا با شهادت امام حسین (ع) رقم خورد اما قیام‌های متعددی با خونخواهی مظلوم از ظالم شکل گرفت.
به گزارش کانون خبرنگاران نبأ وابسته به خبرگزاری ایکنا، حسن بن حسن بن حسن مجتبی(ع)، مشهور به حسن مثلث، به‌علت هم‌نامی با پدرش حسن مثنی و پدر بزرگش امام‌حسن مجتبی(ع)، حسن مثلث نامیده می‌شود. «علی» فرزند وی در بیست و ششم محرم الحرام سال 149 هجری قمری در زندان «منصور دوانیقی» از خلفای «بنی‌عباس» به شهادت رسید. وی از عابدان و زاهدان عصر خود و به «علیّ الخیر» و «علیّ العابد» معروف بود، آن حضرت در عبادت و بندگی، به‌ویژه در نماز و تهجّد، حالت خشوع و حضور قلب کامل داشت. این نواده حسن(ع)، در حالی توسط عمال حاکم وقت به قتل رسید که سرش در سجده عبادت بود.
در اواخر حکومت مروانیان، جنبش‌های مردمی بر ضد بنی امیه و حکومت طاغوتی آنان در سراسر جهان اسلام بالا گرفت. در بیشتر این حرکت‌ها، دو گروه بنی‌عباس و بنی‌الحسن(ع) که هر دو از طایفه بنی هاشم بودند، رهبری قیام‌ها را بر عهده داشتند. سرانجام، حکومت مروانیان سرنگون شد و بنی‌عباس ، قدرت را به دست گرفته و خلافت عباسیان را پایه‌گذاری کردند و با بنی الحسن(ع) که رقیب سیاسی آنان بودند، به‌تدریج بنای بدرفتاری در پیش گرفتند.
بنی‌الحسن(ع) از خود واکنش نشان داده و بنای مبارزات خویش را استمرار بخشیدند و به فروپاشی حکومت بنی‌امیه قانع نشدند بلکه خواستار برگشت حکومت به خاندان خویش بودند. به همین جهت ، محمد (معروف به نفس ذکیه ) و ابراهیم فرزندان عبدالله بن الحسن مثنی، در مدینه، بصره و برخی از مناطق دیگر اسلامی دست به قیام خونین بر ضد خلفای عباسی زدند. برادران و عموزادگان آنان و بسیاری از نوادگان امام حسن مجتبی علیه السلام همراه آن دو بوده و قیام آن ها را تایید میکردند.
ولی در برابر عاملان خلیفه در مدینه و بصره ، متحمل شکست شده و در این راه ، آن دو و برخی از بنی الحسن علیه السلام و بسیاری از یاران آنان جان باختند و سایر مبارزان دستگیر و یا به شهرها و مناطق دیگر اسلامی متواری و پراکنده شدند.
منصور دوانیقی، از آن پس نسبت به نوادگان امام حسن(ع) سخت‌گیرهای شدیدی اعمال کرد و بسیاری از آنان را دستگیر و در سیاه چال‌های مخوف زندانی کرد.
منصور در سال 140 قمری وارد مدینه شد و عبدالله بن الحسن مثنی را دستگیر و او را مجبور به آشکار ساختن پنهان گاه فرزندانش محمد و ابراهیم نمود. چون عبدالله بن الحسن مثنی ، سرسختی و مقاومت کرد، او را در خانه مروان بن حکم در مدینه زندانی کرد و پس از او، بسیاری از نوادگان امام حسن مجتبی(ع) را که مظنون به همکاری و تایید قیام بودند، جهت تحت فشار دادن آنان برای معرفی محمد و ابراهیم دستگیر و زندانی کردند.
آن زندان مخوف و هولناک، بلای جان نوادگان حضرت امام حسن مجتبی(ع) شد و بر اثر سوءتغذیه، تاریکی و غیربهداشتی بودن محیط، شکنجه‌های روحی و جسمی مأموران بر زندانیان، این عدّه یکی پس از دیگری به بیماری‌‌های گوناگون و طاقت‌‌فرسا مبتلا شده و مظلومانه در همان جا به شهادت می‌‌رسیدند و بدون این که امکان تغسیل و تکفین آنان وجود داشته باشد، بر روی هم انباشته شده و مرگ سایرین را تسریع میکردند.
