آشنايی با آيتالله «خسروی»، مؤسس حوزه علميه تكاب
گروه انديشه و علم: مرحوم حاج شيخ «عزيزالله خسروی»، از علمای معاصر آذربايجان بوده كه سالهای متمادی در تكاب میزيسته است، نوشتار پيش رو دوران زندگی وی را نقل میكند.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا) شعبه آذربايحانغربی، وی در سال 1326 هجری قمری در قصبه پری از توابع ماهنشان زنجان در خانوادهای كشاورز به دنيا آمد و پس از گذراندن دوره مكتبخانه، ادبيات فارسی و عربی در حوزه علميه زنجان، به منظور تكميل تحصيلات خود به حوزه علميه قم عزيمت كرد و حدود 12 سال در آن مركز علم و تقوا از محضر آيات عظام و اساتيد بزرگ بهرهها گرفت و مدت كوتاهی نيز در نجف اشرف اشتغال داشت.
در سال 1334 شمسی بنابه دستور مرجع بزرگ شيعه مرحوم آيتالله العظمی بروجردی، به منطقه تكاب افشار عزيمت كرد و تا پايان عمر در اين منطقه ماند.
ايشان علاوه بر اقامه نماز جماعت در مسجد جامع تكاب و حل و فصل دعاوی مردم و پاسخگويی به سؤالات فقهی آنان و ايراد خطابه در ماه رمضان به امر مهم ديگری نيز اهتمام ورزيد و آن تشكيل حوزه علميه و تربيت شاگردان بود.
ايشان كه قبلاً نيز به علت برخورداری از قدرت بيان و تسلط بر علوم ادبی و فقهی در حوزههای علميه زنجان و قم به امر تدريس اشتغال داشت، از بدو ورود به تكاب در خانه خود را باز كرده و با اعلام اين مطلب كه: ای مردم! شما كه آرزو داشتيد برای تحصيل علوم دينی به قم و نجف برويد، اينك قم و نجف به در خانه شما آمده است، آنها را تشويق به فراگيری علوم اسلامی كرد.
او با حرص و ولع فراوان تلاش میكرد، اندوختههای علمی خود را به ديگران منتقل كند و در اين باب هيچ مضايقه نداشت، نتيجه اين تلاش، تربيت طلاب و روحانيونی بود كه برخی از آنها هماكنون در مساجد شهر و روستاهای اطراف و نيز در مراكزی همچون سپاه، جهاد، نهضت سواد آموزی و غيره مشغول خدمتند و دو نفر از آنان به نامهای شيخ علی مهدوی و شيخ عليجان دلداده به فيض شهادت نائل آمدهاند.
ايشان در جريان مسائل سياسی نيز در هيچ دورهای كوچكترين تمايل و سازش با دستگاه رژيم ستمشاهی نداشت و در آن منطقه به عنوان روحانی مخالف دستگاه حاكم شناخته میشد و با كسانی كه كمترين وابستگی به دستگاه حاكم را داشتند يا برای شاه دعا میكردند، به شدت مخالف بود و در مجلسی كه نشسته بود اگر كسی از آنان وارد میشد، بلافاصله از جا برمیخواست و از آن مجلس خارج میشد و میفرمود: نشستن با اعوان ظلمه عذاب خدا را نازل میكند.
بالاخره پس از عمری پربار به علت شكستگی استخوان و مفصل ران در بيمارستان مهر تهران بستری و پس از 12 روز در شامگاه روز سهشنبه نهم خرداد 1374 همزمان با حلول ماه عزای سيد شهيدان حسين (ع) در نود سالگی چشم از جهان فرو بست و پيكر پاك آن بزرگوار با حضور جمع كثيری از قشرهای مختلف مردم و مسئولان سياسی و علمايی كه از دور و نزديك شركت كرده بودند، در تكاب تشييع شد و در گلزار شهدای تكاب به خاك سپرده شد.
در سال 1334 شمسی بنابه دستور مرجع بزرگ شيعه مرحوم آيتالله العظمی بروجردی، به منطقه تكاب افشار عزيمت كرد و تا پايان عمر در اين منطقه ماند.
ايشان علاوه بر اقامه نماز جماعت در مسجد جامع تكاب و حل و فصل دعاوی مردم و پاسخگويی به سؤالات فقهی آنان و ايراد خطابه در ماه رمضان به امر مهم ديگری نيز اهتمام ورزيد و آن تشكيل حوزه علميه و تربيت شاگردان بود.
ايشان كه قبلاً نيز به علت برخورداری از قدرت بيان و تسلط بر علوم ادبی و فقهی در حوزههای علميه زنجان و قم به امر تدريس اشتغال داشت، از بدو ورود به تكاب در خانه خود را باز كرده و با اعلام اين مطلب كه: ای مردم! شما كه آرزو داشتيد برای تحصيل علوم دينی به قم و نجف برويد، اينك قم و نجف به در خانه شما آمده است، آنها را تشويق به فراگيری علوم اسلامی كرد.
او با حرص و ولع فراوان تلاش میكرد، اندوختههای علمی خود را به ديگران منتقل كند و در اين باب هيچ مضايقه نداشت، نتيجه اين تلاش، تربيت طلاب و روحانيونی بود كه برخی از آنها هماكنون در مساجد شهر و روستاهای اطراف و نيز در مراكزی همچون سپاه، جهاد، نهضت سواد آموزی و غيره مشغول خدمتند و دو نفر از آنان به نامهای شيخ علی مهدوی و شيخ عليجان دلداده به فيض شهادت نائل آمدهاند.
ايشان در جريان مسائل سياسی نيز در هيچ دورهای كوچكترين تمايل و سازش با دستگاه رژيم ستمشاهی نداشت و در آن منطقه به عنوان روحانی مخالف دستگاه حاكم شناخته میشد و با كسانی كه كمترين وابستگی به دستگاه حاكم را داشتند يا برای شاه دعا میكردند، به شدت مخالف بود و در مجلسی كه نشسته بود اگر كسی از آنان وارد میشد، بلافاصله از جا برمیخواست و از آن مجلس خارج میشد و میفرمود: نشستن با اعوان ظلمه عذاب خدا را نازل میكند.
بالاخره پس از عمری پربار به علت شكستگی استخوان و مفصل ران در بيمارستان مهر تهران بستری و پس از 12 روز در شامگاه روز سهشنبه نهم خرداد 1374 همزمان با حلول ماه عزای سيد شهيدان حسين (ع) در نود سالگی چشم از جهان فرو بست و پيكر پاك آن بزرگوار با حضور جمع كثيری از قشرهای مختلف مردم و مسئولان سياسی و علمايی كه از دور و نزديك شركت كرده بودند، در تكاب تشييع شد و در گلزار شهدای تكاب به خاك سپرده شد.
