نگاهی به زندگی آيت‌الله حاج سيد ابراهيم علم‌الهدی سبزواری
گروه اجتماعی: به مناسبت 24 شعبان، سالگرد ارتحال آيت‌الله حاج «سيد ابراهيم علم الهدی سبزواری» نگاهی به حيات علمی و اجتماعی اين استاد برجسته حوزه علميه مشهد می‌اندازيم.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا) شعبه خراسان رضوی، آيت‌الله حاج «سيد ابراهيم علم الهدی سبزواری» فرزند حاج سيد محمد حسينی علم الهدی در سال 1335 قمری مطابق با سال 1296 شمسی در شهر سبزوار و در خانواده‌ای متدين به دنيا آمد.
او پس از سپری‌كردن دوره كودكی وارد مكتب‌خانه شد و دروس قرآن و ادبيات‌فارسی را در آنجا فرا گرفت. وی به سفارش پدر خود به مدرسه فخريه رفت و دروس سطح را در آن جا به پايان رسانيد و از محضر شاگردان مكتب حاج «ملاهادی سبزواری» در دروس فلسفه، عرفان و كلام تلمذ كرد.
آيت‌لله علم الهدی جهت تكميل دروس حوزوی، در سال 1355 قمری عازم كشور عراق شد و در شهر كربلا سكونت گزيد و در حوزه علميه كربلا در دروس خارج فقه آيت‌الله العظمی حاج آقا «حسين قمی» و دروس خارج فقه و اصول و تفسير و كلام آيت‌الله العظمی «ميلانی» شركت كرد و به مدارج عالی علمی رسيد.
وی در سال 1366 قمری به همراه استاد خود آيت‌الله العظمی «ميلانی» به نجف اشرف رفت و در آن حوزه علاوه بر دروس ايشان در درس خارج اصول آيت الله العظمی «خوئی» شركت كرد.
در سال 1373 قمری، پس از آنكه آيت‌الله العظمی «ميلانی» برای معالجه و زيارت حضرت رضا(ع) به مشهد مقدس مهاجرت كرد و به اصرار طلاب و فضلای مشهد در اين شهر ساكن شد، آيت‌الله «علم‌الهدی» نيز به تبعيت از استاد خود به شهر مقدس مشهد مهاجرت كرد.
ايشان جمعا سه دوره اصول و تمامی مباحث فقهی آيت الله العظمی «ميلانی» را شركت كرد و از جهت علمی، به مرتبه و درجه‌ای رسيد كه ايشان بالاترين اجازه اجتهاد را با تعابير مخصوص به وی دادند و حتی در مسائل فقهی كه شخصا فتوی نداده و احتياط كرده بودند به ايشان ارجاع می‌دادند.
وی در شبستان مسجد گوهرشاد، پس از آن كه آيت‌الله العظمی «ميلانی» خارج فقه و اصول تدريس می‌كرد، به تقرير درس استاد می‌پرداخت و پس از ارتحال ايشان خود حلقه درسی تشكيل داد و بيش از دو دهه در مدرسه امام صادق(ع) و ساير مراكز به تدريس درس خارج فقه و اصول مبادرت ورزيد و شاگردان برجسته‌ای را در مكتب اصولی خود پروراند.
آيت‌الله علم‌الهدی انسانی خليق، شوخ طبع، ساده زيست و بسيار متواضع بود و بيش از سه دهه در مسجد فرش فروش‌ها(حوض چهل پايه) نماز جماعت اقامه كرد.
وی هيچگاه ادعای فضل و كمال نكرد، آنچنان زيست كه اگر افراد ايشان را نمی‌شناختند، او را فردی عادی تصور می‌كردند.
او هيچگاه سعی نمی‌كرد خود را مقلد بار بياورد و در طرح مسائل علمی و گشودن گره از معمای آن‌ها از نبوغ خاصی برخوردار بود.
ايشان در جريان انقلاب و حضور در تجمعات و صدور اطلاعيه، با علما و بزرگان مشهد همگام بود و در سال‌های بعد، از مشوقين طلاب و شاگردان خود برای حضور در جبهه‌های جنگ تحميلی به شمار می‌رفت.
آيت‌الله علم الهدی سرانجام در سن 85 سالگی در ماه شعبان سال 1420 قمری برابر با 12 آذر سال 1378 شمسی بر اثر بيماری دارفانی را وداع گفت و پيكر پاكش از محل مسجد فرش فروش‌ها تشييع و در رواق دارالزهد حرم مطهر رضوی تدفين شد.
ايشان در مدت عمر بابركت خود آثار متعددی را از جمله تقريرات دروس خارج فقه و اصول و تفسير آيت‌الله العظمی ميلانی، آيات العقائد، حاشيه بر نهايه الدرايه آيت‌الله شيخ محمد حسين اصفهانی و يك دوره اصول تاليف كرد.
او پس از سپری‌كردن دوره كودكی وارد مكتب‌خانه شد و دروس قرآن و ادبيات‌فارسی را در آنجا فرا گرفت. وی به سفارش پدر خود به مدرسه فخريه رفت و دروس سطح را در آن جا به پايان رسانيد و از محضر شاگردان مكتب حاج «ملاهادی سبزواری» در دروس فلسفه، عرفان و كلام تلمذ كرد.
آيت‌لله علم الهدی جهت تكميل دروس حوزوی، در سال 1355 قمری عازم كشور عراق شد و در شهر كربلا سكونت گزيد و در حوزه علميه كربلا در دروس خارج فقه آيت‌الله العظمی حاج آقا «حسين قمی» و دروس خارج فقه و اصول و تفسير و كلام آيت‌الله العظمی «ميلانی» شركت كرد و به مدارج عالی علمی رسيد.
وی در سال 1366 قمری به همراه استاد خود آيت‌الله العظمی «ميلانی» به نجف اشرف رفت و در آن حوزه علاوه بر دروس ايشان در درس خارج اصول آيت الله العظمی «خوئی» شركت كرد.
در سال 1373 قمری، پس از آنكه آيت‌الله العظمی «ميلانی» برای معالجه و زيارت حضرت رضا(ع) به مشهد مقدس مهاجرت كرد و به اصرار طلاب و فضلای مشهد در اين شهر ساكن شد، آيت‌الله «علم‌الهدی» نيز به تبعيت از استاد خود به شهر مقدس مشهد مهاجرت كرد.
ايشان جمعا سه دوره اصول و تمامی مباحث فقهی آيت الله العظمی «ميلانی» را شركت كرد و از جهت علمی، به مرتبه و درجه‌ای رسيد كه ايشان بالاترين اجازه اجتهاد را با تعابير مخصوص به وی دادند و حتی در مسائل فقهی كه شخصا فتوی نداده و احتياط كرده بودند به ايشان ارجاع می‌دادند.
وی در شبستان مسجد گوهرشاد، پس از آن كه آيت‌الله العظمی «ميلانی» خارج فقه و اصول تدريس می‌كرد، به تقرير درس استاد می‌پرداخت و پس از ارتحال ايشان خود حلقه درسی تشكيل داد و بيش از دو دهه در مدرسه امام صادق(ع) و ساير مراكز به تدريس درس خارج فقه و اصول مبادرت ورزيد و شاگردان برجسته‌ای را در مكتب اصولی خود پروراند.
آيت‌الله علم‌الهدی انسانی خليق، شوخ طبع، ساده زيست و بسيار متواضع بود و بيش از سه دهه در مسجد فرش فروش‌ها(حوض چهل پايه) نماز جماعت اقامه كرد.
وی هيچگاه ادعای فضل و كمال نكرد، آنچنان زيست كه اگر افراد ايشان را نمی‌شناختند، او را فردی عادی تصور می‌كردند.
او هيچگاه سعی نمی‌كرد خود را مقلد بار بياورد و در طرح مسائل علمی و گشودن گره از معمای آن‌ها از نبوغ خاصی برخوردار بود.
ايشان در جريان انقلاب و حضور در تجمعات و صدور اطلاعيه، با علما و بزرگان مشهد همگام بود و در سال‌های بعد، از مشوقين طلاب و شاگردان خود برای حضور در جبهه‌های جنگ تحميلی به شمار می‌رفت.
آيت‌الله علم الهدی سرانجام در سن 85 سالگی در ماه شعبان سال 1420 قمری برابر با 12 آذر سال 1378 شمسی بر اثر بيماری دارفانی را وداع گفت و پيكر پاكش از محل مسجد فرش فروش‌ها تشييع و در رواق دارالزهد حرم مطهر رضوی تدفين شد.
ايشان در مدت عمر بابركت خود آثار متعددی را از جمله تقريرات دروس خارج فقه و اصول و تفسير آيت‌الله العظمی ميلانی، آيات العقائد، حاشيه بر نهايه الدرايه آيت‌الله شيخ محمد حسين اصفهانی و يك دوره اصول تاليف كرد.
