انقلاب اسلامی مانا در قاب تصویر برای همه نسل‌ها
گروه هنر: هنر در مانایی وقایع تاریخ بشریت نقش بسزایی داشته است؛ انقلاب اسلامی به عنوان رویدادی تأثیرگذار همچنان در همه دنیا ورد زبان بسیاری از تحلیلگران سیاسی و اجتماعی است و دو هنر موسیقی و عکس به عنوان اسناد معتبر و موجود توانسته‌اند اصالت آن را حفظ و از بروز هر نوع خدشه‌ای به آن جلوگیری کنند.
سی و شش سال از پیروزی انقلاب اسلامی می‌گذرد؛ در این مقطع کسانی هستند که خود شاهد عینی وقایع آن روزهای پرالتهاب بوده‌اند و البته کسانی که سن و سال‌شان در به یاد آوردن وقایع آن روزگار، آنها را یاری نمی‌کند. اما در روزهای پرمخاطره پس از انقلاب اسلامی و در کوران حوادث هشت سال دفاع مقدس، نسل جدید مظاهر سلحشوری و مقاومت مردم ایران در مقابل ظلم و استبداد را در رسانه‌ها و پای خاطرات شاهدان دیدند و شنیدند و صدالبته نسلی که در شرایط کنونی پای گرفته‌اند، نه آن التهابات و جانفشانی‌های انقلابی را دیدند و نه خلق کنندگان آن رویدادها را.
تکلیف این نسل را نسبت به انقلاب، آرمان‌های آن و راه طولانی که طی این سی و شش سال طی شده است، مواجهه با خاطرات و یادگارهای شاهدان فقید فصلی زرین و طلایی از انقلاب اسلامی مشخص می‌کند؛ خالقان آثاری که اگرچه دیگر در بین ما نیستند، اما تا هر زمان که فرهنگ انقلابی و ارزشی در امتداد حرکت خودجوش مردمی در برابر طاغوت زنده است، حضور معنوی آنها نیز با همان گرمی و حرارت حس می‌شود و هیچ گاه به سردی نمی‌گراید.
هنر همواره در مانایی تاریخ بشریت نقش بسزایی داشته است؛ هر گاه که خواسته باشیم نسبت به فرهنگ، عقاید و باورهای نسلی از تاریخ اطلاعی به دست آوریم، حال چه دور باشد و چه نزدیک و چه کهن باشد و چه معاصر، نخستین چیزی که به سراغش می‌رویم آثار هنری بر جای مانده از آن کیش و قوم است.
انقلاب اسلامی به عنوان یک حرکت مقدس و ارزشی وامدار الهامات روح‌بخش و الهی امام راحل است. اگرچه زمان زیادی از آن دور نشده‌ایم، اما اگر نبود آثار بر جای مانده فرهنگی و هنری، حاصل تلاش و دسترنج خالقانش، شاید در آینده نزدیک یا دور به فراموشی سپرده می‌شد.
بی‌شک در این میان دو عرصه هنری در انتقال پیام قدسی انقلاب به نسل‌های پس از خود تأثیری بیشتر از سایرین داشته و دارند؛ یکی موسیقی و سرود که همچنان با شنیدن آنها حتی به شکل بازسازی و بازخوانی شده، حس نوستالژیک در وجود هر ایرانی قلیان می‌کند و دیگری عکس که یادگار ارزنده نسلی از هنرمندان عکاس این سرزمین است که جان برکف و در حوادث پرالتهاب انقلاب خود را به مخاطره انداختند تا مگر تک‌فریمی را از آن لحظات تاریخی برای نسل پس از خود به ارمغان بگذارند.
در یک بررسی کلی عرصه هنر عکاسی، آن هم با موضوع انقلاب اسلامی با اسامی بیشماری برخورد می‌کنیم که فارغ از هیچ چشم‌داشت و دریافت امتیازی تنها با دغدغه و علاقه شخصی، وظیفه حرفه‌ای و کاری خود می‌دانسته‌اند که به این مهم یعنی ثبت و ضبط قاب‌های ماندگار از انقلاب اسلامی همت کنند، اما در این مقال کوتاه تنها به ذکر نام کاوه گلستان و عبدالحسین پرتوی، دو نفر از عکاسان فقید انقلاب اسلامی اکتفا می‌کنیم که فریم‌های به یادگار مانده آنها به جرأت شناسامه تصویری انقلاب اسلامی است:
کاوه گلستان، فرزند ابراهیم گلستان؛ مستندساز معروف ایرانی است که پیشه اصلی او داستان‌نویسی و کارگردانی سینما، عکاسی و خبرنگاری بود. چاپ عکس‌های کاوه گلستان از رویدادهای انقلاب ایران و جنگ ایران و عراق در بسیاری از مطبوعات معتبر کشورهای غربی، نامش را در میان خبرنگاران عکاس بین‌المللی به نامی آشنا تبدیل و جوایزی را نیز نصیب او کرد.
کاوه گلستان از سال ۱۳۷۳ به تدریس عکاسی در دانشکده‌های هنری تهران پرداخت. وی در ۱۳ فروردین ۱۳۸۲ در شهر مرزی کفری در ۱۳۰ کیلومتری کرکوک در عراق که تحت کنترل اتحاد میهنی کردستان بود، بر اثر انفجار مین کشته شد.
عبدالحسین پرتوی؛ متولد سال 1321 در تبریز بودو کودکی خود را در جنوب تهران در خانواده‌ای که پدری کفاش آن را اداره می‌کرد گذراند. پرتوی بعد از پایان دوره سیکل دبیرستان، تحصیل را رها کرد و برای کار به روزنامه کیهان رفت و ابتدا در انبار روزنامه، بعد در آرشیو آن و بعد در لابراتوار مشغول به کار شد و کار عکاسی را از سال 1337 و زمانی که 17 سال سن داشت در روزنامه کیهان آغاز کرد.
پرتوی از خبرنگاران عکاس پیشکسوت و صاحب نام کشورمان بود که سال‌ها در مؤسسه کیهان به خدمت مشغول بود و مدت‌ها دبیری سرویس عکس روزنامه کیهان را برعهده داشت، اما نقطه عطف فعالیت این هنرمند متعهد، ثبت لحظه بیعت همافران با انقلاب در مدرسه علوی در تاریخ 19دی سال 57 بود که انتشار آن در روزنامه کیهان مسیر انقلاب را هموارتر و بسیاری از توطئه‌های دشمنان کشورمان را در ضربه زدن به قیام اسلامی ملت ایران خنثی کرد.
از دیگر عکس‌های به یادگار مانده این عکاس متعهد و انقلابی از دوران انقلاب اسلامی می‌توان به بسته شدن فرودگاه در دوره بختیار، ورود امام، اعدام سران رژیم طاغوت در دبیرستان علوی، تظاهرات مردم در سحرگاه ماه رمضان در محله چهارمردان قم و حمله و تیراندازی ارتش رژیم طاغوت به مردم در اطراف میدان ژاله سابق(جمعه سیاه) اشاره کرد.
پرتوی پس از ۳۱ سال خدمت در روزنامه کیهان در ۲۷ شهریور ۱۳۶۸ بازنشسته شد و به دلیل دوستی و علاقه‌ای که به پروفسور حسابی داشت با قسمت فرهنگی بنیاد حسابی همکاری خود را شروع کرد.
این عکاس فقید که سال‌ها از بیماری ALS رنج می‌برد در روز یکشنبه، ۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۳ در سن ۷۲ سالگی درگذشت.
