کسی نمی‌تواند تشخیص دهد اشک‌ها برای شوق است یا حزن/ هنوز امید به بازگشت یاران دارند

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، روز پنجشنبه نهم مهرماه ساعت 23  را نشان می‌دهد، رعد و برق و پشت سر آن باران، بزرگراه آزادگان را آب و جارو می‌کند تا پذیرای مسافران از سفر بازگشته به میهن باشد.
مسافرانی که مهمان بزرگترین مهمانی تمامی عالم بوده‌اند اندک اندک قرار است کاروانی از آنها از راه برسند.
ساعت 23 و بیست دقیقه را نشان می‌دهد به فرودگاه امام خمینی(ره) می‌رسیم باران جای خود را به هوای مرطوبی می‌دهد و تا دقایقی آکنده از بوی گلاب و اسپند می‌شود.
مردم نیز گروه، گروه و دسته به دسته خود را به فرودگاه رسانده‌اند برخی بر روی صندلی‌های ترمینال فرودگاه به خوابی عمیق فرو رفته‌اند گویی از ساعت‌ها قبل این جا بوده‌اند.
زنی می‌آید و قاب عکسی بزرگی از شوهرش که در مکه احرام بسته بود در دستان خود حمل می‌کرد، او می‌آید او می‌آید او می‌آید...
ساعت صفر می‌شود و تقویم ندا می‌دهد چند روز از حج حجاجی که احرام بسته بودند و می رفتند تا در منا شیطان را رجم کرده و حج خود را به پایان برسانند می‌گذرد، مردم در این جا و در تهران هنوز منتظرند!
تعداد مردم بیشتر می‌شود، دسته‌ها و حلقه‌های گلی که برخی از آن ها روبان های سیاه دارند بر روی آن نوشته شده است حجکم مقبول و تسلیت برای شهادت یاران.

بلندگوی فرودگاه ندا می‌دهد پرواز جده به مقصد تهران هم‌اینک به زمین نشست، تیم‌های خبری به سالنی دیگر می‌روند، قرار است بازماندگانی از برخی کاروان‌ها که در منا یاران خود را از دست داده بودند پا به خاک میهن بگذارند.
دو نفر از پنج مبتهل و فردی دیگر از اعضای کاروان زخم خورده قرآنی و شاهد شهادت یاران نیز قرار است، بیایند.
مسئولان فرودگاه، نیروی انتظامی به تیم‌های خبری هشدار ‌می‌دهند باید با ماسک و رعایت حفظ فاصله با حجاج روبرو شوند.
ساعت بیست دقیقه از بامداد روز جمعه را نشان‌می دهد تعدادی از اعضای شورای عالی قرآن کشور و خبرنگاران، منتظر پایین‌آمدن حجاج‌ از پله‌های برقی‌اند اولین نفر با ساکی زرشکی رنگ نمایان می‌شود روحانی بلند بالایی است که تا چشمش به ما می‌افتد، اشک در چشمانش حلقه زده و بلافاصله برای روایت آنچه دیده و بر او گذشته به مقابل دوربین شبکه خبر می‌رود.
فردی دیگر با پای لنگان و دستی تا بازو در گچ از پله‌ها نمایان می‌شود از او می‌خواهیم بگوید هر آنچه گفته‌ نشده است نام خدا را می‌برد و ناگهان بغض می‌کند همان‌جا می‌ماند.
یکی از اعضای کاروان قرآن نمایان می‌شود مسعود سیاح گرجی، قاری ممتاز و بین‌المللی کشور و پشت سر او ناصری و موسوی از اعضای پنج نفره گروه تواشیح باقر العلوم(ع) می‌آیند، حاضران صلوات می‌فرستند، سخت ترین لحظه برای موسوی فرا رسیده به دوستانش چه بگوید؟ به خانواده باوی، مشعلی و سعیدی زاده چه جوابی بدهد بگوید ما باهم بودیم و اکنون تنها ما دو نفر بازگشته‌ایم!

اعضای شورای عالی قرآنی و برخی قاریان ممتاز و بین‌المللی به استقبال یاران زخم خورده آمده‌اند این سه نفر را به آغوش کشیده و شانه‌هایشان از اشک خیس ‌می‌کنند.
سیاح گرجی اولین نفری است که به ما می‌گوید آنجا چه خبر بوده و بر دوستانش چه آمده است؟ او روایت می‌کند که شب آخر با حسن دانش و محسن حاجی محسنی کارگر بوده و نمی تواند باور کند یارانش پر گشوده‌اند.

سیاح گرجی از حادثه می‌گوید و شهادت مظلومانه حجاج، از عمدی بودن حادثه و فریاد‌های زنان و مردان شیعه و سنی که جانشان برای سران آل سعود بی اهمیت بود و آنجا مظلومانه به خاک افتادند.
او هنوز ناباورانه و بهت زده حادثه را در ذهن خود مرور می‌کند بغض کرده و نمی تواند ادامه دهد تنها می‌گوید خدا تقاص خون مسلمانان را از آل سعود می‌گیرد.
نزد ناصری می‌رویم فردی که با پنج تن از یارانش رفت اما اینک با یک نفر بازگشته است او نیز چون سیاح  گرجی یارانش را مظلوم می‌خواند او اما تنها شهادت باوی را باور دارد و هنوز امید به زنده ماندن سعیدی زاده و فواد مشعلی دارد.
از ناصری می‌پرسم با شهادت یاران چه می‌خواهید بکنید؟ پاسخ‌می‌دهد: ادامه می‌دهیم؛ یاران رفتند اما راهشان ادامه دارد، شاید نام گروه را عوض کرده و آن را به نام گروه شهدای منا بگذاریم.

موسوی اما نمی تواند چیزی بگوید بغضی سنگین و گریه‌ای بی امان او را تنها نمی‌گذارد فقط می‌گوید: هنوز هم باور ندارم  این خادمان صادق قرآن کوچ کرده باشند.

با این سه تن خدا حافظی می‌کنیم ناگهان زنی‌ می‌آید با حالی نزار اولین عضو خانواده‌اش را می‌بیند که سیاه‌پوش‌اند همان پای پله‌ها از حال‌ می‌رود او همسر قربانیان استاد دانشگاه مفید قم است که با همسرش به حج رفته بود و اما حالا تنها بازگشته است.
دیگرانی نیز آمده‌اند که یکی از حجاجشان برگشته و دیگری بازمانده است کسی نمی تواند تشخیص دهد که اشک‌ها از سر شوق است یا حزن؛ گلها برای تبریک آمده است یا برای تسلیت، اما هرکس که از خروجی ترمینال به نزد مردم می‌رود او را با صلواتی بدرقه می‌کنند مشتاقانه نزدش می‌روند تا از او بپرسند آنچه در تلویزیون و شبکه‌های اجتماعی و خبرگزاری‌ها شنیده‌اند.

این شاهدان پرگشودن 464 ایرانی و هزاران مسلمان دیگر قرار است چه بگویند؟ از دوستان و همسفران چه روایت‌هایی دارند؟ به راستی که روایتشان شنیدنی و تأثر برانگیز خواهد بود.

گزارش: یاسر مختاری