جشنواره‌هایی که برپایی آنها بیشتر از جذب مخاطب اهمیت دارد
گروه هنر: وجه چهارم هر اجرای تئاتری مخاطب و تماشاچی است و اساساً یک اجرای نمایشی برای دادن پیام و انتقال مفهوم به تماشاگر است که روی صحنه اجرا می‌شود، با این وجود جشنواره‌های تئاتری بدون برنامه و با تداخل زمانی که با هم دارند تنها به فکر برگزاری هستند و نه جذب مخاطب.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) با آغاز شش ماهه دوم هر سال در عرصه‌های گوناگون فرهنگی و هنری شاهد برگزاری موج فزاینده‌ای از جشنواره‌ها و رویدادهایی هستیم که یا زمان برگزاری آنها با یکدیگر تداخل دارد و یا متوالیاً بدون وقفه برگزار می‌شوند که مجالی برای تجزیه و تحلیل کم و کیف برگزاری آنها از سوی کارشناسان برای رفع نواقص احتمالی و بهبود شرایط برگزاری آنها باقی نمی‌ماند.
یکی از دلایل وقوع چنین شرایطی جزیره‌ای عمل کردن مدیران فرهنگی و هنری است که تنها به حوزه تحت مسئولیت خودشان اندیشه می‌کنند و فارغ از اینکه در عرصه کلان فرهنگی و هنری کشور چه اتفاقی می‌افتد و ممکن است برنامه‌ریزی آنها همپوشانی با دیگر برنامه‌های تدارک دیده شده فرهنگی و هنری داشته باشد، به کار خود مشغول هستند.
دیگر مسئله در وقوع چنین وضعیتی اختصاص دیرهنگام بودجه مصوب فرهنگی و هنری است که معمولاً در شش ماهه نخست سال، مجموعه برنامه‌های فرهنگی و هنری در اولویت پرداختی بودجه قرار نمی‌گیرند و به محض واریز تمام و یا بخشی از این بودجه‌های مصوب، مدیران شتابزده به فکر هزینه‌کرد آن هستند تا مگر در چرخه رقابت فرهنگی و هنری از دیگر تشکیلات مشابه خود عقب نمانند.
در این مجال و از میان تمامی رویدادهای فرهنگی و هنری که ممکن است بسیار شتابزده یا به شکل همزمان و یا بی‌وقفه و پشت سر هم شاهد برگزاری آنها باشیم، به رویدادها و جشنواره‌های تئاتری که اتفاقاً هر ساله در فصل پاییز و مشخصاً مهرماه مجتمع می‌شوند اشاره خواهیم کرد.
از آنجا که ماهیت بسیاری از این رویدادها و جشنواره‌های تئاتری دینی و ارزشی است و یا بخشی از رویکرد خود را به چنین فضایی اختصاص داده‌اند، لذا تأمل در رویکرد آنها در پیام‌رسانی این موضوعات نیاز به فرصت و زمان نسبتاً موسعی دارد که البته با توجه به شتابزدگی که در برگزاری آنها شاهدش هستیم کمتر مجالی روی می‌دهد که هم از نقطه‌نظر کارشناسی آنها بتوانند مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرند و هم اینکه هنرمندان و مخاطبان تئاتر تکلیف خود را در نوع رفتارشان با چنین پدیده‌های فرهنگی بدانند.
در روزهای گذشته شاهد برگزاری جشنواره «تئاتر شهر» با اختصاص بخشی به نام «تئاتر باران» ویژه نمایش‌های دینی بودیم، حالا هم دو جشنواره تئاتر «سوره ماه» با رویکردی کاملاً دینی و ارزشی و جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان با موضوعی آموزشی و تربیتی به موازات هم در حال برگزاری هستند و البته شاهد برگزاری غیرمتعارف پانزدهمین جشنواره «تئاتر مقاومت» هم هستیم.
در چنین شرایطی علاوه بر اینکه هیچ یک از جشنواره‌ها آن طور که باید و شاید نمود پیدا نمی‌کنند و قابلیت‌های هنری خود را بروز نخواهند داد، کیفیت برگزاری آنها و اینکه قرار است چه مراد و منظوری را نیز به مخاطب انتقال دهند نیز دچار سردرگمی می‌شود و البته مخاطب حرفه‌ای هم در انتخاب خود به سراغ جشنواره‌ای می‌رود که بیشتر دارای اعتبار است و لذا جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان از استقبال مناسبی برخوردار می‌شود و از آن طرف جشنواره تئاتر «سوره ماه» بسیار خلوت و دور از انتظار به فعالیت خود ادامه می‌دهد.
اگر مراد از برگزاری جشنواره‌های تئاتر، مخاطب و استفاده حداکثری تماشاچیان از آن است، همانطور که شعار دیرین هنرهای نمایشی «تئاتر برای همه» است پس اینکه در جریان برگزاری شتابزده جشنواره‌ها با سالن‌های خالی از تماشاگر مواجه می‌شویم چه توجیهی می‌تواند داشته باشد، جز اینکه مدیران بیشتر از اینکه به دنبال جذب مخاطب تئاتر و فرهنگسازی باشند، ارائه آمار و بیلان کاری برای آنها اهمیت دارد.
به همین دلیل تصمیم داریم این موضوع را به منظور اظهار نظر کارشناسان تئاتری در قالب مصاحبه در میان بگذاریم و اینکه شاید نیاز باشد ستاد مرکزی مسئولیت هماهنگی میان رویدادهای تئاتری را به عهده داشته باشد تا حداقل زمان برگزاری آنها با هم تداخل پیدا نکند.
