رخنه حسادت سینماگران در رویکرد اکران «محمد رسول‌الله(ص)»
گروه هنر: افسوس برای برخی سینماگران ایرانی که نامه‌ای را به امضا رساندند که در آن به مدیران جشنواره‌های خارجی توصیه می‌شود از پذیرفتن و اکران این فیلم خودداری کنند.
به زودی فیلم سینمایی «محمد رسول الله(ص)» در سینماهای سراسر جهان پخش می‌شود، فیلمی که تصویرگر دوران کودکی پیامبر خاتم است، اما متاسفانه خبری روی سایت‌های اینترنتی رفته که بسیاری از عاشقان حضرت رسول را آزرده خاطر کرده است. در این خبر آمده، که عده‌ای از سینماگران ایرانی نامه‌ای به جشنواره‌های مختلف نوشته‌اند که در آن آمده از پذیرش فیلم «محمد رسول الله» سر باز زنند.
حتی آنها توصیه کردند که از مصاحبه با عوامل این فیلم خودداری شود؟ این گفته در وهله اول شوک‌آور است، چون نمی توان تا این حد تنگ نظری داشت، آن هم نسبت به فیلمی که محوریتش زندگی حضرت رسول (ص) است! آیا تصویر کردن این گونه مضامین برای کسانی که این نامه را نوشته یا امضا کرده‌اند تا این اندازه دردآور است! آیا آنها علاقه یا دلبستگی به حضرت رسول (ص) ندارند؟
نکته تاسف‌آور این است که آنها این فیلم را حکومتی خوانده‌اند! آیا برای تولید این فیلم بخش خصوصی قادر بود سرمایه‌گذاری کند یا اینکه بخش‌های خصوصی قادر بودند حتی پول یکی از عوامل خارجی فیلم را تامین کند؟ با این توضیح چه توقعی می‌توان داشت؟ آیا دولت نباید در این حوزه ورود می‌کرد؟ آیا سرمایه‌گذاری به روی فیلمی درباره حضرت رسول تا به این اندازه برای آنها دردآور است.
اسلام‌ستیزی غرب و صهیونیست‌ها
این غرض‌ورزی‌ها با فیلم «محمد رسول الله» در شرایطی است که امروز از سوی غرب و صهیونیست بیشترین حمله نسبت به حضرت رسول (ص) انجام می‌شود، حتی گروه‌های انحرافی چون داعش با رفتار خود به کمک آنها آمده‌اند. در این شرایط چرا وقتی فیلمی ساخته می‌شود که می‌خواهد این تصور را از بین ببرد با چنین دشمنی‌هایی رو به رو می‌شود؟ جواب این سوال تنها یک پاسخ مشخص دارد آن هم حسادت است که دلیل چنین اقدام مذبوحانه‌ای است که امیدواریم جامعه سینمایی آن را محکوم کند.
درباره هویت امضا کنندگان این نامه فعلا نمی‌توان افشاگری لازم را انجام داد، چون باید مدارک کاملا مستدل ارائه شود، اما همین اندازه باید گفت برخی فیلمسازان که با جشنواره‌های خارجی در ارتباط هستند جزء امضاکنندگان این نامه هستند؛ البته آنها در نامه خود عنوان سینماگران مستقل را انتخاب کرده‌اند؛ در صورتی که تنها ویژگی که برای این افراد نمی‌توان متصور بود مستقل بودن است.
در پایان این یادداشت باید اذعان کرد که به امید خدا این فیلم با افتخار کافی در سینمای جهان به نمایش درخواهد آمد. اتفاقی که در ابتدای راه اکران جهانی می‌توان به آن امیدوار بود، چون کشوری چون ترکیه با 400 سالن این فیلم را جلوی دوربین می‌برد. در این میان تنها روسیاهی برای کسانی می‌ماند که هویت ملی و اسلامی خود را به جشنواره‌های خارجی می‌فروشند.
یادداشت از داوود کنشلو
