به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا)، سالهاست که درباره شرایط فیلمسازی در حوزه سینمای قرآنی سخن گفته شده است. در این میان اظهار نظر متفاوتی را هم در این زمینه از سوی هنرمندان و مسئولان خواندهایم، اما از مجموع این اظهار نظرها میتوان یک نکته را به خوبی دریافت. آنهم اینکه کارگردانی که میخواهد یک اثر قرآنی جلوی دوربین برد باید نسبت به آنچه که خلق میکند ایمان و باور قلبی داشته باشد. حال برای اینکه بررسی کنیم چگونه میتوان خصیصه معتقد را برای فیلمساز در نظر گرفت باید مثالی را ذکر کنیم.
جدیدا فیلمی جلوی دوربین رفته با نام «خانم سادات». این فیلم برداشتی آزاد از زندگی قاری شهید محسن حاجی حسنی است که چندی پیش در فاجعه منا به شهادت رسید. کارگردان فیلم، زنی سینماگر است که اولین تجربه خود را جلوی دوربین میبرد، البته وی پیشتر در مقام تهیهکننده در چند پروژه حضور داشته، اما جز یک کار داستانی، فیلم دیگری را کارگردانی نکرده است.
البته محور بحث ما به سابقه و کیفیت کاری این فیلمساز بر نمیگردد، بلکه میخواهیم همانطور که در ابتدای بحث گفته شد، به دغدغمندی این فیلمساز بپردازیم. داستان «خانم سادات» پیرامون یک قاری برجسته کشورمان می گذرد، پس طبیعتا فیلمسازی که میخواهد چنین داستانی را خلق کند باید به موضوع اشراف کامل داشته باشد. شکل حداقلی این مسئله نیز به باورمند بودن فیلمساز به مفاهیم قرآن بر میگردد، اما نوع ایدهآل آن به محشور بودن کارگردان با قرآن مربوط میشود.
با این توضیح باید این مطلب را به عنوان امر به معروف مطرح می کنیم. کارگردان «خانم سادات» زنی جوان است که حافظ بخشی از قرآن است، البته طبق گفته خودش به زودی حفظ کل قرآن را انجام خواهد داد. نکته جالب اینجاست که وی کار حفط را با تکیه بر تفسیر انجام میشود. این ویژگی نشان میدهد، فیلمسازی که موضوعی قرآنی را به عنوان محور کارش انتخاب کرد قلبا دلبسته این موضوع است. برای همین مسلما آنچه که جلوی دوربین میبرد نیز خواهد توانست تماشاگر را تحت تاثیر خود قرار دهد.
مطلب دیگری که درباره این فیلمساز میتوان گفت این است که معمولا در سینمای کشورمان کارگردانها دستمزد ساخت میگیرند و هیچ مسئولیتی در قبال تولید فیلم ندارند، اما کارگردان «خانم سادات» علاوه بر اینکه تهیه کنندگی کار را بر عهده دارد به عنوان یکی از سرمایه گذاران از جیب شخصی برای فیلم خرج کرده است، درصورتیکه همانند بسیاری از فیلم اولیها میتوانست با ساخت یک فیلم طنز در قدم اول به نوعی جا پای خود را در سینما محکم کند.
در انتها باید از هنرمندانی که در کنار اعتقاد قلبی از سرمایه شخصی برای ساخت یک فیلم قرآنی که محورش، قاری شهید است، حمایت کرد تا در آینده این دست موضوعات بیشتر در سینما رخ دهد. اتفاقی که اگر رخ ندهد باز هم شاهد گرایش فیلمسازان جوان به سمت موضوعات اجتماعی هستیم که در آنها تنها یاس و نامیدی نشانه بارز است.