مهدیه الهی‌قمشه‌ای؛ شاعره‌ای که جست‌وجوگر لطایف قرآن بود
گروه ادب: مهدیه الهی‌قمشه‌ای به زیبایی به تحلیل و نفسیر ادبیات عرفانی و تطبیق آنها با آیات قرآن کریم میپرداخت.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، جامعه ادبی داغدار بانوی فرهیخته‌ای است که با بیانی شیرین ادبیات عرفانی را به قلب و گفتار و زندگی توده مردم پیوند زده است.
وی از چهره‌های ادبی و قرآنی کشور بود که به تحقیق در مثنوی مولوی و تحلیل و تفسیر ادبیات عرفانی و تطبیق آنها با موضوعات قرآنی میپرداخت و خود نیز طبع شاعری و ذوق ادبی داشت.
مهدیه از سن کودکی در خدمت پدر خود مهدی الهی قمشه‌ای، به شعر و ادب علاقه‌مند شده و شعر می‌خواند و با مثنوی الاطفال آشنا شد و سال‌ها شاگرد بزرگانی چون محمدتقی جعفری، جلال همایی، دکتر شفق و صدرالدین محلاتی بود.
یکی از آثار مشهور وی کتاب «سیری در گلزار مثنوی»؛ شرح 32 حکایت از دفتر نخست مثنوی است که روش شرح مثنوی در این اثر بیان برخی از بیت‌ها و شرح و توضیح نکات دینی، عرفانی و ادبی مربوط به حکایت است. این اثر ارزشمند، مجموعه درس‌های مثنوی معنوی است که وی در کلاس‌های مختلف به علاقه‌مندان ارائه کرده است.
وی همچنین صاحب سه اثر شعر و نیز کتابی به نام «خاطرات من با پدرم» است. «بهار عشق» منتخب اشعار مهدیه الهی قمشه‌ای است که سال 87 توسط «خط زرین» به زیور طبع آراسته شد و «معبد عشق» نیز مجموعه اشعار وی است که سال 1382 توسط نشر علم به بازار آمد. وی همچنین «کربلا وادی عشق» سروده مهدی الهی قمشه‌ای را بازسرایی کرده که سال 1388 توسط نشر فاران در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفت.
این بانوی مولوی‌شناس به همه شاعران علاقه‌مند بود و از فردوسی، نظامی، عطار، مولانا و سعدی و همه نوشته و صحبت کرده بود، اما مولانا را بیشتر دوست می‌داشت زیرا معتقد بود که مثنوی برای انتقال اخلاق و فضیلت جامع‌تر است؛ «مثنوی معنوی مولوی/ هست قرآن در زبان پهلوی». بانوی محقق قرآنی کشورمان باور داشت که تمام شعرای عرصه‌های مختلف ادبیات پارسی اهتمام بر این داشتند که دقایق و لطایف قرآن کریم را بازگو کنند.
وی رایحه عشق الهی را بسیار با طراوت می‌دانست و ارتباط ادبیات و قرآن را چنین شرح می‌داد که «در زندگی امروز نیاز به فرهنگ‌سازی بیشتر در ارتباط با افزایش مطالعه کتاب به ویژه ادبیات هستیم؛ چرا که ادبیات ایران بسیار غنی بوده و جوهره قرآنی دارد». می‌گفت که حلقه اتصال ما ایرانیان، ادبیات است؛ ادبیاتی که نشئت گرفته از کلام الهی است. بیهوده نیست که نظامی می‌گوید «پیش و پسی بست صف کبریا/ پس شعرا آمد و پیش انبیا». ابتدا انبیای الهی آمدند و در تداوم آنان، شاعران الهی تا لطایف و زیبایی‌های عالم را به زبان شعر بیان کنند. ما از هر طریقی باید جامعه بشری را به این کتاب آسمانی جذب کنیم. کتابی که سراسر زیبایی و فصاحت و بلاغت است.
شعری از بانو الهی قمشه‌ای درباره کربلا
کربلا کعبه دل هاست بیا تا برویم
سرفرازی همه آنجاست بیا تا برویم
کربلا وادی عشق است و اگر جان طلبد
خون بهای تو مهیاست بیا تا برویم
می‌برد جلوه معشوق تو را تا در دوست
آتش طور هویداست بیا تا برویم
گر کشد تیغ که زارت بکشم شکوه مکن
مدعی شاهد زیباست بیا تا برویم
تا که این واقعه را عشق به تصویر کشید
عالمی غرق تماشاست بیا تا برویم
ما هم امروز به خونخواهی یاران حسین
حامی از زینب کبراست بیا تا برویم
