کاش ما هم «سردار» داشتیم

فردای آن شبی که «رامبد جوان» ـ که این روزها انتقادات جدی را حول برنامه خود می‌بیند ـ، یکی از ملی‌پوشان جوان فوتبال کشورمان را به استودیو خندوانه دعوت کرد و بعد هم درخواست و آرزوی این فوتبالیست مبنی بر دیدار خصوصی با رئیس‌جمهور مطرح شد، هیچ‌کس حتی خود «سردار آزمون» هم فکرش را نمی‌کرد که سخنانش مورد توجه اولین شخص اجرایی کشور قرار بگیرد.
هنوز برنامه خندوانه که آخرین ساعات شب پخش می‌شود به تکرار روز بعد خود نرسیده بود! که از دفتر رئیس‌جمهور با سردار آزمون، تماس گرفته می‌شود و با دیدار این فوتبالیست با رئیس جمهور موافقت می‌شود، هر چند هنوز این دیدار صورت نگرفته یا اگر گرفته رسانه‌ای نشده، اما همین موافقت، نشان از بسیاری مسائل دارد، از اثرگذاری برنامه خندوانه تا اثرگذاری چهره‌ها و بسیاری مسائل دیگر که جای پرداختن به آنها نیست.
سرعت این اجابت دعوت به حدی بود که خود سردار آزمون هم از آن تعجب کرده و گفته بود «حقیقتش فکر نمی‌کردم با توجه به مسائل و مشکلات مختلفی که در کشور وجود دارد! این چنین به سرعت رئیس‌جمهور عزیز کشورم به درخواستم پاسخ مثبت بدهد».
حقیقت ماجرا این است که نه تنها خود سردار جوان فوتبال کشورمان که بسیاری نیز این باور را نداشتند که با توجه به مشکلات مختلفی که در کشور وجود دارد با این دیدار موافقت شود، حتی بسیاری این درخواست و آرزوی سردار را هم جدی نگرفته بودند. حال این درخواست را در کنار درخواست‌های دوساله فعالان، اساتید، پیشکسوتان، مسئولان و جامعه قرآنی کشورمان از رئیس جمهور برای حضور در همایش تجلیل از خادمان قرآن قرار دهیم و مقایسه‌ای داشته باشیم بین این دو درخواست.
حالت اول این است که صدای جامعه قرآنی به گوش مدیران عالی اجرایی کشور از جمله رئیس جمهور نمی‌رسد، صدایی که البته چندان هم رسا نیست نه تقویت‌کننده‌هایی دارد و نه خود به تنهایی توان رسیدن به گوش‌ مسئولان را دارد، نه قدرت نهیب زدن دارد و نه ...
قرآنی جماعت که همیشه به دنبال حفظ نجابت تاریخی خود بوده و به خود اجازه هیچ اعتراض تندی را به مسئولان بالای کشور نمی‌دهد، همیشه مشکلات صنفی خود را در اولویت‌های بعدتر از خواسته‌های دیگر اقشار جامعه قرار داده است و البته با این توجیه که از یک پای رحل‌نشین نیز غیر از این انتظار نمی‌رود.
دیده نشدن، نشنیدن صدا و جدی نگرفتن قرآنی‌ها، سال‌هاست توی ذوق می‌زند، نشان به آن نشان که سال گذشته فعالیت‌های قرآنی کشور یک ریال بودجه دریافت نکرد، نشان به آن نشان که هنوز هم سال‌هاست در گیرودار بیمه هستند و صندوقی که هر سال گفته می‌شود تا پایان سال راه‌اندازی می‌شود و نمی‌شود، نشان به آن نشان که دو سال است از حضور یک ساعته رئیس جمهور در جمع خود برای تجلیل از خادمان قرآن محروم هستند و البته هزاران نشان دیگر از مظلومیت جامعه قرآنی و موضع نجیبانه‌ای که آنها دارند.
حالت دیگر این جدی گرفته نشدن جامعه قرآنی که البته امیدواریم اینگونه نباشد، این است که صدای درخواست‌ قرآنی‌ها برای حضور رئیس جمهور در همایش تجلیل از خادمان قرآن به گوش مدیران سطح بالای کشور و از جمله رئیس جمهور می‌رسد، اما کارها اولویت‌بندی می‌شود و البته فعالان قرآنی همیشه در اولویت دوم و یا پائین‌تر بوده‌اند.  
کاش قرآنی‌ها هم تنها به گفتن صحبت‌های خود در رسانه‌های قرآنی اکتفا نمی‌کردند و اندکی در مواضع کریمانه و نجیبانه خود تجدیدنظر می‌کردند و یا کاش رامبد جوان یک خادم قرآن را هم به برنامه خود دعوت می‌کرد. تا شاید اندکی از مهجوریت قرآن کاسته شود.
تیمور کاکایی