کد خبر: 3524608
تاریخ انتشار : ۰۱ شهريور ۱۳۹۵ - ۱۷:۵۶
عباس سلیمی:

راه برون‌رفت از مشکلات، تمسک به قرآن است/ چرا جوان مسلمان قادر به خواندن قرآن نیست؟

گروه فعالیت‌های قرآنی: عباس سلیمی، پیشکسوت قرآنی کشور در جمع نمازگزاران شهر پارس‌آباد مغان به تشریح علت وجود مشکلات در جامعه ما و دیگر نقاط جهان پرداخت و گفت: راه حل مشکلات را باید در قرآن جست و جو کنیم.

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، عباس سلیمی، پیشکسوت قرآنی در جمع نمازگزاران پارس‌آباد مغان استان اردبیل به طرح دو سؤال در مورد علت مشکلات و نحوه حل آن پرداخت و تصریح کرد: سؤال اول این است که علت‌العلل همه گرفتاری‌های جامعه بشری و خود ما در چیست؟ چرا همه اقشار جامعه ناراضی هستند؟ و سؤال دوم این که راه برون‌رفت از این مشکل چیست؟ اگر بخواهیم به پاسخ صحیح برسیم باید به قرآن مراجعه کنیم؛ چرا که قرآن، کتاب زندگی است نه برای مجالس ختم.

این قاری بین‌المللی در پاسخ به سؤالات مطرح شده گفت: اگر به دنبال پاسخ به سؤالات هستیم، هیچ مرجعی مطمئن‌تر از قرآن، نخواهیم یافت. در پاسخ به سؤال اول باید بگوییم که خداوند در آیه 124 سوره طه می‌فرمایند: «وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا» در این دنیا هر کسی که از یاد خدا دوری کند، زندگی پرمشقتی دارد. پس اولین دلیل گرفتاری ما دوری کردن از یاد خداست، این مشکل در غرب به یک صورت و در شرق به صورت دیگری نمود، پیدا کرده است. اگر قرآن می‌گوید: «أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» دل‌ها با یاد خدا آرامش می‌یابد، بین آسایش با آرامش تفاوت وجود دارد. برخی از جوامع، آسایش دارند، اما آرامش خاطر ندارند، این آرامش فقط با یاد خدا امکان‌پذیر است، نه پول و ...

وی در ادامه افزود: ممکن است، فردی در جامعه، فقیر باشد، اما وقتی به چهره‌اش نگاه می‌کنیم یک آرامش روحی دارد. اگر با قرآن مأنوس باشیم به این آیه می‌رسیم که «وَهُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ مَا كُنْتُمْ»، هر کجا باشید خدا با شماست، یا آیه دیگری که می‌فرمایند: «أَلَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرَى؛ آیا انسان نمی‌داند که خدا او را می‌بیند؟» اگر خداوند را در هر حال ناظر بر همه کارها بدانیم، خطا نمی‌کنیم.

این پیشکسوت قرآنی در ادامه به تفسیر تسنیم اثر آیت الله العظمی جوادی آملی ذیل آیه 124 سوره طه پرداخت و تصریح کرد: برداشت اول از این آیه همین است که هرکس از یاد من دوری کند، زندگی او با بدبختی گره می‌خورد. اما واژه ذکر به معنای قرآن هم هست، پس می‌توانیم این طور هم معنا کنیم که و من اعرض عن قرآنی ... هرکس از قرآن من دوری کند و عمل نکند، زندگی پر مشقتی دارد.

سلیمی در ادامه گفت: این که می‌فرمایند، دومین علت بدبختی این است که با قرآن بیگانه‌ایم یعنی در کشوری که همه مسلمانند افرادی داریم که نمی‌توانند پنج خط از قرآن را بدون غلط بخوانند. این عقب‌افتادگی جامعه ماست. امام صادق(ع) می‌فرمایند: شایسته است که مؤمن، نمیرد مگر اینکه قرآن را فراگرفته باشد یا در حال فراگیری آن باشد.

وی تصریح کرد: بسیاری از آزادگان ما کل قرآن را بدون معلم، زیر شکنجه حفظ کردند. شهید لشگری یکی از این خلبانان بود. 18 سال اسیر و 9 سال در سلول انفرادی زندانی بود. اگر روزی شهید لشگری‌ها از ما بپرسند که در دوران اسارت، کل قرآن را حفظ کردیم شما در امنیت، چقدر حفظ کردید؟ آیا پاسخی داریم بدهیم؟ چرا باید علی‌رغم همه تلاش‌ها و وجود اساتید قرآنی، پارس‌آباد به عنوان یک شهر نمونه و الگو در مورد قرائت و حفظ قرآن در استان ندرخشد؟ خداوند می‌فرمایند: «و َنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ» تمام شفاء و درمان مسائل قرآن است. پس دومین علت بدبختی جوامع بشری همین دوری از قرآن است.

وی با اشاره به ادامه تفسیر آیه تصریح کرد: واژه ذکر در بعضی روایات به معنای ولایت امام علی(ع) است، یعنی «و من اعرض عن ولایة علی بن ابیطالب(ع)...» آن کسی که محروم از ولایت است، زندگی پرمشقتی دارد. در نتیجه سه عامل، اصلی‌ترین علل گرفتاری هستند، دوری از یاد خدا، عدم انس با قرآن، عدم پیروی از ولایت به معنای مطلق آن.

سلیمی در پاسخ به سؤال دوم در مورد برون‌رفت از مشکلات گفت: خداوند در آیه 96 سوره اعراف می‌فرمایند: «وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا» اگر مردم شهرها مؤمن و باتقوا باشند، «لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاء وَالْأَرْضِ» ما دریچه‌های برکت را از آسمان و زمین به روی آنها باز می‌کنیم. پس باید در سایه‌سار قرآن و ولایت به دنبال این باشیم که همه جامعه اهل بندگی و نماز جمعه و جماعت و... بوده و با قرآن انس داشته باشند. جلسات قرآنی را حمایت کنید، در پارس‌آباد افرادی هستند که وضعیت مالی خوبی دارند، این‌ها جلسات را حمایت کنند. بزرگان ما به قرآن، متوسل شده‌اند و حوائج بزرگی گرفته‌اند.

این پیشکسوت قرآنی در ادامه با اشاره به سرگذشت طبرسی مولف تفسیر مجمع البیان تصریح کرد: ایشان دچار عارضه‌ای می‌شوند و ظاهراً از دنیا می‌روند. مردم با احترام ایشان را دفن می‌کنند. قدیم، افرادی کفن‌دزد بودند، وقتی پیکر ایشان را تشییع می‌کردند یکی از کفن‌دزدها، جنازه را تعقیب می‌کرد، بعد از تمام شدن مراسم تدفین، کفن‌دزد برای نبش قبر آماده شد. وقتی مردم رفتند، علامه طبرسی که نمرده بود، داخل قبر، احیا می‌شود و درمی‌یابد که زنده به گور شده است. وقتی در آن شرایط، خودش را می‌بیند به خدا متوسل می‌شود و می‌گوید: اگر نجات یابم، نذر می‌کنم که یک دوره تفسیر قرآن بنویسم. کفن‌دزد همین که شروع به شکافتن قبر و باز کردن کفن می‌کند، علامه آرام، مچ دستش را می‌گیرد. علامه که خداوند به او عمر مجدد داده بود از وی خواست تا او را به خانه ببرد و در بین راه وی را موعظه می‌کرد و آن طرف هم متحول شد. وقتی به منزل رسید به نذر خودش عمل کرد و تفسیر مجمع البیان را نوشت.

سلیمی افزود: اکنون که هنوز روی زمین راه می‌رویم و نمرده‌ایم و فرصت هست اگر به قرآن، تمسک جوییم آیا مشکلات را حل نمی‌کند؟ قطعاً حل می‌کند و قرآن، دوای درد مردم است؛ چرا که در قرآن کریم آمده است: «و َنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ»، خداوند قرآن را به عنوان دوا معرفی نکرده، چون دارو بعضی از مواقع جواب می‌دهد، بعضی اوقات خیر، قرآن می‌گوید: نفس قرآن شفاست. در نتیجه حل مشکلات تنها از طریق تمسک به قرآن و ولایت امکان‌پذیر است.

captcha