درد نان دارند اما قرآن اولویت است/ «درجادون» روستایی با 160 حافظ

به گزارش خبرنگار اعزامی خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا) به هرمزگان، گروه جهادگران قرآنی «ندای رحمت» اعزامی به استان هرمزگان پنجشنبه شب، دوم دی ماه، میهمان یکی از روستاهای قرآنی استان هرمزگان بود. روستایی که با جمعیتی هزار نفره، 160 حافظ قرآن یک جزء و بالاتر را تربیت کرده و هر روز بر تعداد این حفاظ نیز افزوده می شود. حفاظی که در بین آنها از حافظ یک جزء تا کل قرآن به چشم می خورد.
اینجا و در این گوشه از جغرافیای ایران اسلامی قبل از اینکه پای اینترنت و شبکه های اجتماعی که شب و روز جوانان شهرنشین را قرق کرده است، به خانه ها و کپرها باز شود، رحل های قرآن است که باز شده اند در خانه هایی که خالی اند از هر زیراندازی. همه از کودک و نوجوان و زن و مرد زانوی ادب بغل کرده و زندگی می کنند با آیاتی که برای برنامه زندگی بودن آمده است.

پدرها در درجادون در کنار تمام دغدغه هایشان که غم نان در صدر آن است و گویی پیشانی نوشت تمام اهالی شان است، دغدغه بزرگتر دیگری دارند و آن هم قرآنی‌بار آمدن فرزندانشان است، دغدغه ای که باعث شده کودکان در این روستا بعد از اینکه توان حفظ کردن قرآن را در خود حس کنند، به دارالقرآن روستا بروند و نام خود را در فهرست حافظان قرآن آینده روستا ثبت کنند.
اینجا و اهالی درجادون به قرآن پناه برده اند، برای تمام شدن نحسی های محرومیت دیارشان. دیاری که در آن جاده ها همچون دیوارهای خانه ها و کپرها حال و روز خوشی ندارد، جاده ها همچون مردم بشاگرد و درجادون که خالی از هر پیچیدگی ای هستند، نیستند، پر از پیچ و خم و شیب هایی که گاهی بدون هیچ ملایمت و ملاطفتی و با شیبی که تندی اش کاملاً معلوم است با مسافران این دیار روبرو می شود.
پیچ هایی که هر لحظه ممکن است با یک غافلگیری مسیری که پیش بینی می شود، تغییر دهد و راه را به سوی دیگری بکشاند، به هرآنجا که نرمی بیشتری را در زمین زیر پای خود احساس کند. شاید برای همین است که تعداد ماشین هایی که در طول روز از این جاده عبور می کنند، کمتر از انگشتان دو دست باشد.
با مرور این وضعیت به خودم حتی اجازه فکر کردن در مورد بیماری که نیاز فوری به درمانگاه دارد و ناگزیر عبور از این جاده است، نمی دهم؛ چرا که حال و روز آن بیمار نگون‌بخت که سرنوشت، بالیدن در این گوشه از هستی را برایش رقم زده است، قابل تحمل نیست.


 درجادون که محلی ها می گویند، سال های قبل «درجادین» نام داشته است، گویی در نقطه ای از تاریخ و جغرافیا باقی مانده و از آن به بعد هم هیچ حرکت روبه جلویی نداشته است، تو گویی تلاشی هم برای به حرکت در آوردن آنجا صورت نگرفته، نه اینکه اهالی آنجا نخواهند حرکتی انجام ندهد، نه؛ این کار را کرده اند اما صدایشان اگر از چاردیواری خانه هایشان خارج شده از محیط روستا خارج نشده است.
بلندگویی برایشان نبوده تا آن را به گوش مسئولان برسانند. برای همین است که با دیدن گروه جهادگران قرآنی اعزامی به روستایشان همه دست به قلم می شوند و شروع می کنند به درد دل و نوشتن از تمام نداشته ها.

نامه هایی که در آن مشکلات گوناگونی به چشم می خورد، از دردودل های بانویی که توان تأمین هزینه های درمانی همسر دیابتی خود را ندارد و خود نیز گرفتار بیماری های متعددی شده است تا بانوی دیگری که همسر خود را از دست داده است و توان تأمین هزینه های فرزندان و گذران زندگی را ندارد و دست و صدایش نیز به هیچ جایی نمی رسد.
درجادون، روستایی که در آن خبری از گیرنده های تلویزیونی و مخابراتی نیست، جاده ها سر به سر مردمانش در پیچ های بیشمار گذاشته و آب و هوا نیز این وسط شوخی اش گرفته و همیشه خدا گرم و خشک است و چند سالی خشکسالی را به این دیار تبعید کرده است، جوانانش اما بی خیال از تمام این سختی ها به دامان قرآن و آیات الهی پناه برده اند.
پناهگاهی که بر اساس آیاتی که بارها خود آنها تکرار کرده اند، بهترین و امن ترین پناهگاه هاست و آنها را نگه می دارد از تمامی بلایا، که اگر اینگونه نبود، درجادون و کوه حیدر و ده ها روستای دیگر این منطقه که جای زندگی نیست، برکت قرآن است که آنها را در این گوشه زنده نگه داشته و البته امیدوار به آینده ای که تمام توان خود را به کار بسته اند تا روشنش کنند.
جوانان درجادونی بیشتر وقت خود را در غیاب اینترنت و فضای مجازی و ... به قرآن اختصاص داده اند و روز خود را حفظ چند آیه از قرآن کریم به شب می رسانند. برای همین است که از حدود چهار سال قبل، تاکنون 160 نفر وارد کار حفظ شده و به  موفقیت هایی هم رسیده اند. 

از تعداد 160 حافظ یک جزء تا کل قرآن روستای درجادون 107 نفر را حافظان بانو و 53 نفر را نیز آقایان تشکیل می دهد. همچنین از این تعداد، یک نفر حافظ کل قرآن و دو نفر حافظ بیش از 20 جزء قرآن و 10 نفر نیز حافظ بیش از نیمی از قرآن کریم هستند. سایر افراد نیز حافظ یک جزء یا بیشتر هستند.
چندسالی می شود که در استان هرمزگان و خصوصاً در روستاهای محروم شهرستان بشاگرد شاهد گرایش روزافزون مردم به سمت قرآن هستیم، تو گویی مسابقه ای برای تربیت حافظان قرآن کریم در بین اهالی کمتر برخوردار از امکانات این دیار شکل گرفته و هر کدام تلاش می کنند تا هرچه زودتر جشن حافظ قرآن شدن تمام اهالی روستا را برگزار کنند.
روستای درجادون از توابع بخش سندرک شهرستان بشاگرد با 250 خانوار و جمعیتی نزدیک به 1000 نفر 160 حافظ قرآن کریم را در دل خود جای داده است تا روزگاری همان ها حافظ روستایشان باشند و راهی برای عبور روستا و اهالی آن از این پیچ تاریخی و حساس پیدا کنند. آن روز برای اهالی درجادون دور نیست و برق روزهای روشن در چشمانشان تلالوزنان درخشیدن گرفته است.
تیمور کاکایی